18720

Ξύπνησα νωρίς από το βόμβο μιας μηχανής

στρογγυλά γλυκά με γλάσο λεμονιού απλωμένα στο τραπέζι

έλα να δώσουμε χιλιάδες ψυχαναγκαστικά φιλιά

να σμίξουμε με σμήνη απείθαρχες πεταλούδες

είδα το μέλλον του έρωτα και είναι πλαστικό

το πρωινό ήταν γεμάτο μικρές πολύχρωμες επαναστάσεις 

χαρτονένια κουτιά γάλα και μεγάλες σε ηλικία

δεσποινίδες που έκαναν ελεύθερη πτώση με την

προσδοκία να προσγειωθούν στην αγκαλιά 

ενός ιππότη ή έστω ενός πυροτεχνουργού

έλα να διακόψουμε με αυθάδεια τα γενέθλια ενός σκύλου

να γελάσουμε με γλυκόπικρα αστεία και να 

ράψουμε φορέματα από το μετάξι παλιών αλεξίπτωτων

να σε αγγίξω με τέτοιο τρόπο που να κοκκινίσει

η ταπετσαρία, απόψε η νύχτα θα είναι φτιαγμένη 

ισομερώς από αλεύρι, κόκκινα στρατιωτάκια 

και αστέρια που θα πέφτουν μην έχοντας πια

τίποτα να χάσουν.

Φτάνει;

Πλήθυναν οι σαύρες στην αυλή μου και δάγκωσα τα χείλη μου με τρόπο ανεπανόρθωτο, έκανα ότι μπορούσα να σώσω τη ψυχή μου αλλά πως να παραβγούμε στην υπερβολή με μόνο δύο χέρια και μια θάλασσα ανατριχιασμένη, γέμισα λοιπόν όλο αυτοπεποίθηση το στόμα μου σαλιγκάρια και έπιασα να συλλαβίζω το όνομα σου σε όσες γλώσσες γνωρίζω, ένα μυστήριο αυτό το σώμα μου και το φεγγάρι που ανέτειλε χθες δεν μιλούσε καθόλου, κι εσύ καθρέφτη μη με πικραίνεις άλλο, δείξε μας για μια φορά όπως πραγματικά είμαστε, ένδοξοι και ανήσυχοι και με μια λαχτάρα στα χείλη, βάλε λοιπόν απόψε τα πιο όμορφα τακούνια σου κι έλα να χαράξουμε όσα μωσαϊκά μπορούμε μέχρι να ζαλιστούμε, οι άγγελοι, το είδες κι εσύ, κρέμασαν τα φτερά τους και γυρνούν στα τραπέζια χαιρετώντας τον κόσμο σιωπηλοί, ύστερα που θα νυχτώσει μη χαθείς, ο άνεμος το χειμώνα δεν δείχνει οίκτο και όπως και να στριμώξω τα παπλώματα μου απόψε δε πετυχαίνω το σχήμα του κορμιού σου. 

Κοντός γίγαντας ψηλός νάνος

Δείπνησα ανήσυχος και λίγο βρεγμένος από τη βροχή, έξω σκοτάδι και ησυχία και ο θόρυβος του νερού που χτυπάει στο τζάμι, οι περισσότεροι κρύβονται από τη βροχή αλλά όχι εσύ, άραγε υπάρχουν σημεία στο κορμί μας που δεν τα έχει αγγίξει ποτέ κανείς εκτός από το νερό, ήπια λίγο κρασί και κατάλαβα ξαφνικά γιατί οι άνθρωποι ερωτεύονται και γιατί οι Δευτέρες έχουν φαρμάκι στα δόντια τους, αν ήσουν εδώ θα σε ρωτούσα να μου πεις για αλλόκοτες φράσεις που έλεγες μικρή και για τα σημάδια στο κορμί σου, για λάθη που καίγεσαι να ξανακάνεις, για την αγάπη των σκύλων και για εκείνο το πρωινό που όλα πήγαν τόσο καλά που δεν έβγαζες κανένα νόημα κι απέμεινες ξαπλωμένη στο κρεβάτι να αναρωτιέσαι γιατί.

Αργός στη δύση του

Κανείς δεν εκτίμησε περισσότερο από εμένα

την αξία ενός Νοέμβρη

χωρίς αυτοκινητοπομπές και παράλογα σύννεφα.

Μικρές εκπλήξεις σε μεγάλη πόλη

Σήμερα έχω δίκιο αλλά δε συμφωνώ μαζί μου, δεν έχει σημασία πόσο ήπια, μόνο η απόσταση που μας χωρίζει σε εκατοστά, ζω σε μια όμορφη πόλη μα είσαι το μόνο μέρος που φοβάμαι να επισκεφθώ, τώρα ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω, έλα λοιπόν να χορέψουμε τον χορό για το τέλος του κόσμου, κι ας μη ξέρω να χορεύω, κι ας μην είναι το τέλος του κόσμου, κι ας μην είσαι εδώ, κι ας παίζει η μουσική μονάχα στο μυαλό μου.

Doghouse Blues

Συννέφιασε μα δεν έχω ρούχα να μαζέψω, λύγισαν τα ράφια από τα βιβλία, το τσιγάρο βράχηκε και οι πόρτες ανοιχτές σε πείσμα του καιρού, το Όνειρο τρελαίνεται ξαφνικά και τρέχει γύρω στο δωμάτιο, τα κορδόνια μπλέχτηκαν μεταξύ τους, αργά το βράδυ στο φως του ψυγείου φαίνονται όλα λίγο εξωπραγματικά, βγήκα στο μπαλκόνι να πάρω μια βαθιά ανάσα, ξύπνησα το πρωί και θυμήθηκα πως μυρίζει το play doh, τραγικά όμορφα, μη με αφήσεις να ξεχάσω τη δική σου μυρωδιά, μη με αφήσεις να ξεχάσω, μη με αφήσεις.

*

Στάσιμα τα νερά στον δρόμο και τα σταράκια δεν είναι αδιάβροχα, η καρδιά δεν είναι αλεξίσφαιρη, τα όνειρα τα στραγγαλίζουν όταν είναι νωρίς το πρωί γιατί μετά έχεις πρόβλημα, νυχτώνει πια νωρίς, καλύτερα νομίζω γιατί όλοι έχουν κάτι να κρύψουν κι ας φοβούνται το σκοτάδι, μα σκάψε κι εσύ επιτέλους πιο βαθιά την τρύπα, που να χωρέσουν τόσα όνειρα τόσο ρηχά στη γη.

*

Σώπα, έχω και κάτι χαρούμενο να σου πω. Όταν πλησιάζει εκείνη η ώρα της νύχτας που όλα κρατάνε την ανάσα τους και ξυπνάς για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, σαν κάποιος να σου ψιθύρισε στο αυτί ένα όνομα, σαν κάτι να κλώτσησε μέσα σου, κάποιος περπατάει ξυπόλητος στο μυαλό σου, λιτά και δωρικά και με ρυθμό πέφτουν τα χτυπήματα, όχι πως δεν μπορώ να εκτιμήσω ένα καλό αστείο αλλά καμιά φορά μπορεί μια ανάμνηση μια γεύση ακόμα και μια τρίχα από τα μαλλιά σου να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις, πες μου σε παρακαλώ τι κοινό έχει η ψυχή μου και το σιφόνι του νεροχύτη, τώρα που πέφτουν τα κάστρα μου ένα ένα και οι καμπύλες των κουταλιών μου θυμίζουν το σώμα σου δώσε μου κάτι να πιαστώ, ένα χαμόγελο μόνο για εμένα ή έστω ένα φιλί στο μάγουλο, σύντομο σαν μαχαίρωμα σε τηλεφωνικό θάλαμο.

*

Τυχερά τα πλοία κι ας βιάζονται να φτάσουν κάπου, τι νόημα έχουν όμως όλα αυτά αφού οι μελανιές επιμένουν και ο Οκτώβρης δίνει τις μέρες του αργά, αφήσαμε πίσω τα ιδρωμένα σεντόνια του καλοκαιριού, ήρθε η ώρα να δούμε αν βγαίνουν οι χρησμοί αληθινοί, με ερεθίζει η φωνή σου και ζηλεύω όσους ξέρουν να δένουν κόμπους ναυτικούς, ωραία η μέρα σήμερα μα δεν είχε αγκαλιά, ωραία πέφτουν και τα μαλλιά στους ώμους σου μα μετά κάτι με σφίγγει στο στομάχι. Να σου πω. Το χαρούμενο που λέγαμε, το ξέχασα. 

Το γράμμα : επιμύθιο.

Παγωμένο το νερό κυλάει στη πλάτη, το ταβάνι έχει ξεφλουδίσει σε δυο σημεία, την ησυχία σκίζει το κλάμα του Morrissey, στο δωμάτιο αιωρείται καπνός και η γαλήνη του να μη περιμένεις τίποτα και τίποτα να μη σε περιμένει, εδώ που λες είναι στιγμές που η μοναξιά βγάζει αφρούς από το στόμα και γρυλίζει απειλητικά, η σκούφια μου λοιπόν κρατάει από γενιές ολόκληρες αδίστακτων ονειροπόλων, σιγά ρε μεγάλε θα μου πεις, εμείς δεν έχουμε όνειρα δηλαδή, φυσικά και έχετε όνειρα, μα έχουν τα δικά σας μεγάλα δόντια και μάτια κόκκινα από την προσμονή; Όχι; Ωραία, συνεχίζουμε, εκεί λοιπόν που μιλούσαμε μια μέλισσα έκανε ότι μπορούσε για να μας σταματήσει, λες να βλέπουν το μέλλον, διόλου απίθανο, μπορεί αυτό που μαζεύουν με τα πόδια τους να μην είναι γύρη, να είναι ψήγματα αλήθειας από αυτά που θα γίνουν, γι’ αυτό και τόσοι άνθρωποι έχουν αλλεργία τελικά στην αλήθεια, συγνώμη στη γύρη, μετά όμως απλά έφυγε και συνεχίσαμε τη συζήτηση, μετά απλά έφυγα κι εγώ και συνέχισες τη ζωή σου.

Ωραία που θα ήταν να καθόμασταν λίγο στα σκαλοπάτια να βλέπαμε αυτή τη δύση. Kι ας πλήρωνα μετά όλα τα λάθη μου μαζεμένα, κι ας ερχόταν ένα τέλος ακριβώς σαν την ομορφιά σου: οριστικό.

Ξεχνούν τα ποτάμια ρε;

Γλιστρούν τα σκαλοπάτια από τα χρόνια, τόσο καθαρή η βιτρίνα που χτύπησα το κεφάλι μου ως συνήθως, ο σκύλος περιμένει να τον λύσουν για να τρέξει, οι πλατείες γεμάτες κόσμο το σούρουπο, η εθνική μονή λωρίδα, φωτάκια και έργα μια ζωή, το τσιγάρο σπιθίζει στο παράθυρο.

~

Τα φώτα των αυτοκινήτων με τυφλώνουν. Ωραίο το φαρμακείο, ωραία και η Γερμανία, η Φρανκφούρτη είναι δυο ώρες από το Παρίσι, τι αγχώνεσαι, οι φίλοι σκορπισμένοι και άντε να τους εξηγήσεις για την αγωνία και τη λαχτάρα και την απογοήτευση και το θυμό και την κατανόηση και για το θάνατο της ελπίδας που πίστευα πως θα ήταν απελευθερωτικός αλλά δεν ήταν, δεν έκανα καλά που ήρθα αλλά ήρθα, ακόμα κι αν ήταν μόνο για να πω συγνώμη.

~

Στο φλιτζάνι φάνηκε ένας καβαλάρης, o Μάνσον, μια πάπια και ένας βασιλιάς. Μετά φταίω εγώ που δεν βγάζω νόημα σε τίποτα πια. Μη μου μιλάς λοιπόν για χρόνια ευτυχισμένα, για τον Νταλί, τον Λούβρο και τη Μονμάρτη, για νηπιαγωγούς – κλόουν με καθαρά μάτια, για επιτηρήσεις, για λουλούδια που δεν φύτρωσαν ακόμη, για γιατρούς και για τη νοηματική και για το τέλος του δρόμου που πρέπει να κάνω δεξιά, θέλεις να σου πω που σε βγάζει αν κάνεις αριστερά;

~

Υ.Γ. Στην Κωνσταντίνα για το μάθημα ζωής, στον Ακατανόμαστο που έδωσε ρέστα παρόλο που έλειπε και στη Βλασία, που μίλησε λιγότερο μα είπε τα περισσότερα από όλους μας.

Ημερολόγιο Ονείρων Καταχώρηση Πρώτη

Μακρύ καλοκαίρι, έλιωσαν όλα μέσα μου, στέγνωσαν οι ελπίδες μου στον ήλιο και αλλάζω ένα χαμόγελο τη μέρα γιατί ιδρώνω έυκολα, έλα να πιούμε μια μπύρα, όλη μου η ζωή θα τα πούμε και καλημέρα, υπομονή σε όλα τα χρώματα για να διαλέξεις, κουράστηκα να καταλαβαίνω, καλά δε βλέπεις ότι μιλάω στο τηλέφωνο, νύσταξα αλλά φοβάμαι να κοιμηθώ, κι αν σε ονειρευτώ πάλι τι γίνεται, κλείνουν τα μάτια μου, εντάξει, έλα πες μου ένα παραμύθι αλλά αυτή τη φορά θέλω να κερδίσουν οι κακοί, εντάξει;

Λα λα λα

Υποψιάζομαι αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν πως θα έρθει μια μέρα που θα αναιρεί όλες τις προηγούμενες, την οποία οι επόμενες θα προσμένουν με λαχτάρα γιατί θα τις φέρει πιο κοντά, σου λέω αλήθεια, κάποιοι έχουν σώματα πλαστικά σε έντονα χρώματα, εύκαμπτα, κάποιες πόρτες παραμένουν ανοιχτές όσες φορές και να τις κλειδώσεις και τώρα τελευταία ένα σμήνος  παράξενες ιδέες έχουν φτιάξει φωλιά στο κεφάλι μου, γιατί όμως τόσα φώτα στο δρόμο, ποιός θέλει να δείξει τι σε ποιόν, παρόμοιες συζητήσεις διαφορετικοί άνθρωποι, αν σε άκουγα πιο προσεκτικά θα με έλεγες φίλο, αν σε κοιτούσα διαφορετικά θα γύριζες από την άλλη, σύρραψε αυτές τις μέρες στην καρδιά μου να μη ξεχαστούν ποτέ, δεν ξέρω τι όνομα να σου πω αν με ρωτήσεις πως με λένε σήμερα, όσο για την ηλικία μου, είμαι τουλάχιστον 21 και βάλε εσύ όσα χρόνια πιστεύεις ότι αξίζουν τα επόμενα, αφού λοιπόν μου κάνουν ακόμα τα παλιά μου ρούχα γιατί δε με ξύπνησες το πρωί για το σχολείο, μητέρα;

Κάνει λίγο ψύχρα απόψε κι ας καίνε τα φώτα τόσο πολύ, σταμάτα να χαμογελάς σαν Πέμπτη και συνέχισε το δρόμο σου, οι ταμπέλες στο δρόμο δεν δείχνουν ποτέ προς τα εμένα και είναι τόσο εύκολο να χαθείς αν δεν έχεις χαράξει στο δέρμα σου τις σωστές λέξεις. Απόψε συγχωρώ τους πάντες, να η ευκαιρία μας, τραγούδησε μαζί μου, κι αν έχουμε μεθύσει και δεν θυμόμαστε τα λόγια δεν πειράζει, ας ψιθυρίσουμε απλά λα-λα-λα.  

Ανοιχτό μπλε, σχεδόν γαλάζιο

 
 
H επιθυμία κρατάει ένα 38άρι smith & wesson και πλησιάζει, τόσο καυτή η άσφαλτος που κολλάει στα παπούτσια μας, ανήσυχο βλέμμα και μαλλιά μπλεγμένα από τον άνεμο και το αλάτι, αντέχω στη σκέψη μιας νέας σύγκρουσης μα το τραπέζι έχει πάνω μόνο κεριά και τα παράθυρα τυφλά, οι κουρτίνες τρελλάθηκαν στον άνεμο, μούδιασε το δεξί μου χέρι, αυτό που χαιδεύω κι αυτό που σφίγγω γροθιά, θα κερδίσουμε κάτι από κάθε μας ήττα γιατί είμασταν ωραίοι εκείνο το βράδυ που έπεσαν οι μάσκες, θυμάσαι Βασίλη; όλα θα περάσουν, δεν πιστεύω στη συμμετρία, ούτε εκείνη σε εμένα, μα όλα συμβαίνουν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο απλά ψάχνουμε τις στάχτες για το κομμάτι εκείνο του εαυτού μας που χάσαμε.

~

Ώστε έτσι είναι λοιπόν όταν σταματάει ο χρόνος, όταν εμείς φύγουμε όλη αυτή η ομορφιά θα μείνει εδώ να τη δει κάποιος άλλος, εμείς απλά αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τα πουλιά στο ζεστό τους νότο, πες μου, πρόλαβε ποτέ κανείς να κάνει ευχή σε αστέρι που πέφτει, δεν είμαι καλός στο να δίνω υποσχέσεις κι είμαι ακόμα χειρότερος στο να τις κρατάω, άργησα αλλά στο τέλος κατάλαβα γιατί είσαι απόψε εδώ, ξέρεις, από ψηλά όλοι φαίνονται τόσο μικροί, ας κάνουμε το τελευταίο τσιγάρο αλλά πρόσεχε, αυτό που πραγματικά χρειάζομαι είναι ένα νόμισμα να ξεπληρώνει όλα τα χρέη και ένα φιλί να βάλει τέλος σε όλα τα φιλιά.
 
 
 
 
 

Μικρή Άρκτος II

Πάρε με στα χέρια σου και παίξε μαζί μου, σπάσε με αν θέλεις αλλά μη με δώσεις σε άλλον, κέρασέ με southern και αλμυρά μπισκότα, άσε το αλάτι από τη θάλασσα πάνω σου και βάλε να παίζει snowy in f# minor, μείνε σοβαρή και κοίτα το φεγγάρι, το ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι τις πόλεις τις αγαπάμε γιατί είναι φτιαγμένες από τσιμέντο, σάρκα, μέταλλα σκουριασμένα και επιθυμίες, γίνε για λίγο ένα κόκκινο μπαλόνι και σου υπόσχομαι πως θα γίνω ένα παιδί για να σε χάσω από τα χέρια μου, αν έγραφα την ιστορία από την αρχή στο λέω πως θα έκαιγα ξανά τη Ρώμη, μη ρωτήσεις γιατί αν δεν είσαι προετοιμασμένη για την απάντηση, απόψε λοιπόν θα ήθελα όλα να είναι ασπρόμαυρα και να έκανες παράξενα σινιάλα με τα χέρια σου, να έδινες παράξενα φιλιά με τα χείλη σου και εγώ να έβγαζα αγκάθια και να σε κοιτούσα από μια μεριά σιωπηλός, μεθυσμένος, βυθισμένος σε μια θάλασσα σκοτεινή να πιάνομαι από τα μαλλιά μου.

Και ξαφνικά : βροχή.

 
 
 
Έτσι ή κάπως διαφορετικά βρεθήκαμε μια μέρα μέσα σε ένα κτίριο
οι δείκτες δεν γύριζαν αριστερόστροφά μα δε βιάζονταν κιόλας
το κεφάλι στο βυθό και να ακούω το βότσαλα να χτυπούν
μεταξύ τους σε κάθε κύμα, όσο και να το σχεδιάζω πάντα
κάτι μου βγαίνει στραβό, αν ήταν κτίριο θα έπεφτε,
εκείνη δείχνει τόσο μακριά, χαμογελάω εγώ, χαμογελάει εκείνη,
χαμογελάμε όλοι μας, τόσο χαμόγελο χαμένο, και μήπως αφιέρωσες
ποτέ λίγο χρόνο να σκεφτείς πόσες πόρτες περιμένουν
με λαχτάρα να τις ανοίξει κάποιος; και μη μου λες εμένα
για μαρμάρινες σκάλες σε παλιές πολυκατοικίες και
για τα κιτρινισμένα σεμεδάκια της γιαγιάς γιατί το μόνο
που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι η ισορροπία του μυαλού
ανάμεσα σε φως και σε σκοτάδι, αν ήμουν στη θέση σου
δεν θα ποντάριζα απόψε στο φως, άφησα κάτω το μολύβι και
έπιασα να μετράω πράγματα μη μετρήσιμα μήπως και αποκτήσουν
κάποιο νόημα οι τελευταίες εκατοντάδες ώρες της ζωής μου, και
τελικά είναι οι φορές που απαντήσαμε όλα καλά, είναι οι υποσχέσεις
που αφήσαμε να πεθάνουν χωρίς να τους δώσουμε μια στάλα νερό που
δεν μας αφήνουν να βυθιστούμε μια για πάντα, μα πες μου
επιτέλους τι έκανες με τόσα απογεύματα που σου δόθηκαν, θα
μπορούσε κάποιος να με ρωτήσει και η μόνη απάντηση θα ήταν ένα
γλαστράκι που μαράθηκε κι αυτό, πόσο δύσκολα βγαίνει νόημα από
τα κάγκελα που εξέχουν από τη γη και πόσο εύκολα χάνεται κανείς
από τη μία γωνία του δρόμου ως την άλλη, μα ακόμα να καταλάβεις
για τι σου μιλάω ή πόσο δύσκολα βγαίνουν κάποιες φορές οι
λέξεις, έχω μάθει να εκτιμώ και την τελευταία περιστροφή του
φύλλου πριν πέσει στο χώμα, κάποτε θα ξημερωθούμε σε κάποιο
μαγαζί και ίσως να καταλάβουμε, ίσως όχι, ίσως πάλι να μας έρθει
η λύση τη στιγμή ακριβώς πριν ακουμπήσει το κεφάλι στο μαξιλάρι, μα
μετά θα στριφογυρίσει ο κόσμος λίγο πιο γρήγορα και το πρωί δεν θα
μας μείνει παρά μια άσχημη γεύση στο στόμα και ένα κομμάτι κρεβατιού
ακριβώς δίπλα μας, παγωμένο, αχρησιμοποίητο, συγνώμη που τα λέω
έτσι όλα αυτά μα βιάζομαι γιατί δεν ξέρω πόσο ακόμα θα σε
αναζητώ, πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτό το σύννεφο από πάνω μας γιατί
αν περάσει κι αυτό ποιός ξέρει που θα πρέπει να κοιτάξω μετά
για να μη κοιτάξω εσένα.
 
 
 

 

Πύρρειος νίκη

Ξύπνησα το πρωί και σκέφτηκα ότι κάποιες φορές η προσμονή μεγαλώνει τις προσδοκίες μας, τελικά το μόνο που θέλω να κάνω σήμερα είναι να ξαπλώσω μπρούμυτα κάτω από τον ήλιο, το ξέρεις ότι σε τελική ανάλυση είμαστε μόνο σάρκα και κόκκαλα και επιθυμίες, μπορεί να δείχνουμε μια μικρή αδυναμία στις περίεργες καταστάσεις αλλά κάποια στιγμή θα μαζεψουμε τα κατάλληλα υλικά και τότε να δεις τι θα φτιάξουμε, όχι με σύρμα, όχι με πηλό, αλλά με κάτι που πάλλεται και φωτίζει, ελπίζω να μην περάσει κι αυτή η μέρα ανεκμετάλλευτη, όχι τουλάχιστον χωρίς να κάνουμε τα κατάλληλα σημάδια με τα χέρια μας, ήταν περίεργο να συζητάς κάτι απλό μαζί της, καθώς έπεφτε όμως κατάλαβα ότι εμπλεκόμουν στην πτώση της, κατάλαβα ότι το δέρμα της ήταν ένα μόνο από τα κομμάτια εκείνου του θησαυρού που τόσοι έχασαν την ψυχή τους να τον αναζητούν, εκείνο που με τράβηξε δεν ήταν το φως, δεν ήταν η κίνηση, ήταν η υπόσχεση για κάτι που δεν μπορείς να το έχεις, μα κι ας ανακάμπταμε στιγμιαία, στο τέλος χάσαμε τα πάντα και μας έμειναν μόνο μερικές γαλάζιες μελανιές στους μηρούς και δυο δόντια κάτω από το μαξιλάρι, να μάθουμε επιτέλους ποιός θα φύγει τελευταίος από το δωμάτιο και γιατί κάποια κεριά καίγονται πιο γρήγορα από τα σώματά μας.

*

Εκείνο το απόγευμα ήταν που κατάλαβα τελικά πως αν μπορούσε κάποιος να σταματήσει τη θάλασσα θα κέρδιζε τα μάτια της, καταλαβαίνεις τώρα τι θα χρειαζόταν για να κερδίσει το στήθος της, μα αυτή η βόλτα πρέπει να συνεχιστεί είτε περπατήσει διπλα μας ο Ρεμπώ είτε όχι, μερικές φορές το καλοκαίρι η νύχτα έχει άλλη δυναμική και κάποιες λέξεις μπορούν να αιωρούνται για ώρες, θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για τα μαλλιά σου, για παλιά μπλουζάκια ξεχασμένα στην ντουλάπα ή ακόμα για ταξίδια που δεν πήγαμε ποτέ, απόψε όμως δεν υπάρχει χώρος για άλλα λάθη ούτε για άλλα φεγγάρια στον ουρανό, ας ρωτήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας αν πραγματικά μας νοιάζει, αν όχι ας αφήσουμε όλα μας τα όνειρα πάνω στο κρεβάτι, τσαλακωμένα, να μυρίζουν ιδρώτα και κολώνια, και αν κανείς δεν τα αναζητήσει δεν πειράζει, πολλές φορές τα χρόνια φαίνονται μικρά και τα καλοκαίρια μεγάλα, οι ανάσες στο βυθό μεγαλύτερες και οι στιγμές πολύ κοντά σου ή πολύ μακριά σου μικρές, μικρές, τόσο μικρές που πονάνε. 
 
 
 
 

 

:-/

Αχ και να' ξερες πόση αξιοπρέπεια χρειάστηκε
να μαζέψει το φεγγάρι για να σηκωθεί κι απόψε
πάνω από τις σκεπές, χλωμό, μισό,
ακατανόητο, οι σημασίες του να ανεμίζουν
όπως τα ρούχα στις ταράτσες.

Σάββας ( ή Καμιά Φορά Δεν Θυμάμαι Ονόματα Αλλά Κάποια Ονόματα Σε Αναγκάζουν Εκείνα Να Τα Θυμηθείς )

Χάθηκα στα στενά της πόλης που γεννήθηκα, γυρίζουν οι ώρες στο ρολόι, με πιάνει ίλιγγος, οι τοίχοι έρχονται κοντά, μετά απομακρύνονται, φώτα ανάβουν και σβήνουν στα παράθυρα,κουρτίνες ανοίγουν και κλείνουν, άνθρωποι πλησιάζουν και απομακρύνονται, σκέψεις σαρκοφάγες δαγκώνουν όπου βρουν, ατίθασα χέρια κάνουν τα δικά τους, τα πόδια μου διαμαρτύρονται στις σκάλες, τα χείλη σφίγγουν όταν δεν λένε αυτά που θέλουν, τι ζωή, όλο πρέπει και μη, κάποιος να πατήσει παύση, πρέπει να μπουν οι σκέψεις σε μια σειρά, να πάλι το πρέπει, καταραμένες λεπτομέρειες παντού, στις κινήσεις, στην επιλογή των λέξεων, στα ρούχα, στο βλέμμα, δεν γλιτώνεις από πουθενά, ξημερώνει και πάλι τα ίδια, ζωή σε λούπα, σαν ταξίδι με τρένο, ξεκινάς και φτάνεις, κοιμάσαι λίγο στο ενδιάμεσο, κάτι βλέπεις στα γρήγορα από το παράθυρο και τέλος, άλλο ήθελα να πω αλλά πολύ φως ρε φίλε, πολύ ομορφιά, δεν βγαίνουν οι λέξεις έτσι, όταν πρέπει, και όταν δεν πρέπει φέρνουν καταστροφή, έχει ποτίσει το σκοτάδι μέσα μας και αυτή η μάχη φαίνεται χαμένη,  καλύτερα να μην ξέρεις τελικά, όχι περίμενε, καλύτερα να ξέρεις, είμαι κυκλοθυμική που έλεγε μια φίλη, όχι δεν είμαι, γελούσαμε εμείς, πού να ξέραμε τότε πόσο δίκιο είχε, το νερό πολύ κρύο ή πολύ ζεστό, τίποτα δεν ευχαριστεί τους ανθρώπους, ο καφές όχι ακριβώς όπως πρέπει, εμείς όχι ακριβώς όπως πρέπει, το είπα πάλι,να σου πω, θα κάνουμε μια συμφωνία, δεν θα ξαναπώ πρέπει αν κάνεις κάτι να σε ξεχάσω εδώ και τώρα ή κάτι να χαρακτείς μέσα μου εδώ και τώρα, εδώ και τώρα λέω, όχι αύριο, όχι σε μια ώρα αλλά εδώ και τώρα, ας ζήσουμε επιτέλους για το σήμερα, όχι άλλα σχέδια, θάνατος στα σχέδια και στα ημερολόγια, δεν υπάρχει αύριο, δεν θυμάμαι τι έγινε πριν, αλλιώς ξανασυμβαίνουν έτσι κι αλλιώς όλα μέσα μας, καλύτερα ή χειρότερα αλλά ποτέ ίδια, διαφορετικά ερμηνεύουμε τη ζωή, διαφορετικά μας ερμηνεύει κι εκείνη, δίψασα, κοιτάζω το Όνειρο και προσπαθώ να μάθω να ζω απλά, τα καταφέρνω για λίγο, μετά κοιτάζω τι έγραψα και λέω βάλε μια τελεία κάπου, εδώ είναι καλά.

 

 

 

 

 

Σπασμένος αριστερός καθρέφτης

Κάτι με κρατάει εδώ, κάποια επιθυμία περπατάει μέσα μου, στο μυαλό μου φυτρώνουν από καιρό σε καιρό μικρά παράξενα πράσινα κάτι, θα μπορούσες ίσως να πεις την κατάσταση αστεία αν δεν υπήρχε αυτή η άλλη σκιά δίπλα στη δική μας, αν η μέση σου δεν λύγιζε έτσι, αν έστω τα σύννεφα ήταν λίγο πιο κοντά, να ξεκουράζαμε κάπως το ζαλισμένο μας κεφάλι.

~

Μακάρι.Να.Έμπαινε.Λίγο.Περισσότερο.Φως.Μακάρι.Το.Τέλος.
Να.Μην.Άφηνε.Αυτή.Τη.Γεύση.Στο.Στόμα.











Υ.Γ. Κάθε μέρα νιώθω λίγο μικρότερος, ποιός ξέρει, ίσως στο τέλος να χωρέσω κι εγώ στην τσέπη σου μαζί με όλους τους άλλους.
 
 
 
 
 
 

Σχήμα σχεδόν σφαιρικό

 

Θα έρθει μια εποχή, θα το δεις, που όλα θα είναι λίγο πιο εύκολα, θα φτιάχνουν τους ανθρώπους από ξύλο και μπαχαρικά, θα τους αναγνωρίζεις από τα στίγματα στα χέρια, θα καταλήξουν να λατρεύουν τις παλίρροιες μέσα σε παλιά μπαρ, γεμάτα νεανικές φωνές και αίμα σπουργιτιών, με άφωνα καπέλα στις γωνίες και φυτά ταχύτατα στη μοναξιά τους, θα μάθουν να μη λένε ψέματα στο ασήμι, να μην τρέχουν να κρυφτούν από τη βροχή.

-------------------------

Το αδίστακτο φως των ξεχασμένων ονομάτων μόνο εσύ θα μπορούσες να το δεις, μα μη στεναχωριέσαι, μην αφήνεις να φανούν τα κόκκινα μάτια σου, θα σου περάσει, όπως περνάει η μέθη στα καβούρια και η τρέλα των αγνώστων στις λεωφόρους, έπειτα θα σε σκεπάσει μια σιωπή βαριά, όπως τα σεντόνια τα παλιά έπιπλα και όλα θα είναι ξανά όμορφα, ακατανόητα και θα μυρίζουν προσμονή, όπως οι περισσότερες γωνίες των δρόμων και όπως οι άνθρωποι όταν περάσουν τα εξήντα.

-------------------------

Προσπαθούσε για πολλά χρόνια να ξεγελάσει τις γοργόνες, η απουσία σκόνης στα έπιπλα είναι η δική του αποκλειστική τιμωρία, ήταν απλά μια στιγμή αδυναμίας, προσπαθούσε να δικαιολογηθεί, μα όλοι τον κοιτούσαν με οίκτο και τον χτυπούσαν στην πλάτη λέγοντας περαστικά, περαστικά.

-------------------------

Κάπου, κάτω από τον ίδιο ακριβώς ήλιο, ένα κορίτσι βουρτσίζει τα μαλλιά της, αφήνει έναν αναστεναγμό και σκέφτεται, όχι χωρίς ένα μικρό τσίμπημα ζήλιας, τη φίλη της και την υπέροχη συλλογή της από σύννεφα και παπούτσια για αριστερά πόδια.

-------------------------

Τότε κάποιος μέσα στον πανικό φώναξε ‘’  Άννα;  ‘’, και ξαφνικά μύρισε όλο το δωμάτιο θάλασσα.

 

 

 

 

 

-------------------------

Υ.Γ. Γίνε αυτές οι δύο ώρες που λείπουν από την ημέρα μου, γίνε έστω οι θλιμμένες βουτιές των γλάρων ή το ξεφάντωμα του χορταριού στον άνεμο.

 

 

AN

Πάμε να τα πιούμε στο μπαρ Απελπισία

είμαστε όλοι τραπουλόχαρτα

κάποιος να μας τραβήξει επιτέλους

όχι άλλο αγάπη

όχι άλλο αγάπη 

* 

Αν είχα πιο επιδέξια χέρια μπορεί να σε σκότωνα

πιο γλυκά, αν είχα μεγαλύτερα μάτια μάλλον θα έβλεπα

καλύτερα πίσω από τους τοίχους, αν τα φτερά μου

δεν μαδούσαν τόσο ίσως να μπορούσα να δείξω οίκτο 

* 

Απόψε

όταν έρθει το σκοτάδι

έλα να βάλουμε μια φωτιά 

* 

Μα τι τρελός ουρανός

γεμάτος πουλιά και φεγγάρια

 

 

 

 

 

H Πτώση

 

 

 

Αήττητες σημασίες, το ένα και μοναδικό μου βασίλειο

η γοητεία μιας ενδεχόμενης συντριβής

η κατανόηση των αριθμών στο ρολόι

των περίεργων σπασμών των ποδιών μας.

Ροζ γλυκίσματα στις βιτρίνες, μια αλληλουχία μικρών

ανόητων φοβιών και ταυτόχρονων οργασμών.

 ~

Ας ανάψουμε ένα τσιγάρο, αυτό που θέλω στ’ αλήθεια να σου πω είναι

μπορείς να σωθείς εσύ τουλάχιστον, γιατί

οι καρδιές μας δεν είναι το άθροισμα όσων επιθυμούμε

τα ψέματα δεν είναι το σύνολο όσων προσπαθούμε να γλιτώσουμε.

Κάθε αυγή μια βαθιά ανάσα, κάθε αποτυχία μου ένα δώρο

Για εμένα, από εμένα.

 

 

 

 

Θεομηνία

 

 

 

Το μόνο που γνωρίζω είναι πως μια πέτρα

μπορεί να απλώσει τα μαύρα της φτερά και η σκιά τους

να μην είναι αρκετή για να καλύψει όλες τις λίμνες

και τα δάση του μυαλού σου

οι μωβ και κίτρινες μελανιές της

η ανάγκη της για νερό

η ολοκόκκινη δόξα της

δεν θα έρθει μάταια

κάποτε θα συμπληρωθούν οι προϋποθέσεις

θα αντικρίσουμε την αλήθεια υπό ένα συγκεκριμένο φως

μόνοι καταμεσής στο σταθμό

δεν θα θέλουμε μα θα πρέπει

να αγνοήσουμε το πλήθος που θα μας σπρώχνει

προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ή ίσως προς

τη νύχτα εκείνη με τις φωτιές.

 

~

 

Όλο το βράδυ ανέπνεαν οι πεταλούδες στο λαιμό μας

μέσα στο παλιό συρτάρι η ηχώ μιας θάλασσας μακρινής

Πλανήτες ολόκληροι από ζάχαρη, ζώα με στρογγυλές ψυχές

μη μιλάς άλλο, μόνο ψιθύρισέ μου σαν θα φεύγεις

τ’ όνομά σου στη γλώσσα των χελιδονιών

μη πάει χαμένο τόσο σεληνόφως.

 

 

 

 

 

Ο μπαμπάς βαριέται εύκολα

 
 

 

Χαμογελώντας, έβγαλε το καπέλο του και μέτρησε ένα ένα τα λεπτά

μέχρι τις έξι, έπειτα, μάλλον επειδή ήθελε να είναι τυπικός

χάθηκε απλά, χωρίς φωτιές και παφλασμούς. Μερικοί τον έψαξαν στο φως,

κάποιοι τον γύρεψαν χωρίς τύχη στα σκοτεινά.

 

Στο σπίτι του μόνον ένας λιτός σημαιοστολισμός και αγκάθια ένα σωρό

από φυτά αλλόκοτα, πολύχρωμα.  Άδειοι οι τοίχοι, τα παράθυρα γυμνά

από στολίδια, τίποτα στα ράφια, μόνο πάνω στα παλιά

σανίδια γραμμένο βιαστικά  ‘’ το τέλος δεν φαίνεται από εδώ’’.

 
 
 
 
 
 

Η μνήμη του νερού και άλλες καχύποπτες θεωρίες

 

Αυτό που βλέπεις μπροστά σου είναι ένα συναρπαστικό μέλλον και ένα ψυγείο με γάλα που έχει λήξει. Πες μου γιατί είσαι εδώ, σ’ αυτό το δωμάτιο, σ’ αυτό το σώμα. Πες μου γιατί οι ημέρες περνούν χωρίς την υπόσχεση μιας καταστροφής, ή έστω μιας μικρής περιστασιακής ανατριχίλας στο δέρμα. Συνέχισε να χαμογελάς σε αγνώστους, να υπόσχεσαι τρένα γεμάτα συγκινήσεις, βροχές χωρίς ομπρέλες. Άννα, σταμάτα να προσπαθείς να θυμηθείς, δεν έχει έρθει ακόμα μια όμορφη Δευτέρα, δεν έχει υπάρξει ψέμα χωρίς λίγη αλήθεια μέσα του, απλά κάποιοι άνθρωποι ματώνουν πιο εύκολα το καλοκαίρι και κάποια παιχνίδια χάνονται καμιά φορά χωρίς λόγο. Γι’ αυτό τα όνειρά μας δεν είναι παρά αναμνήσεις από μια άλλη, παράλληλη ζωή, γι’ αυτό ο θάνατός μας μπορεί να φανεί σε μερικούς λίγο αστείος.

 

Ας συνεχίσουμε λοιπόν, τα λάθη δεν θα γίνουν μόνα τους.

  

 

Εκκρεμεί να ζήσουμε μια ζωή κύριοι.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Άγνωστα θύματα κακού συγχρονισμού

 

 

  

 

Το τέλος θα έρθει μια Παρασκευή απόγευμα, καθώς θα στέκεσαι Φωκίωνος και Αγίου Διονυσίου γωνία, δίπλα στις γραμμές, με φορτηγά να πηγαίνουν αργά προς τη δύση. Τα καλοκαίρια καμιά φορά τελειώνουν όπως άρχισαν : ξαφνικά, τίποτα δεν στέκεται στ’ αλήθεια τριγύρω ή μέσα μας και μόνο ο ήλιος επιμένει, εσύ πού με ανακάλυψες πες μου, πού έμαθες να μιλάς την γλώσσα των δαχτύλων, όλοι πλένουν τα χέρια τους μα εγώ μόνο τα μάτια μου θέλω να είναι καθαρά, αλλιώς ποιος ξέρει τι ζημιά μπορεί να προκαλέσει το κοίταγμα πίσω από τον ώμο μια Τρίτη απόγευμα ή το τράβηγμα ενός ακόμα φύλλου από μια τράπουλα.

 *

Και περπατήσαμε μαζί για τα επόμενα δέκα μέτρα ή τρία χρόνια, δεν θυμάμαι, όχι μέχρι το αυτοκίνητο, όχι μέχρι να  τελειώσουν οι δρόμοι, λίγη ήταν η θάλασσα που πιάσαμε στα δάχτυλα και τη χάνουμε κι αυτή, βότσαλα και άνεμος καυτός και ομπρέλες να πετούν, αστερίες στο βυθό και κάτι που κρύβεται όταν πλησιάζω και μετά κόρνα και φωνές, το τρόλεϋ δεν χωράει να στρίψει, τρεις γιαγιάδες μπροστά μου, οι δύο σχολιάζουν χαμηλόφωνα, η τρίτη κοιτάει με μεγάλα μάτια πίσω από τα γυαλιά, τον οδηγό, τον δρόμο, ποιος ξέρει, ίσως ακόμα και τη δική της αντανάκλαση στο τζάμι.

*

 

Τα αυτοκίνητα πέρασαν , η σκόνη κατακάθισε στην άσφαλτο, στιγμές σαν κι αυτή υπάρχει ένα συμπέρασμα πιο σίγουρο από τα άλλα : ένα λεπτό και σαράντα επτά δευτερόλεπτα λιγότερη ζωή και για τους δυο μας, καμία έκπτωση, κανένας οίκτος για ένα συλλέκτη χαμένων ευκαιριών με τόσο χρόνο στα χέρια του.

 *

Η μέρα τελείωσε, ακόμα δεν κατάλαβα γιατί κάποια δέντρα γέρνουν έτσι λυπημένα ή γιατί κρατιούνται απελπισμένα από ένα τόσο δα κομμάτι χώμα, γιατί οι άνθρωποι αποφεύγουν να κοιταχτούν στα μάτια, μα καμιά φορά πρέπει να είναι η μέρα σου γεμάτη πεταλούδες για να μπορείς  να ευχηθείς σωστά ‘’καληνύχτα’’. Κάποιες φορές σπίτια ραγισμένα, ίσως αγαπημένα και άνθρωποι χαμογελαστοί, ίσως πικραμένοι, κάνουν μια ευχή να κατοικηθούν ξανά.

* 

Τέσσερα σκοτάδια, το ένα πιο βαθύ από τα άλλα, μη χτυπάς άλλο τα φτερά σου, το τέλος θα έρθει μια Παρασκευή απόγευμα όταν στα δάχτυλά σου θα λιώνει ακόμα παγωτό.

 

 

 

 

 

 

 

Τέσσερα δωμάτια σ'έναν άνθρωπο

Τόσα ποτήρια κρασί για να καταλάβουμε

τόσα γέλια πνιγμένα στα ναυάγια

κι εμείς ακόμα ψάχνουμε ο ένας τον άλλο.

.

.

.

Το τρέμουλο στα δάχτυλα καθώς τη βλέπει να κοιμάται

Να ονειρεύεται το πέταγμα των αετών

το γλίστρημα της σμέρνας

Τέσσερις ανθρώπους σ'ένα δωμάτιο

τέσσερα δωμάτια σ'έναν άνθρωπο.

.

.

.

Όχι, δεν είναι αυτός ο τρόπος που κινούνται τα φίδια.

Το πρωί που ξύπνησε μόνη στο κρεβάτι

άκουσε βήματα μέσα της.

 

Lilium Stargazer

Δεν ήθελε να το κάνει, του έφτανε ένα ποτήρι γάλα και ένα αντίο
για πρωινό, όμως κάθε μέρα ο κόσμος μεγάλωνε κι εκείνος γινόταν
πιο μικρός. Οι μέρες που περνούσαν τον έκαναν άσπλαχνο, μέχρι που
μια μέρα κλείδωσε το καπέλο του στη ντουλάπα και το άφησε εκεί
να πεθάνει από την πείνα. Με τα χρόνια τα μάτια του γέμισαν
ψαλίδια και σιγά σιγά άρχισε να μισεί τα περιστέρια, γιατί τι άλλο
ήταν παρά οι ρουφιάνοι του Θεού; Δευτέρα, Τρίτη, και μετά ξημέρωσε
μια Τετάρτη όπως όλες οι άλλες. Γεμάτη υποσχέσεις και συντρίμια.

Το ασανσέρ που σταματάει πάντα στον ημιόροφο

Της μιλούσε ώρα πολλή για πράγματα
που λάμπουν, όπως οι φόβοι, τα καινούργια παπούτσια
των παιδιών και τα μάτια όσων δεν έχουν
τίποτα να χάσουν.

Εκείνη γύρισε πλευρό ανήσυχα
και συνέχισε τον ύπνο της.

Τότε ακριβώς άρχισε η βροχή.


...

Όταν κατακάθισε η σκόνη ψάξαμε να βρούμε
κάτι να θάψουμε
αλλά δε βρήκαμε τίποτα.


Έπειτα, ήρθαν οι άνθρωποι με τα
κοφτερά χαμόγελα.




Τόσο ξημέρωμα
κι εσύ π ο υ θ ε ν ά.