5 + 1 χαϊκού

 

 

 

 

 

Δύσκολο πρωί.
Η συγνώμη έχει
Γεύση ζάχαρης.

 

 

 

------------------------------------

 

 

Δυο σώματα ξαπλωμένα
Ο ήλιος.
Λάθος στροφή.

 

 

 

------------------------------------

 

 

 

Ο παλιός φάρος, οι κούνιες
το βλέμμα.
Κανένα έλεος.

 

 

 

------------------------------------

 

 

Οι σοκολάτες έλιωσαν.
Οι υποσχέσεις
χάνουν αίμα.

 

 

 

------------------------------------

 

 

 

Χάθηκε ξανά
ο έλεγχος.
Απόψε νύχτωσε νωρίς.

 

 

 

------------------------------------

 

 

 

Οι σκέψεις είναι
σαρκοφάγες, πεινούν.
Εκείνη έρχεται.

 

 

 

 

 

 

Τέσσερις τρόποι να κάνεις λάθος

 
 
 
 
Κάποτε θα έρθει ένα πρωινό
όχι σαν όλα τα άλλα
θα βγεις στο δρόμο για τη δουλειά
οι γλάροι θα κρώζουν χαμηλά
πάνω από τα παλιά μηχανουργεία
η όξινη μυρωδια της ηλεκτροκόλλησης
τα βρεγμένα φύλλα στην άσφαλτο
παντού τσιμέντο και άνδρες με φόρμες
και τσιγάρα στο στόμα
ένας σκύλος θα γαβγίζει σε όλους
δεμένος στην αλυσίδα του για πάντα
η κυρία αντωνία θα σου φτιάχνει τον καφέ
πίσω από τα θολά βρώμικα τζάμια
άδειες καρέκλες και μεγάλες μηχανές
και δύο παλιά λαχεία ξεχασμένα
------------------------------------------------------------
κάποτε θα έρθει ένα πρωινό
όχι σαν όλα τα άλλα
αν ήσουν εδώ θα φούντωνε τα μαλλιά σου
η υγρασία και ίσως ήσουν η μόνη
που θα χαμογελούσες σε ένα μέρος σαν κι αυτό
θα ακολουθούσαμε τις γραμμές των τρένων
αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτό δεν έχει ποτέ
καλή κατάληξη, σαν τις παιδικές ηλικίες
και σαν τα χάρτινα καραβάκια που αφήναμε
μικροί σε λιμνούλες από νερό.
------------------------------------------------------------
κάποτε θα έρθει ένα πρωινό
όχι σαν όλα τα άλλα
θα καταλάβεις τι συμβαίνει στ' αλήθεια
με τα μάτια της, θα ξέρεις τι έπρεπε να απαντήσεις
εκείνο το απόγευμα στο Καφέ Καζάρμα
και θα μπορέσεις επιτέλους να εκτιμήσεις
όλα τα ποτέ και όλα τα πάντα
και, ίσως, όλα τα καθόλου αυτού του κόσμου.
 
 
 
 

Φτωχό φεγγάρι

 

 

 

 

 

Φτωχό φεγγάρι, η αλήθεια είναι μόνο η αρχή, η αγάπη το τέλος,

συμφωνήσαμε ότι απόψε ήταν καλά, αλλά το χέρι μου

έτρεμε ελαφρά όταν σήκωνα το ποτήρι

πάνω από τα κεφάλια μας καπνός και ψίθυροι

υπάρχει αρκετή θλίψη στον κόσμο για όλους

υπάρχει αρκετή θάλασσα να μας πνίξει όλους

οι μύγες γνωρίζουν περισσότερα από εμάς

δεν ήξερα τι να πω μέχρι που άρχισα να προσέχω

τα περίεργα καπέλα των ξένων στο δρόμο

το μόνο που σου ζητάω είναι να κάνεις ησυχία

και ότι μου χαρίζεις να έχει μέσα λίγο μωβ

δεν είσαι ότι πίστευα ότι είμαι

αργησα να καταλάβω, κάποτε αποφάσιζα εγώ για μένα

τώρα ξέρω, αυτό που χωρίζει δυο ανθρώπους

είναι πάντα η κατανόηση και οι αλλόκοτες γωνίες των δρόμων.

 

 

Φτωχό φεγγάρι, κάποια πράγματα δεν φτιάχνουν με λόγια

κάποιες σκάλες δεν βγάζουν πουθενά και κάποιοι άνθρωποι

δεν σταματούν ποτέ να πέφτουν.

 

 

 

 

 

 

Tο κορίτσι με το κόκκινο χαμόγελο

Μικραίνει ο κόσμος κάθε βράδυ (αλλά οι δρόμοι οδηγούν παντού)
εκείνη νιώθει αυτή την αλήθεια στα κόκκαλά της (όπως το κρύο και τους κακούς ανθρώπους)
πριν βγει να συναντήσει το υπόλοιπο της ζωής της βεβαιώνεται ότι έχει (στη τσέπη της)
τα τέσσερα κομμάτια ουρανό (που της στοίχισαν τόσο πολύ να αποκτήσει).

Mέσα, έξω και κάτω αριστερά

 
 
 
 
 
 
Υπάρχει ένα νόημα σε αυτόν τον κόσμο,
ανάμεσα στα ανούσια χρόνια και στις γεμάτες ζωή στιγμές
όλος ο χαμένος χρόνος στα φανάρια
οι άνθρωποι που χαμογελούν γιατί έτσι πρέπει
η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο τίποτα και στο καθόλου
ανάμεσα στους κάφρους γείτονες
είναι ο γάτος που κοιμάται στα πιο απίθανα μέρη
είναι τα όνειρα που έρχονται σε κύματα
δώσε μου μια χούφτα ψίχουλα για τα πουλιά
λίγα από το αίμα σου για τη θυσία
μια δεκάρα που βρήκες στο δρόμο
λίγο σάλιο το πρωί στο μαξιλάρι
και να, το ξόρκι είναι έτοιμο.


Tο νερό ακολουθεί το δικό του μονοπάτι
στο γυμνό δέρμα
δεν μετανιώνω για εκείνο το βράδυ στο Portsmouth
ούτε για τα ξερά μου χείλη το πρωί.
Θα φτιάξω μια μέρα έναν χαρτη με όλες μου
τις υποσχέσεις, τους φόβους, με όλες τις γωνίες που δεν έστριψα
με όλα όσα με έκαναν να πιάνω τελικά τόσο λίγο χώρο στο δωμάτιο
και θα στον στείλω να με βρεις.
Ήμουν κι εγώ κάποτε 25 ξέρεις...




Έπρεπε να δεις τα μάτια του εκείνο το πρωί
που ξύπνησε και κατάλαβε ότι όλα ήταν ένα όνειρο
 
 
 

Μαύρη αγορά

Να γίνει κι αυτό κάτι χειροπιαστό, όπως τα κόκκαλα κι η βροχή,
όπως μια φλέβα που χτυπάει ψηλά στο μέτωπο, όπως τα μάτια που κοιτούν
πέρα από τους τοίχους,να γεμίσει η νύχτα εκπλήξεις και κεραυνούς και να γίνει ο κόσμος
λίγο πιο πιστευτός, να έρθουν όλα πιο κοντά, να εξηγηθούν τα σύμβολα
τα ανεξήγητα και τα σημάδια στα χέρια να γίνουν λέξεις.

Τέτρακόσια ενενήντα δύο βήματα για να φτάσουμε σε εκείνη τη γωνία,
ήταν λάθος, ποιός ξέρει, γεμάτο φωνές και καπνό το δωμάτιο,
δέσε μου τα πόδια να μη φύγω, κι ας μην έχω που να πάω,
πέρασε κι αυτό, σώπασε, μη μιλάς, μόνο ο Θεός ακούει πραγματικά
γι αυτό μας ψάχνει απεγνωσμένα, όλοι θέλουν κάποιον να του βάψουν τα χείλη μπλε
όλοι θελουν κάποια στιγμή να ακούσουν ένα ψέμα, όλοι έχουν μέσα τους
μια θάλασσα γεμάτη πνιγμένους και κάποιοι, αν μπορούσαν, αν ήξεραν,
θα έκαναν ξανά τα ίδια λάθη.

Έλα να μπλέξουμε τα χέρια μας, έλα να βραχούμε επιτέλους, έχω σιχαθεί
τους ανθρώπους με τις ομπρέλλες, η βροχή είναι η ύστατη προσπάθεια του ουρανού
να μας ξεπλύνει τις αμαρτίες.

Κλειστές Ερωτήσεις Μια Τετάρτη Απόγευμα

Όχι, δε μετάνιωσα, απλά έσβησα λίγο τα φώτα να ξεκουράσω τα μάτια μου , ώσπου να τα ανοίξω όμως και πάλι είχε γεμίσει το δωμάτιο πουλιά που χτυπούσαν τα φτερά τους τρομαγμένα.

*

Δώσε μου λίγο νερό να πιώ, δε θα μιλήσω σε κανένα για τη θεία σου και τον παράξενο θάνατο που τη βρήκε. Απόψε βούτηξα στην ψυχή μου να πιάσω σφουγγάρια, και το μόνο που κατάφερα ήταν να γεμίσω τα χέρια μου πίσσα.

*

Έπειτα, την ώρα που έδυε ο ήλιος άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες και οι άνθρωποι έτρεχαν και έπεφταν απλά ο ένας πάνω στον άλλο - σε μια απελπισμένη προσπάθεια να μη πεθάνουν εδώ, αλλά λίγο πιο κάτω.

 

Απουσία σήματος

Μου είπαν για τη γιορτή που ποτέ δεν τελειώνει, για το κρασί που πίνεις και καθαρίζουν τα μάτια σου. Άκουσα για λευκά καλοκαίρια και θάλασσες από μετάξι, για το νησί που τα λάθη συναντιούνται και οι άνθρωποι δεν τελειώνουν. Στο σκοτάδι της κάμαρας αναμασώ τα πάθη της ζωής μου, κρατώντας λίγο από το αίμα σου στις άκρες των δαχτύλων μου, περιμένοντας απλά να πέσουν τα φύλλα. Κάποτε μου είπαν πως όλοι οι άνθρωποι είναι ένα, μα τα βράδια ο μόνος τρόπος να θυμηθώ το όνομα μου είναι ακούγοντας αυτή τη μουσική.

Κι εγώ που πάντα καλοδεχόμουν τα διάττοντα σώματα και που μου άρεσε να περπατώ με τα πόδια γυμνά, θα στεγνώσω απόψε τα μάτια μου από την ομορφιά του κόσμου. Θα κρατήσω το κόκκινο χρώμα από το ποτό μου για να βάψω επιτέλους τις μεγάλες, σαρκοφάγες μου σκέψεις με το χρώμα που τους αξίζει.

Στο τέλος, θυμάμαι, περπατήσαμε στα τέσσερα γύρω από το συντριβάνι της ζωής μας, γαβγίζοντας σαν σκύλοι.

Όταν σε ρωτήσουν ποιός, εμένα να δείξεις

       

  



Κολλάνε καμια φορά οι ανελκυστήρες


έξω από το παράθυρό μου περιμένει ο κόσμος

πίσω από τα μάτια μου περιμένεις εσύ.

Σωρός οι έγνοιες και τ’ αποτσίγαρα και οι συγνώμες μπαγιάτεψαν

Αυτή την εποχή

περιφέρομαι στο σπίτι με έξι πόδια και με μια ουρά

Κολλάνε καμιά φορά οι ανελκυστήρες

και οι άνθρωποι κολλάνε

Μη ξεχάσεις πως έπινα τον καφέ μου σε παρακαλώ

ούτε πως γύριζα στον ύπνο μου το βράδυ



Οι συγνώμες που σου χρωστάω

με τραβούν στο σκοτεινό τους βυθό.





Χειμώνιασε, οι άνθρωποι βήχουν, τα λεωφορεία

κολλάνε στην κίνηση

τα τζάμια και τα μάτια θολώνουν.

Άσε με να μαζέψω τα κομμάτια μου και να φύγω.

Θα πατσίσουμε μια μέρα, θα δεις.

Όταν έρθει η ώρα

Εμάς τους αχάριστους μας πληρώνουν σε είδος.