Αποθέματα με ανάλυση

Η ερημιά ξεκινάει από μέσα μας
μου είπες

η βροχή από τις τύψεις μας ο άνεμος
από τα απλωμένα χέρια μας που
ψηλαφίζουν στο σκοτάδι να βρεθούν

πρώτα σαπίζουν τα φύλλα
ύστερα ασπρίζει το χώμα
έπειτα

τα άνθη γίνονται γλυκό του κουταλιού.

What_if_there_was_no_tomorrow

Είσαι εσύ, η μοίρα και τα μακρόσυρτα βλέμματα που θα' θελα να βάλω σε μια σειρά στο κεφάλι μου, είναι κι ο κόσμος που θολώνει μέρα μεσημέρι στη Νίκης, με μια αίσθηση δίψας για φως και θάλασσα που δεν παύει με τίποτα.

Είναι ο κόσμος όλος σε μια φωτογραφία. Όλα αυτά που κάποτε ήταν αληθινά, όλοι αυτοί που κάποτε ήμασταν εμείς - όχι, πλέον υπάρχει μόνο το σήμερα και τα σημάδια που αφήνω στο γραφείο τώρα, ο καπνός και ο βήχας, τα κοχύλια που μάζευε η μητέρα μου από τις βόλτες στη θάλασσα και η πίσσα από τα καΐκια στα βότσαλα της παραλίας.


Είναι που ζω κι εγώ με την ελπίδα να ανοίξει μια μέρα ο ουρανός και να βρέξει ανθρώπους. Καινούργιους. Από τα παλιά όμως, όπως τους θυμάμαι εγώ.






Με σακάκια φθαρμένα στους αγκώνες και με λουλούδια σε τενεκέδες από λάδι, στην αυλή.

Ευγνωμοσύνη

Ονειρεύομαι την πτώση των φύλλων
το αιώνιο βασίλειο της αμφιβολίας
αγκίστρια στην άκρη της καρδιάς
ποιητές με σκισμένα παλτά
άνθρωποι με κουρελιασμένες συνειδήσεις
πώς γέμισαν έτσι οι δρόμοι σκουπίδια
τα σκυλιά μυρίζουν την αποσύνθεση των συναισθημάτων
η στροφή στη σκάλα ανάμεσα πρώτο όροφο και δεύτερο
το μελάνι στα δάχτυλα

η μαύρη πανσέληνος των ματιών σου
ο γυμνός σου ώμος όταν γλιστράει η τιράντα
αλιγάτορες σε έναν νότο γεμάτο βαμβάκι
επιβήτορες με πληγωμένο εγωισμό
εραστές δίχως αύριο
παρθένες δίχως αιδοίο
πες μου πώς γίνεται να φυσάει χωρίς παράθυρα
πώς ταιριάζουν έτσι οι σκιές με τα σώματα
πού να σβήσω το τσιγάρο μου τώρα που έχασα το πλοίο
έτσι όπως ανατριχιάζει το νερό το χειμώνα
έτσι όπως ονειρεύεσαι το ίδιο όνειρο ξανά και ξανά
έτσι όπως έρχεται ο πόνος σε κύματα
μετά από μια γροθιά στον τοίχο
λυπήσου με, πάρε με μαζί σου,
να πνιγώ στο παγωμένο, στο υπόγειο,
στο σκοτεινό ποτάμι των στεναγμών σου.