Σκεπτομορφές

Όταν βραδιάζει οι δρόμοι στην Αθήνα γίνονται κίτρινοι. Οι άνθρωποι με τα χέρια στις τσέπες αδειάζουν το μυαλό τους από σκέψεις και το γεμίζουν αλκοόλ. Ανάβουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν πια με τα χείλη και τα δάχτυλά τους. Στο δρόμο, ηλεκτρισμός στα σύρματα, από το ένα σπίτι στο άλλο. Από το ένα κορμί στο άλλο. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα, παρκαρισμένες ζωές, μη με ξεχνάς, δεν σε ξεχνώ – αυτό είναι το πρόβλημα μου έτσι κι αλλιώς.

Πίσω στη Σαντορίνη. Χειμώνας στην έρημη Οία. Καφές με τρεις ζάχαρες, ζωή σκέτη. Τσιγάρα με φίλτρο, στριφτά. Ρακόμελα στην Άνω Γωνιά, φέτα ψητή με μέλι και σουσάμι. Σκεπτομορφές. Ο εξηντάρης με το βαμμένο μαλλί να κοιτάζει τις κοπέλες που συνοδεύει να κάνουν παιχνίδι. Και να χαμογελάει. Να μας σφίγει το χέρι. Όλο το βράδυ να μην έχει βγάλει το παλτό του. Και το γαμημένο το χαμόγελο να μη φεύγει από τα χείλη του. Ο κολλητός μου θα γίνει μπαμπάς. Κι εγώ. Ακόμα μεγαλώνω εμένα. Δύσκολο παιδί. Κλειστό, λιγομίλητο.

Αθήνα. Ρόμβης και Περικλέους. Ένα μπαρ που σερβίρει ο Τζεφ Μπρίτζες, ένας πεζόδρομος δίπλα στη λεωφόρο, μια στιγμή σε παύση δίπλα στη ζωή μας. Μια καμπάνα μας βγάζει από αυτό το παράλληλο σύμπαν. Όπως μπορεί ο καθένας συνεχίζει. Κάπου μακριά, οι ήχοι της πόλης και η βροχή που σβήνει στις στέγες των σπιτιών. Κάπου ακόμα πιο μακριά, εσύ.

Ιντερλούδιο στην Ευριπίδου. Ένας τύπος πλησιάζει. ‘’Μια γραμμή κόκα πήρα, μόνο μία. Έχω καιρό να πάρω και με πείραξε. Πληρώθηκα από τη δουλειά και πήγα και αγόρασα. Πατέρααααα. Φωνάζω σε ξένους στο δρόμο, περπατάω σχεδόν στα τέσσερα. Γιατί έκανες την εγχείρηση; (πάμε να φύγουμε από εδώ) Δεν είμαι καλά. Δεν ήθελα να πάρω, αλλά πήρα. Μια γραμμή μόνο. Πατέρααααααααααα. ΠΑΤΕΡΑ.  (συγνώμη που δεν έγινα ο γιος που ονειρεύτηκες) ‘’

 

Όταν βραδιάζει οι δρόμοι στην Αθήνα γίνονται κίτρινοι.  Ταξί περιμένουν στην πλατεία.  Άνθρωποι περιμένουν μια ολόκληρη ζωή. Τασάκια γεμίζουν, ποτήρια αδειάζουν. Και το χειρότερο απ’όλα. Η Νίκη είχε τόοοσο δίκιο. Spanking the poor dog’s ass, ‘’έχεις τίποτα να πιούμε;’’, και τι έγραφε η κονκάρδα; η απάντηση ήταν εκεί. (all the world needs is chocolate, multiple orgasms and peace). Ίσως όχι με αυτή τη σειρά. 

4:27

Κλείσε τα μάτια και ρίξε το κεφάλι σου πίσω, είχες τα πιο όμορφα μαλλιά που έχω δει ποτέ πάνω σε μαξιλάρι, κανένας δρόμος δε σε χωρά και κανένας ποτέ δεν σε έβγαλε πουθενά, το λεωφορείο που έρχεται είναι το σινιάλο για τις μέρες που χάσαμε, τα δέντρα που ασφυκτιούν στα πεζοδρόμια,το σπέρμα που στεγνώνει στα σεντόνια, τα φιλιά που σάπισαν περιμένοντας τα χείλη να συναντηθούν, η ρωγμή στον καθρέφτη και στα μάτια μας, μου λείπεις, κι εμένα μου λείπω


Που είναι οι φίλοι απόψε που η βροχή κράτησε τόσο πολύ, που είναι ένα εισιτήριο για παντού, να μη λήγει ποτέ, ένα μπουκάλι με μαύρο γάλα, μια απόδειξη για τα χρόνια που ξόδεψα, μια γυάλα με χρυσόψαρα ή έστω, μια μνήμη τριών δευτερολέπτων


Να φορέσεις το μπλε σου φόρεμα και να έρθεις να κατεβούμε μαζί τα σκαλιά, προς την παραλία με τη μαύρη άμμο και τα αλμυρά όνειρα, δεν έχω όνομα να σου δώσω απόψε κι η ψυχή μου πιάστηκε από ένα τραγούδι, δε θα με καταλάβαινε κανείς αν δεν υπήρχες εσύ, δεν θα έβγαζε νόημα η ζωή χωρίς την πικρή γεύση των ονείρων κάθε πρωί στο στόμα μας, όπως δεν θα έβγάζε νόημα το χάραμα δίχως αυτό το μπλε φως της νοσταλγίας.


Βία στη βία του έρωτα.

Over saturation

Τι ήρθατε εδώ να δείτε απόψε;

 

Παραμύθια κι αλήθειες λέω, ναι, είμαι κι εγώ σχεδόν σαν κι εσάς.

Πονάω κι εγώ, έχω τις καλές μου στιγμές και τις όχι και τόσο καλές και τις χάλια και τις μαγικές.

Είμαι τέρας και δαγκώνω, είμαι άνθρωπος και ματώνω αν με κόψεις.

Από όλα όσα έχασα, μου λείπει ο εαυτός μου ο παιδικός.

Και ο πιο δυστυχισμένος είναι αυτός που δεν μπορεί να εκφραστεί.

 

Λειβαδίτη, Σαχτούρη, Rimbau, ΆνΝα, Ασλάνογλου, ΜαρίαΠουΔεΣεΛένεΜαρία, Ελύτη, Καψάλη, Enki Bilal, κάπου στη διαδρομή δανείστηκα το ύφος σας για να μιλήσω.

 

Portsmouth. Southampton. Malaga. Bay of Biscay. Gibraltar. Ingolstadt. Hamburg. Buxtehude. Cagliari. Messina. Σέρρες. Κιλκίς. Θεσσαλονίκη. Σύρος. Ύδρα. Αίγινα. Ναύπλιο. Λεωνίδιο. Δελφοί. Άμφισσα. Πάρος. Αντίπαρος. Σάμος. Αθήνα. Πειραιάς. Σπέτσες. Μαντούδι. Χαλκίδα. Προκόπι. Άγιος Κωνσταντίνος. Πάτρα. Χαλκιδική. Ουρανούπολη. Άγιον Όρος. Άρτα. Σαλαμίνα. Πόρος. Σαντορίνη. Πύλος. Βόλος. Ρόδος. Χιλιαδού. Βέροια.

 

Βιβή, Ελευθερία, Βίκυ, Άννα, Χαρά, Ντίνα, Ιλένια, Χρυσάνθη, Μαριάνθη, Κατερίνα, Κωνσταντίνα, Αλεξάνδρα, Μαρία, Λίνα, Άντζη, Ιωάννα. Δεν μου χρωστάτε και δε σας χρωστώ τίποτα.  Ίσως να σας χρωστάω μια συγνώμη, αλλά αν την έλεγα θα σήμαινε ότι μετανιώνω και αυτό δεν είναι αλήθεια.

 

Έφτασα μακριά, μόνος, με φίλους,  με φίλες, με ερωμένες, με τον γάτο μου, με τον αδερφό μου, με άγνωστους που μοιραστήκαμε ίδια βαγόνια και ίδια κτελ, τις ίδιες εθνικες και τα ίδια καράβια, τα ίδια αεροδρόμια.

 

Παραμύθια κι αλήθειες λέω, ναι. 

Δεν έμαθα τίποτα, δεν κράτησα κάτι παρά μόνο στίχους φωτογραφίες και μουσικές, ξεχνάω τα σημαντικά και θυμάμαι λεπτομέρειες, δεν μετάνιωσα, έφυγα και γύρισα ξανά. Χάθηκα και ξαναβρήκα το δρόμο.

 

 

 

Κι από όλα όσα είδα, περισσότερο μου άρεσες εσύ.

Κι από όλα όσα έχασα, μου λείπει ο εαυτός μου.

 

 

Ναι, είμαι κι εγώ σχεδόν σαν κι εσάς.