Αυτά τα χείλη είναι η συνείδηση μέσα
σε άλλα έργα, κλεμμένα, το πιστόλι και ο ήλιος
είναι λύσεις προφανείς, οι καμπύλες του κορμιού σου
διδάσκονται από τα λάθη και τα σημάδια στα σύννεφα,
όλα μου τα άρθρα δεν έχουν καμία σημασία,
των πολλαπλών σκιών μου τα αληθινά εργαλεία
θα φανούν.
+
Αυτά τα παραμύθια που λέμε στον εαυτό μας
όταν η συνείδηση μας κακοποιεί, η αυξανόμενη πίεση
να σφάξουμε κάτι γιατί πονάμε μας δίνει κουράγιο
να κολυμπήσουμε μέχρι την άλλη άκρη της λίμνης,
κι εσύ, που αναρωτιέσαι για τη σημασία των μνημείων
και εκείνης της ωραίας ιδέας που είχαμε κάποτε
είμαι μέσα.
+
Αυτοί οι κύβοι θα μας προφυλάξουν από τις ανήθικες
σκέψεις μας, οι ανασαίνοντες εαυτοί μας θα μας σώσουν
από το κούνημα της θάλασσας, το να σου δείξω τον πλήρη
χαρακτήρα μου δεν είναι στα σχέδιά μου, αλλά κάτω από
τα φανταχτερά καπέλα μου και πίσω από τις δικαιολογημένες
επιστολές στις τράπεζες νομίζω είμαι εσύ
πάντα ήμουν.
Αυτές οι γραμμές που αφήνει η τσάντα μου στο πάτωμα
ελλείψει καλού χιούμορ από πλευράς μου
ήταν ανεπίτρεπτες. Κι εσύ απλά αναστέναξες.
Επομένως σε θέλω.
Τίποτα δεν ξεχωρίζει από πάνω μου
ούτε καν η προοπτική της φωνής μου.
Δεν με πίστεψες, δεν σε δάμασα,
παραμένουμε ανυπέρβλητοι και σπουδαίοι.
Τώρα στέκομαι μπροστά σου
ολοκαίνουργιος και σταθερός
δίχως κορδέλλες και περιττές επιπλοκές
με τις σημασίες μου να κρέμονται σαν κακή τέχνη στον τοίχο.
Ήταν γενναίο να κρατήσω το ψαλίδι μετά την ήττα μου
το κορμί σου ένα κομμάτι χαρτί που δεν ξέρω αν πρέπει
να το διαβάσω να το κάψω ή να κοπώ.
Έτσι είναι ο κόσμος. Γεμάτος κουρασμένες πριγκίπισσες.
Δεν μπορώ να ανακαλέσω τις επιθυμίες μου κι ας με παίδεψες πολύ
αντίο λοιπόν, κι ας ήταν το σώμα σου στητό,
τα λόγια σου καθαρά, το τελευταίο σκαλοπάτι απότομο.
Παραμένω εγώ, μη ερμηνευμένος σωστά.
Εδώ, παίζω με τον αναπτήρα μου και την αμήχανη σιωπή και τον καπνό να αιωρείται μπροστά στα μάτια μου, αναστενάζω συχνά τώρα τελευταία και μπορώ να πω με μεγάλη βεβαιότητα ότι έχω χάσει την πίστη μου στους ανθρώπους. Δεν νομίζω ότι είμαι έτοιμος να γίνω αυτός που πρέπει να είμαι. Παραλογίζομαι ελαφρά όταν σκέφτομαι τα μαλλιά σου αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα έτσι που φυσάει τώρα ο αέρας. Όλα θα γίνουν, έχει ο Θεός, κάνε υπομονή. Πήγα το πρωί στο αεροδρόμιο, μετά για καφέ, μετά στα κτελ. Το ταπ ταπ των νυχιών στη οθόνη του κινητού, το ασύμμετρα βαμμένο δεξί βλέφαρο, οι λέξεις που βάζουμε σε μια σειρά όχι για να καταλάβει ο άλλος τι λέμε αλλά για να μη καταλάβει, έχει φτωχύνει το λεξιλόγιο μου αλλά πλέον διαβάζω τα μάτια των ανθρώπων με μεγαλύτερη ευκολία, απογοήτευση από τη ζωή, άσε θα πληρώσω εγώ. Στριφογυρίζω στον ύπνο μου τα τελευταία βράδια, πόνεσαν τα αυτιά μου από τις ωτοασπίδες, μουσικές καινούργιες να ακούσω δε βρήκα παρά μόνο εκείνο το θλιβερό ιρλανδέζικο, πάτησα τα γυαλιά μου για δεύτερη φορά αλλά άντεξαν, βρήκα δύο ωραία σακάκια αλλά έχω παχύνει. Δεν μπορώ να τραγουδήσω και μάλλον είναι καλύτερα έτσι, αλλά μέχρι πότε θα με στοιχειώνει εκείνο το τραγούδι; Όχι, μη με βάλεις στην ιστορία, αυτό το πουλόβερ ήταν λάθος κίτρινο αλλά ντράπηκα να το πω, δεν θα γράψω ποτέ παιδικά παραμύθια, πρέπει να μιλάω λιγότερο και να ακούω περισσότερο, όπως παλιά. Είμαι πιο λάθος από ποτέ, θυμώνω συχνά, ο αδερφός μου παντρεύεται το καλοκαίρι και εγώ θέλω να δοκιμάσω ιαπωνικό ουϊσκι. Α, επίσης ο παππούς από πάνω βήχει ανησυχητικά, ακούω κάτι να στάζει αλλά δεν ξέρω τι, και στο μπαλκόνι έχω να βγω κάτι μήνες.
Πάλι ξέχασα που πάρκαρα, ά στο διάλο.
Ας πιούμε στις ένδοξες αποτυχίες μας και στα λάθη που φαίνονται καλύτερα με την κατάλληλη μουσική.
