Όταν βραδιάζει οι δρόμοι στην Αθήνα γίνονται κίτρινοι. Οι άνθρωποι με τα χέρια στις τσέπες αδειάζουν το μυαλό τους από σκέψεις και το γεμίζουν αλκοόλ. Ανάβουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν πια με τα χείλη και τα δάχτυλά τους. Στο δρόμο, ηλεκτρισμός στα σύρματα, από το ένα σπίτι στο άλλο. Από το ένα κορμί στο άλλο. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα, παρκαρισμένες ζωές, μη με ξεχνάς, δεν σε ξεχνώ – αυτό είναι το πρόβλημα μου έτσι κι αλλιώς.
Πίσω στη Σαντορίνη. Χειμώνας στην έρημη Οία. Καφές με τρεις ζάχαρες, ζωή σκέτη. Τσιγάρα με φίλτρο, στριφτά. Ρακόμελα στην Άνω Γωνιά, φέτα ψητή με μέλι και σουσάμι. Σκεπτομορφές. Ο εξηντάρης με το βαμμένο μαλλί να κοιτάζει τις κοπέλες που συνοδεύει να κάνουν παιχνίδι. Και να χαμογελάει. Να μας σφίγει το χέρι. Όλο το βράδυ να μην έχει βγάλει το παλτό του. Και το γαμημένο το χαμόγελο να μη φεύγει από τα χείλη του. Ο κολλητός μου θα γίνει μπαμπάς. Κι εγώ. Ακόμα μεγαλώνω εμένα. Δύσκολο παιδί. Κλειστό, λιγομίλητο.
Αθήνα. Ρόμβης και Περικλέους. Ένα μπαρ που σερβίρει ο Τζεφ Μπρίτζες, ένας πεζόδρομος δίπλα στη λεωφόρο, μια στιγμή σε παύση δίπλα στη ζωή μας. Μια καμπάνα μας βγάζει από αυτό το παράλληλο σύμπαν. Όπως μπορεί ο καθένας συνεχίζει. Κάπου μακριά, οι ήχοι της πόλης και η βροχή που σβήνει στις στέγες των σπιτιών. Κάπου ακόμα πιο μακριά, εσύ.
Ιντερλούδιο στην Ευριπίδου. Ένας τύπος πλησιάζει. ‘’Μια γραμμή κόκα πήρα, μόνο μία. Έχω καιρό να πάρω και με πείραξε. Πληρώθηκα από τη δουλειά και πήγα και αγόρασα. Πατέρααααα. Φωνάζω σε ξένους στο δρόμο, περπατάω σχεδόν στα τέσσερα. Γιατί έκανες την εγχείρηση; (πάμε να φύγουμε από εδώ) Δεν είμαι καλά. Δεν ήθελα να πάρω, αλλά πήρα. Μια γραμμή μόνο. Πατέρααααααααααα. ΠΑΤΕΡΑ. (συγνώμη που δεν έγινα ο γιος που ονειρεύτηκες) ‘’
