Little Death Sequence

Με επηρεάζεις. Με επηρεάζεις πολύ. Περνούν οι κινήσεις σου, οι αντιδράσεις σου στο υποσυνείδητό μου και δεν το καταλαβαίνω εγκαίρως. Κάθε μέρα σε ερωτεύομαι περισσότερο. Θέλω να ξέρω ποιό είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ξυπνάς. Θέλω να ξέρω τι σκέφτεσαι και πώς νιώθεις όταν τελειώνεις. Τι νιώθεις όταν σε αγγίζει κάποιος; Αγάπη. Λέξη καραμέλα. Πάντοτε, ποτέ, λέξεις καραμέλες. Τις ακουμπάς στη γλώσσα σου, στριφογυρίζουν στο στόμα και μετά από λίγο λιώνουν. Μένουν τα συναισθήματα, οι αναμνήσεις, τα αγγίγματα, αυτά που δεν έγιναν και αυτά που θα γίνουν να σε φέρνουν κοντά.

Πίστεψε με. Δεν με πιστεύεις. Παγιδευμένοι στον μικρόκοσμό μας, μόλις που βλέπουμε λίγο μακρύτερα από τη μύτη μας. Πίστεψε κάθε μου λέξη. Για λίγο, έτσι γι’ αλλαγή. Όταν πονάω δεν λέω ψέμματα. Μάλωσε μαζί μου. Δες με πραγματικά όπως είμαι. Θύμωσε μαζί μου, μέχρι να κοκκινίσουν τα αυτιά σου και οι ρίζες των μαλλιών σου.

Έλα μαζί μου στο κρύο για ένα τσιγάρο. Εσύ θα φοράς το παλτό σου και θα κρυώνεις ακόμα αλλά δεν θα το λες και εγώ θα κρυώνω αλλά δεν θα με νοιάζει. Για πέντε λεπτά, να μη χτυπάει κανένα τηλέφωνο. Να μας κοιτάει ο κόσμος και μετά να μας ξεχνάει. Να μη μας ζητήσει κανείς και να μη ζητήσουμε κανέναν άλλο. Δεν θέλω κανέναν άλλο πια. Μόνο εσένα και εμένα. Μόνο εσένα και εμένα.

Θέλω να σε δω γυμνή και να μη σε αγγίζω για ώρα. Μόνο να σε κοιτάω. Μετά να με φιλήσεις μέχρι να λιώσουν τα χείλια μας. Να γίνουμε κάτικαινούργιο. Έχεις δει ποτέ χείλια να λιώνουν; Ανθρώπους μήπως; Καρδιές που λιώνουν σαν το χιόνι ένα κρύο πρωινό του Φλεβάρη; Μπορούν να λιώσουν οι καρδίες μας ξέρεις, να φτιάξουν κι αυτές κάτικαινούργιο. Κάτιόμορφο. Όχι δικό σου και δικό μου, κάτιδικόμας. Κάτιχωρίςαλλά ή ίσως κάτιαληθινό.

Θα μπορούσα να σε ξεχωρίσω ανάμεσα σε ένα πλήθος διαφορετικών ανθρώπων. Να σε βρω σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μόνο από τη μυρωδιά σου. Στο κενό διάστημα ανάμεσα στις μέρες και τις νύχτες μου μακριά σου, μόνο από τον τρόπο που χαμηλώνεις το βλέμμα – από το ελαφρύ τρέμουλο του χεριού σου.

Εκείνο το μοναδικό βράδυ που ο έρωτας ήταν ψηλαφιστός, ξεγέλασα τους δαίμονές μου και σε πλησίασα όσο πιο κοντά μπορούσα. Θέλω να με καταλάβεις. Προσπάθησε να με καταλάβεις. Είμαι κουρασμένος, νυστάζω και κρυώνω. Γίνε απόψε κάτι ψηλαφιστό. Απόψε που φοβάμαι, ένα ζεστό σώμα δίπλα μου. Άγγιξέ με, δάγκωσε, χάραξέ με. Αρκεί να είσαι εδώ.

Πες μου την πιο κρυφή σου φαντασίωση. Τι σε ερεθίζει περισσότερο. Πες μου τι σκέφτεσαι το βράδυ πριν κλείσεις τα μάτια σου. Όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε εκατοντάδες ξένους και σε σπρώχνουν, τι θα ήθελες να είσαι; Πες μου πως φαντάζεσαι τα σπίτι σου και τι όνομα θέλεις να έχει η κόρη που θα κάνεις.


Την δική μου κόρη θα την λένε Νοσταλγία.

Ψ υ χ ο γ ε ω γ ρ α φ ί α

Αν έρθεις να με βρεις το βράδυ
να αφήσεις κάτι δικό σου πριν φύγεις
κάτω από τα σκεπάσματα οι θεοί δεν δείχνουν και τόση κατανόηση
και εγώ θα χρειαστώ κάτι παραπάνω για να βγάλω τη νύχτα απόψε
η πόλη είναι γεμάτη ανθρώπους αλλά κανένας δεν είναι εσύ
όσα δεν είπαμε και όσα δεν κάναμε τα νιώθω κάτω από το δέρμα μου
όσα συμβαίνουν εδώ, λίγο πιο κάτω ή μέσα μας
οι συγνώμες είναι για όσους μετανιώνουν
τα λάθη στις γιορτές είναι κάπως διαφορετικά
τα πάντα στο δωμάτιο είναι κίτρινα και το τελευταίο τσιγάρο δεν ανάβει
και τα παιδιά, όσο και να τα φοβίζεις, κάποια στιγμή μεγαλώνουν.

Human Soul Canvas

Οι Κυριακές τα μεσημέρια έχουν μια γεύση δηλητήριο, με τον πατέρα να μιλάει για ταξίδια εξωτικά και τη μητέρα να πλένει τα πιάτα αμίλητη, όλο το σπίτι να μυρίζει φαγητό και στο τζάκι να καίγονται οι άλλες ζωές, οι παράφορες, που δεν τολμήσαμε να ζήσουμε. Τηλέφωνα σε συγγενείς, ναι, η θεία πάει λίγο καλύτερα, να τον χαίρεστε, να σας ζήσει, τα δώρα, το γλυκό της μητέρας και η αγάπη στα μάτια της.


Τα απογεύματα της Κυριακής με το φως του ήλιου να τα δείχνει όλα σαν ταινία, με τους οδηγούς βαριεστημένα να περιμένουν στο φανάρι, στο ράδιο το σωστό τραγούδι τη λάθος ώρα και πριν στρίψεις την τελευταιά στροφή για το σπίτι, προλαβαίνεις να ανάψεις ένα ακόμη τσιγάρο.

Οι φίλοι οι παλιοί αλλά όχι οι παιδικοί που μεγάλωσαν κι αυτοί, πλέον μιλάνε για δουλειές και αυτοκίνητα και για καινούργια αφεντικά, εσύ στρίβεις το τσιγάρο σου και γνέφεις ναι με το κεφάλι όταν σε ρωτούν αν θέλεις δεύτερο ποτό.

Η θήκη σκίστηκε, τα σπίρτα σου τελειώνουν, τα παλιά τραγούδια ακούγονται ξανά αλλά μόλις που τα προσέχουν κι εκείνη δεν είναι εκεί, εκείνη είναι το φιλί που δεν έδωσες όταν έπρεπε, το ναι που δεν είπες όταν το ήθελες, το μείνε που σου είπε κι εσύ δεν το δέχτηκες, από καλοσύνη, από σεβασμό, από μαλακία, από έρωτα βαρύ, πηχτό σαν αίμα που μαζεύεται δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια, πνιγμένο στα δάκρυα.

Χριστούγεννα ξανά. Στην ίδια πόλη. Είμαστε άλλοι, ζούμε άλλων ανθρώπων τις ζωές, ένα παιχνίδι είναι όλα αυτά, δεν μας νοιάζει να πεθάνουμε, γιατί οι πραγματικοί μας εαυτοί ξεχάστηκαν ένα κρύο βράδυ σε κάποιο ήσυχο δωμάτιο νοσοκομείου
μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν
αμέτρητα χιλιόμετρα μακριά.

Red Scar On A Beautiful Face

''Αν μια μέρα νιώθεις άχρηστος

και κατατεθλιμένος

θυμήσου

κάποτε

ότι ήσουν το πιο γρήγορο σπερματοζωάριο

ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα''

-Σταμάτης Κραουνάκης

13%vol

Δεν είναι ουρανός αυτό που μας σκεπάζει
αυτό εδώ, δεν είναι το σπίτι μου
σπανίζουν οι άνθρωποι
τα όνειρά μας πιάνονται σε ηλεκτροφόρα σύρματα
Οι φίλοι κρατούν τις αποστάσεις
αυτή η πόλη με στενεύει στο λαιμό σα θηλιά
σπανίζουν οι άνθρωποι σου λέω
λέξη να μη πεις, σε καταλαβαίνω,
μόνο θυμήσου πως σε αγάπησα,
και πως μια μέρα θα πιάσει μια βροχή
παντοτινή.

Lux Aeterna

''Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα κάπου προς τον παλιό σταθμό.

Φυσούσε από το πρωί κι η θάλασσα ήταν

έρημη στα καφενεία και στα τραμ της αφετηρίας
Κοιτούσα τα χέρια του που έσφιγγαν ήρεμα, με κρυφή συγκατάθεση,

τα δικά μου. Μες στο σακίδιο ήταν όλος ο κόσμος του - πουλόβερ,

βιβλία, γράμματα... Επρεπε να 'ρχονταν τα πράγματα αλλιώς,

μα το θελήσαμε τάχα
Αχρωμο φως, μια Κυριακή φθινοπωριάτικη, καμιά ελπίδα.

Μικρά ταξίδια στις ακτές, όλα χαλάσανε. Θεέ μου,τόση ερημιά
Εβρεχε στην επιστροφή και ο αυτοκινητόδρομος γέμισε

φωτεινά σήματα, πικρά ολομόναχα φώτα''

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου - Αποχαιρετισμός

Σελήνη Τεσσάρων Ημερών

''Αὐτὸ τὸ δισκίο,

τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,

ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,

ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.

Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι

τὸ ψυχοτρόπο.''

Κική Δημουλά - Γη των απουσιών

Ένα για το δρόμο

Γυρίζεις ξανά στα μέρη που σε μεγάλωσαν

ερείπια των παιδικών σου χρόνων και της συνείδησής σου

όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί, στα κόκκινα απογεύματα

στις μπάλες και στα παιδικά παιχνίδια,

δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί, δεν βοηθούν,

άλλαξες

και γεμάτος πληγές στέκεις ξένος ανάμεσα σε ξένους.

Ο δύσκολος θάνατος, αυτός που έρχεται λίγο λίγο,

σε δόσεις χαμόγελων που χάνονται, σε χάδια

που φθείρονται, σε απογεύματα που ο ήλιος

τρεμοπαίζει στις άκρες των δαχτύλων σου, ώρες κόκκινες

που γίνεσαι διάφανος, να αφήσεις να περάσει από μέσα σου

λίγη από την ομορφιά του κόσμου.

Να ψάξεις να το βρεις, να ψάξεις να τη βρεις

να ψάξεις να σε βρεις

που, σε ποιό λιμάνι παράπεσαν τα χρόνια σου

και ποιός τα βρήκε να στα δώσει πίσω.

Το πρόσωπο σου φάνηκε για μια στιγμή

μάσκα σε γλέντι μεθυσμένων ψυχών

τα καλοκαίρια μίκρυναν και έχασαν το χρώμα τους

όλες οι βροχές του κόσμου δεν σε ξεπλένουν για όσα έκανες

και όσα θα κάνεις

τα ακούς ήδη στο πεζοδρόμιο να πλησιάζουν.

Ξημερώνει βιαστικά και άκομψα.

Οι καιροί ήταν πάντα οι ίδιοι Θοδωρή, ακούς;

Εμείς γινόμαστε πιο δύσκολοι.

Ο άνθρωπος που όλοι θα ήθελαν να είσαι

φοράει το μαύρο του αδιάβροχο, σε κοιτάζει πίσω

από το παράθυρο και πριν σε αφήσει για πάντα

στρίβει ένα για το δρόμο.

Ορίζοντας Γεγονότων

''But I don't want to go among mad people'', Alice remarked.

''Oh, you can't help that'', said the Cat: ''we are all mad here. I'm mad. You're mad.''

''How do you know I'm mad?'' said Alice.

''You must be'', said the Cat, ''or you wouldn't have come here.''

-Alice's Adventures In Wonderland

Chapter VI, Pig and Pepper

Western Hysteria Hotel

Άφησα το σώμα μου δανεικό και ξεσκέπαστο

τα χρόνια πέρασαν έτσι, με μιαν ανάσα καυτή καλοκαιρινή

ήπια όσο περισσότερο μπορούσα και το κρασί

σώθηκε

μέτρησα τις ώρες σε σπασμούς μέχρι που

φύσηξε ο άνεμος και το Βιβλίο γύρισε επιτέλους

σελίδα.

Με ένα μακροβούτι να σε φτάσω, να αγγίξω

τα πόδια σου στο βυθό, στη θάλασσα που πνίγονται

οι στεναγμοί μου τα νερά είναι πράσινα η άμμος

λευκή και τα όνειρα μου μαύρα, καβουρνιασμένα

ξεχασμένα στον ήλιο.

Τα χέρια μου κρέμονται από καιρό ξεχασμένα στους

ώμους.

Assembled in Dreamland

1.

Κοιμάσαι

ονειρεύεσαι

το πρωί θα απορείς γι αυτές τις λίγες λέξεις

που θα βρεις στο ποτήρι με το νερό

δίπλα στο κρεβάτι







2.

''δεν ήμουν εγώ
δεν ήσουν εσύ



κάποιος άλλος ονειρεύτηκε
έζησε
στη θέση μας''


ψεύτη
σιχαμένε

οι δικαιολογίες σκότωσαν

το δικαίωμά μας να υπάρχουμε στ' αλήθεια.

3.

κλείσε τα μάτια
τώρα που είπαμε ότι είχαμε να πούμε

ας αφήσουμε τα λουλούδια στην άκρη του δρόμου

κι ας χωρίσουμε σαν φίλοι


θα τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους
μέσα στο ίδιο κόκκινο απόγευμα


''να προσέχεις''
''κι εσύ να προσέχεις''




θα τα πούμε την επόμενη Μεγάλη Παρασκευή

ή στην επόμενη Πανσέληνο των Ματιών σου.

Το Κόκκινο Τετράδιο της Μνήμης

Λες να πετάξω

να περάσω μέσα από τις ανάσες των τυφλών

να δω τα φίδια στον χορό τους

να θάψω το σώμα μου στην άμμο

τι άλλο υπάρχει εκεί έξω να δω

να νομίζω αιωνίως και να παραμυθιάζομαι

κουράστηκα, με κούρασες, δεν ξέρω

να χορταίνω από το λίγο μου

να διψώ για το νερό που ξεδιψά για πάντα

ξέρεις κάτι;

όταν έρθει εκείνη η ώρα

μη πιστέψεις

ούτε λέξη.

Λησμόνησα, ξέχασα, δεν θυμάμαι πια

όλα μάταια

όλα μάταια σου λέω

σε τούτο τον κόσμο και μέσα μου

Αθόρυβα, μη ξυπνήσω το γάτο,

μάζεψα το τελευταίο σου χαμόγελο

το έκανα θηλιά και κρεμάστηκα.

Celcius 34

Οι θεοί κοιμούνται βαριά

τους ακούμε να ανασαίνουν στο σκοτάδι

στη θάλασσα και στα φύλλα των δέντρων.

Γυρίζουν στον ύπνο τους, και περιμένουν.

Κι εμείς, αλίμονο, δεν έχουμε τι άλλο να θυσιάσουμε.

Τέσσερα μεγάλα βήματα και ένα μικρό

Στη δική μου αστάθεια ποντάρω, στην ανθρώπινη υπόσταση, όχι ότι έμαθα από τα λάθη μου, την πυξίδα ακόμη δεν έμαθα να τη διαβάζω και από τα φώτα που με τυφλώνουν δεν έβγαλα κανένα νόημα. Χωρίς κραυγές και υστερίες, ξαπλωμένος σε μαύρα σεντόνια ξενοδοχείων, θα ζήσω τις μέρες που μου αναλογούν και φεύγοντας θα αφήσω πίσω λίγες στάλες παράπονο και μερικά αποτσίγαρα στο τασάκι.

Late Night Drama

Διαμονητήριον

Νύχτα είναι

να μη ξημερώνει πια μέσα σου.

Η Μαρκησία βγήκε στις πέντε

As she walks in the room, scented and tall

hesitating once more

And as I take on myself and the bitterness I felt

realize that love flows

Portishead ~ The rip

Μικρόκοσμος

Τώρα είναι η ευκαιρία να αποκτήσει νόημα η ζωή μας

να μάθουμε τι ψιθυρίζουν για μας οι σκύλοι

όταν μας προσπερνούν

τι νόημα έχουν

τα μεγάλα φωτεινά απογεύματα

τα σκυθρωπά βράδια

τα νυσταγμένα πρωινά

μια αγκαλιά λουλούδια από την άκρη του δρόμου

ζεστό ψωμί του φούρνου

μαρμελάδα της μαμάς

καυλωμένοι έφηβοι μιλούν για γκόμενες

η βρύση που στάζει μέρες τώρα

ο γάτος μου στο παράθυρο

να κοιτάζει τον κόσμο

δεν βγάζω άκρη πια

παράξενες μέρες

ασπρόμαυρες

κι εσύ μου λείπεις

θα ήθελα να μάθω το νόημα

τουλάχιστον σ' αυτό.

Χωρίς επιζώντες

Κοίταξέ με από την αρχή

είμαι περισσότερο αυτά που δεν τόλμησα

είμαι εκείνος που θα ήθελες

αλλά δεν έγινα από πείσμα

ένας σωρός σκονισμένα όνειρα στο πάτωμα

άπλυτα ποτήρια στο νεροχύτη

τσαλακωμένα ρούχα στη ντουλάπα

το καμμένο φως στο διάδρομο που

δεν άλλαξες ακόμα

είμαι

Είμαι μια σειρά Κυριακές καταδικασμένες

στην επανάληψη

βυθισμένες στη σιωπή.

Ένοχος

Εσύ

εγώ

&

τίποτα άλλο

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ηζωήμαςδενείναιτοάλλοθιγιαόσαονειρευόμαστε Ταόνειράμαςδενείναιτοάλλοθιγιααυτάπουξεχάσαμεναζήσουμε

.

.

.

.

Καταλαβαίνεις;

Playground

rewind

Οι μέρες περνούν και αφήνουν τα σημάδια τους στα χέρια μου

δοκιμάζω καινούργια ρούχα τραγούδια και γεύσεις

μου λείπουν οι φίλοι των παιδικών μου χρόνων

όχι αυτοί που έλυναν απορίες, εκείνοι που δημιουργούσαν καινούργιες

Μου λείπει το τζην και τα αθλητικά σου παπούτσια

Η μυρωδιά σου και η μπλούζα που άφηνε τους ώμους σου ακάλυπτους

το πείσμα σου

τα μικρά σου σημειώματα

που κιτρίνισαν πια

stop

τέσσερις και τέταρτο το μεσημέρι

ο χρόνος κυλάει γρήγορα

ο καπνός μου, καφές γλυκός και στίχοι του Ρεμπώ

προλαβαίνω δε προλαβαίνω

Θέλω λιακάδα. Θέλω θάλασσα να πάρω φόρα να βουτήξω.

Να αγγίξω το βυθό της.

Θέλω ένα λόγο να ξυπνήσω νωρίς το πρωί.

play

Μισό λεπτό

να σηκωθώ

να ανοίξω τα μάτια μου

να κουμπώσω τα χείλη μου

να βάλω τη φωνή μου να παίζει

εγώ είμαι

επέστρεψα

δεν με θυμάσαι;

(Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια)

Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια;

....

delete

Αγία Νοσταλγία

Άνοιξη...

Τι θέλεις τώρα.

Τι τα σκαλίζεις.

Είναι εδώ.

Δεν γλιτώνεις.

.....

Έφτιαξα καφέ και απόμεινα να τον κοιτάζω

στην καφετιέρα.

Οι σκυφτοί άνθρωποι

Κάθε δρόμος βγάζει εκεί που θέλει

Καθετί συμβαίνει

όταν θέλει εκείνο να συμβεί











Νύσταξα



Κουράστηκα





Θέλω τόσο να ξεκινήσω από την αρχή

Αλλά το μόνο που μου έχει μείνει πια

είναι να κάνω συνεχώς καινούργια λάθη.

Το Φεγγάρι και το Θυμωμένο Σπίτι

Ο δρόμος

ο παράξενος

ο δικός σου.

Κανενός άλλου.

Η συνάντηση

Μια Ελπίδα, μια Υπόσχεση και ένα Σάββατο συναντήθηκαν τυχαία.

Ανοιχτό παράθυρο στο στενό

Μια γυναίκα σιδερώνει

Ένα άνδρας

διαβάζει εφημερίδα

και καπνίζει

Εκείνος φοράει ένα φανελάκι

Εκείνη μια ρόμπα με λουλουδάκια

Στην τηλεόραση παίζουν ειδήσεις

Παιδία δεν έχουν

Στους τοίχους της κουζίνας υπάρχουν πράσινα πλακάκια

και ένα ημερολόγιο με εξωτικά νησιά

Δεν μιλάει κανένας

Ψηλά, πάνω από το ρολόι, ένας εσταυρωμένος τους κοιτάει με γερμένο το κεφάλι

Το ρολόι κάνει τικ τακ. Οι ειδήσεις δείχνουν αθλητικά.

Το φουρνάκι κάνει τιιινγκ και επιτέλους

το φαγητό είναι έτοιμο.

Που θα πάει

σκέφτεται

θα ξημερώσει

θα ξυπνήσω από αυτόν τον εφιάλτη

Αλλιώς τη γάμησα

Κάποτε, μια Ελπίδα, μια Υπόσχεση και ένα Σάββατο συναντήθηκαν τυχαία.

Δεν τα βρήκαν μεταξύ τους

δεν ταίριαζαν τα χνώτα τους βρε αδερφέ

Το Σάββατο τους τίναξε τα μυαλά στον αέρα με ένα πιστόλι.

Από τότε, τα βότσαλα στο ημερολόγιο της κουζίνας είναι κόκκινα.

Και ο πλαστικός εσταυρωμένος στον τοίχο κοιτάζει πάντα

με γερμένο το κεφάλι.

(Everything) Under The Gun

''You don't have to say you're sorry

to look on further down the line

into the sun

too close at heaven

love is fine

but you can't hold it like a ...''

(The Sisters Of Mercy / Under the Gun - 1993)

http://www.youtube.com/watch?v=XozUZF3ml5w

Υπέρυθρο

Τα ποδήλατα των ονείρων μας στο βυθό της θάλασσας

το αγκίστρι της επιθυμίας βαθιά στην καρδιά μας

.

.

.

.

Δεν σε ρώτησα

(δεν απάντησες)

μύρισε άνοιξη
το ψυγείο γέμισε μικρά σημειώματα
τα χέρια γέμισαν άνθη κερασιάς
τα μάτια μου λαχτάρα


το αμάξι ξεκίνησε
η πόρτα έκλεισε
το ποδήλατο βγήκε στον αφρό
ξημέρωσε
χάθηκε το γεγγάρι

(μην απαντήσεις)

(εκείνο το βράδυ-σε εκείνο το θάλαμο-σε εκείνες τις καρέκλες)


ναι

χάθηκε το φεγγάρι

αν ποτέ υπήρξε πραγματικά










και η χαρά κράτησε

όσο περίπου κρατάει ένα τσιγάρο.
.
.
.

Μικρή Άρκτος

Τώρα τελευταία παρατηρώ

από τι είναι φτιαγμένα τα πράγματα

Διακρίνω τις ραφές στα μέλη των ανθρώπων

τις αλυσίδες που κρατούν τον κόσμο στη θέση του

Πήγα και μάζεψα μια χούφτα θάλασσα

Για τις δύσκολες μέρες

Σε θυμάμαι ακόμα

Φυσάει ένας νοτιάς και ο ήλιος δύει

όχι απόψε

όχι εδώ

όχι εγώ και όχι εσύ

Κάπου αλλού και κάποιοι άλλοι και κάπως αλλιώς

Εδώ μόνο μου λείπεις

Τίποτε άλλο.

Τα φύλλα (original)

Θα περιμένω άλλες νύχτες
το φίδι τώρα κι η θηλιά
ήχοι πανάρχαιοι βλοσυροί
θα παραμείνουν ζωντανοί
σαν δυο ανυπόμονα παιδιά
σ' ασπρόμαυρη φωτογραφία

.

.

.

Θα περιμένω άλλες νύχτες
νόημα πράσινο, σκυφτό
γεύσεις γεμάτες προσμονή
να μου φυλάξεις την πληγή
θα τεμαχίσω για να δω
τ' ανάγλυφο κορμί σου

.

.

.

Κι αν θέλει η θάλασσα κι η γη
τώρα προσεύχομαι αυστηρός
δίχως ψυχή μα με καρδιά
να μου φυλάξεις ζωντανά
(ο λόγος πάντα σκοτεινός)
υγρά, τα φύλλα των ματιών σου.

Ερωτικό

Μια μέρα θα μαζέψω τις ήττες μου σε ένα καλάθι

Οι ψίθυροι θα πάψουν, θα φάω τις καλημέρες μου για πρωινό

Θα κόψω το πόδι της φωνής μου και θα γεμίσω ηλιοτρόπια

τα μάτια μου, το ψυγείο και τη συνείδησή μου

Θα έχουν επιτέλους τα Σάββατα την τιμωρία που τους αξίζει.




Οι ασημένιες γραμμές από σάλιο που αφήνω στο κορμί σου

θα δείχνουν στα πλοία σου το δρόμο







Κι εγώ θα αποκτήσω ένα κομμάτι ύπνο αθώο, δίκαιο

Πολύχρωμο και βαθύ σαν οργασμό.

13

Θέλω να γίνω μια μικρή αλήθεια Θέλω να γίνω ένα σπίτι να ζήσεις μέσα του Ένα ξύλινο ντουλάπι να φυλάξεις τις μπότες σου Ένας έναστρος ουρανός για να ελπίζεις Θέλω να γίνω εκείνη η ελιά στην πλάτη σου Εκείνη η ελιά συγκεκριμένα Θέλω να γίνω ένας μαύρος μπλουζίστας σε ένα νότο γεμάτο αλλιγάτορες και βαμβάκι Θέλω να γίνω μια έκπληξη Μια λίμνη με παγωμένα, ακίνητα, μπλε νερά και μικρά πορτοκαλί ψαράκια να κολυμπούν μέσα μου Θέλω να γίνω ένα όχιπια και ένα μεγάλο ναι και ένα μικρότερο ήρεμο είμαικαλά και μία μεγαλύτερη παλάμη να σε χωράω Ένα κόκκινο χαλί να με πατούν τα γυμνά σου πόδια, να ευχαριστιέσαι και να ευχαριστιέμαι Θέλω να γίνω μια επιτέλουςόμορφηκυριακή Θέλω να γίνω για λίγο αυτά που κοιτάς όταν δεν κοιτάς εμένα Ένα φιλί χωρίς χείλη Μια βδομάδα χωρίς δευτέρα Ένας δρόμος μόνο να έρχεσαι όχι να πηγαίνεις Μόνο να έρχεσαι

Ύστερα θέλω να γίνω για λίγο εγώ για να έχεις κάτι πάλι να φοβάσαι.

Μυστήριο

.

.

.

.

Καμιά φορά όταν νυχτώνει σκύβω κάτω από το κρεβάτι μου

βγάζω ένα μικρό τενεκεδένιο πολύχρωμο κουτί από μπισκότα

τα μπισκότα δεν τρώγονται

στο κουτί φυλάω την καρδιά μου

η καρδιά μου τρώγεται

τυλιγμένη σε πορφυρές κορδέλες (για να μη φαίνεται το αίμα χαζέ)

και την καρφιτσώνω ξανά στο στήθος μου

αγαπάω λιγάκι ή λέω πως αγαπάω

ζω λιγάκι ή λέω πως ζω

και προσεχτικά, πριν ξημερώσει,

φροντίζω να τη βάλω ξανά στη θέση της.

Τυλιγμένη στις κορδέλες.

Μέσα στο κουτί.

Κάτω από το κρεβάτι.

.

.

.

Καμιά φορά όταν νυχτώνει και βλέπω συρματοπλέγματα

θέλω να περάσω από μέσα

φοράω δεν φοράω την καρδιά μου

.

.

.

Καμία φορά όταν νυχτώνει χαίρομαι κιόλας.

Συνήθως όμως δακρύζω.

Ναι.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Καμία φορά όταν νυχτώσει

μπορεί να μπω κι εγώ στο κουτί.

.