What_if_there_was_no_tomorrow

Είσαι εσύ, η μοίρα και τα μακρόσυρτα βλέμματα που θα' θελα να βάλω σε μια σειρά στο κεφάλι μου, είναι κι ο κόσμος που θολώνει μέρα μεσημέρι στη Νίκης, με μια αίσθηση δίψας για φως και θάλασσα που δεν παύει με τίποτα.

Είναι ο κόσμος όλος σε μια φωτογραφία. Όλα αυτά που κάποτε ήταν αληθινά, όλοι αυτοί που κάποτε ήμασταν εμείς - όχι, πλέον υπάρχει μόνο το σήμερα και τα σημάδια που αφήνω στο γραφείο τώρα, ο καπνός και ο βήχας, τα κοχύλια που μάζευε η μητέρα μου από τις βόλτες στη θάλασσα και η πίσσα από τα καΐκια στα βότσαλα της παραλίας.


Είναι που ζω κι εγώ με την ελπίδα να ανοίξει μια μέρα ο ουρανός και να βρέξει ανθρώπους. Καινούργιους. Από τα παλιά όμως, όπως τους θυμάμαι εγώ.






Με σακάκια φθαρμένα στους αγκώνες και με λουλούδια σε τενεκέδες από λάδι, στην αυλή.