4:27

Κλείσε τα μάτια και ρίξε το κεφάλι σου πίσω, είχες τα πιο όμορφα μαλλιά που έχω δει ποτέ πάνω σε μαξιλάρι, κανένας δρόμος δε σε χωρά και κανένας ποτέ δεν σε έβγαλε πουθενά, το λεωφορείο που έρχεται είναι το σινιάλο για τις μέρες που χάσαμε, τα δέντρα που ασφυκτιούν στα πεζοδρόμια,το σπέρμα που στεγνώνει στα σεντόνια, τα φιλιά που σάπισαν περιμένοντας τα χείλη να συναντηθούν, η ρωγμή στον καθρέφτη και στα μάτια μας, μου λείπεις, κι εμένα μου λείπω


Που είναι οι φίλοι απόψε που η βροχή κράτησε τόσο πολύ, που είναι ένα εισιτήριο για παντού, να μη λήγει ποτέ, ένα μπουκάλι με μαύρο γάλα, μια απόδειξη για τα χρόνια που ξόδεψα, μια γυάλα με χρυσόψαρα ή έστω, μια μνήμη τριών δευτερολέπτων


Να φορέσεις το μπλε σου φόρεμα και να έρθεις να κατεβούμε μαζί τα σκαλιά, προς την παραλία με τη μαύρη άμμο και τα αλμυρά όνειρα, δεν έχω όνομα να σου δώσω απόψε κι η ψυχή μου πιάστηκε από ένα τραγούδι, δε θα με καταλάβαινε κανείς αν δεν υπήρχες εσύ, δεν θα έβγαζε νόημα η ζωή χωρίς την πικρή γεύση των ονείρων κάθε πρωί στο στόμα μας, όπως δεν θα έβγάζε νόημα το χάραμα δίχως αυτό το μπλε φως της νοσταλγίας.


Βία στη βία του έρωτα.