Τρεις απίθανοι νέοι τρόποι να χαθείς (και ένας παλιός)

Θα σε χαιρετήσω μια μέρα 

δίχως ανούσιες χειραψίες και χειροφιλήματα

οι πολυέλαιοι θα στέκουν ευλαβικά ακίνητοι 

γεμάτα απορία τα μαλλιά σου θα μαζευτούν πίσω στο λαιμό

το γάλα και το ψωμί θα χαλάσουν στο ψυγείο

περιμένοντας μάταια μιαν απάντηση μα εγώ

θα παρακάμψω τις ερωτήσεις  και θα ξεκινήσω για το πιο 

μοναχικό ταξίδι του κόσμου μέσα μου

να βρω τι έγινε ο σπουδαίος άνθρωπος που θα γινόμουν.

~

Κι αν ξόδεψα τα καύσιμα που θα με έβγαζαν μέχρι το φεγγάρι

κι αν τα φύλλα πέφτουν πια στα πόδια μας με σημασία διαφορετική

μη μασάς, καμιά φορά η ζωή είναι τόσο ντεκαντάνς που διστάζω 

να σηκωθώ το πρωί απ'το κρεβάτι, κι ας ξέρω πως η ιστορία γράφεται

από τους νικητές, βλέπεις εγώ παραμένω αθεράπευτα ερωτευμένος

με τους ηττημένους.

Μεταχιούμορ

Δυο καφέδες κι ακόμα να ξυπνήσω, όχι δε φταίει καμία θλίψη, πόσο μάλλον αυτή η αναίτια της εξοχής, μου ταιριάζει η ασφάλεια των σιδηροδρόμων και η ειλικρίνεια των καθρεφτών, μα πέφτει κάθετα το φως στα μάτια σου κάποιες φορές κι τότε όλα φαίνονται λίγο πιο ψηφιακά, τα βράδια σκορπίζουν τα μαλλιά σου στο μαξιλάρι και οι σκέψεις μου στο δωμάτιο κι από τη λευκή επικράτεια του κορμιού σου ξεκινάω ταξίδια δίχως πολλές κουβέντες, δύσκολο να βρω ποιο τραγούδι σου ταιριάζει, μια σιωπή και μια παράσιτα στο ράδιο και μάταια περιμένω το λεωφορείο να φανεί, Σάββατο βλέπεις σήμερα και τα λόγια μου δύσκολα βρίσκουν καρδιές να ερμηνευτούν.


Θα ήθελα να σου μιλήσω για δρόμους κακοφωτισμένους, για απίθανες γεύσεις παγωτών και για μικροσκοπικές παραλίες, για την απόλαυση να αποκεφαλίζεις επιθυμίες και για τη ντροπή που όταν έρχεται έρχεται σε κύματα, ποτέ δε θα με καταλάβουν αυτοί οι δρόμοι που παίρνω καθημερινά και όλα τα ξένα πρόσωπα που συναντώ θα φωτιστούν μια μέρα δίχως ήλιο, μια μέρα με βροχή, έλα λοιπόν να ανεβούμε τα τέσσερα πατώματα μέχρι την ευτυχία μας, να ονειρευτούμε παλάμες ροζιασμένες και σκάλες στριφογυριστές στο Βατικανό, τίποτα δε μπορεί να συγκρατήσει το μυαλό όταν πάρει μπρος και τον οργασμο όταν ερθει την κατάλληλη στιγμή.





Υ.Γ: Aren't we all lost in the sea?
Open the gates, will we flow like water?

Glory days

Να θυμηθώ, η αγάπη δεν είναι πολύχρωμη αλλά μπορείς να της δέσεις τα χέρια και τα μάτια κι εκείνη να στάζει, να θυμηθώ, τις ασημένιες κλωστές από σάλιο στο κορμί σου εκείνη τη νύχτα, να θυμηθώ, κάποτε θα φυτρώσει κάτι όμορφο από τους ήχους που βγάζεις νυσταγμένη, να θυμηθώ, είναι μερικά γράμματα που ποτέ δε θα τα πάρεις γιατί ποτέ δε θα βρω λέξεις να τα γράψω, να θυμηθώ, καμιά φορά ντρέπομαι για τις τρύπες στη καρδιά μου μα πως να με καταλάβεις  χωρίς να με γυρίσεις το μέσα έξω, να θυμηθώ, είναι ένα μέρος στο μυαλό μου που ξέχασαν να βομβαρδίσουν και το φυλάω για εσένα, να θυμηθώ, δεν είμαι χαλασμένος κι ας δείχνω συνέχεια προς τα εσένα, να θυμηθώ, απόψε που μας χτυπάει ηλεκτρισμός κάθε που φιλιόμαστε ας τυλίξουμε ότι πολυτιμότερο έχουμε σε κουβέρτες κι ας το φυλάξουμε, να θυμηθώ, όλο σκοντάφτω σε παράξενα πράγματα μέσα μου, αποικίες ολόκληρες από ανένδοτα αντίο, ξεκληρισμένες οικογένειες από πεσμένα φύλλα, χιλιάδες φωτογραφίες που έβγαλα με τα μάτια μου, να θυμηθώ όμως, να κρατήσω τα πιο παράξενα που θα βρω για εσένα.



Στο τέλος σκέφτηκα να μη μεγαλώσω άλλο αλλά μετά θυμήθηκα τι σου υποσχέθηκα, εντάξει λοιπόν, ετοιμάσου, θα βγούμε γυμνοί στην πιο ογκώδη λιακάδα που μπορείς να φανταστείς.

Το δέρμα το ανάποδο

Γυαλίζουν τα χείλη σου όταν πιεις νερό πριν ξαπλώσεις, τα μπλε σου νύχια φαίνονται μαύρα στο σκοτάδι, τρίζει το ξύλινο πάτωμα όπως πλησιάζεις, στην ανάσα σου μυρίζω τσάι και μια λαχτάρα να βγουν τα όνειρα αληθινά, άδικα χτυπούν τα πουλιά τα φτερά τους αφού από όλους τους αστερισμούς ξεχωρίζω μόνο τη μικρή άρκτο, πονάει ο ώμος μου γι' αυτό ξαπλώνω τελευταία από δεξιά, μη φοβάσαι κι ας μην έχουμε κανένα φως ανοιχτό, μπερδεμένες σκέψεις, δεν δίνω τριάντα ευρώ για ένα βιβλίο, δεν πλήρωσα το τηλέφωνο, δεν σου δίνω την αγάπη μου σωστά, δεν θέλω να φύγεις ούτε για μια νύχτα, ίσως έπρεπε να περιμένω να γεμίσει το δωμάτιο πεταλούδες πριν σε αγκαλιάσω, μα ποτέ δεν είναι αργά να παραδοθείς άνευ όρων, έτσι είναι ο ουρανός απόψε, τι να κάνουμε, δίχως αστέρια, δίχως τίποτα, δίχως καν πέτρες στις τσέπες του. Σταματάω. Τα σύννεφα δεν είναι από βαμβάκι, δεν μπορείς να ξαπλώσεις πάνω τους και όσο κι αν νοσταλγείς η λάμπα του δρόμου δεν είναι το φεγγάρι. Πριν κοιμηθώ έρχεται το φως του δρόμου σε λεπτές γραμμές, σιώπησαν τα μηχανάκια, με τυλίγουν τα μαλλιά σου, βυθίζομαι αργά, άργησα μα κατάλαβα, περισσεύω από παντού εκτός από μέσα σου, στέγνωσαν τα μάτια και τα  χείλη μου μα δεν κουνιέμαι από δίπλα σου, μου πήρε τόση ώρα να βολευτώ, δεν κουνιέμαι από δίπλα σου, μου πήρε τόσα χρόνια να σε βρω, όχι, δεν κουνιέμαι από δίπλα σου, ακούς;







Υ.Γ. Ναι, φυσικά μπορούμε να φοράμε καπέλα.

Αύγουστος ξανά

Πάμε μαζί να ξαναδείς

το φως του ήλιου τ' αλμυρό

ότι καλύτερο θα βρω

δυο λέξεις που άφησες για μένα

μάτια λιγάκι κουρασμένα

βρήκα νερό να δροσιστείς.

Anhedonia

Τεσσερις ανθρωποι, ο ενας περισσευει

ακαθοριστα τα βηματα που μας εφεραν κοντα

αορατες οι κλωστες που μας ενωνουν

γεμισε το στομα μου νερο και θελει το χερι μου να τρεξει

χαμηλα στην πλατη σου

ο ηλιος με καιει με μια καποια δυσπιστια και η θαλασσα

με τραβαει στο βυθο με επιφυλαξη

περισσεψε η υπομονη μου και εχω να δωσω και σε σενα

αλληγορικες οι καλημερες μου αυτο το καλοκαιρι

και σκυβω το κεφαλι σιωπηλα μπροστα 

στη μεγαλοπρεπεια της απουσιας σου

ατιθασοι οργασμοι, παραμελημενα εκατοστα στο σωμα μας

αχαρτογραφητες περιοχες στη καρδια μας

μια μελανια στο ποδι που δε θα μπορεις να θυμηθεις

το πρωι πως την απεκτησες

οπως δε μπορω να θυμηθω αποψε εγω

γιατι δακρυσα στον υπνο μου.

Το σεντονι επεσε με ενα θροισμα

ας ειναι λοιπον ελαφρια η σιωπη που μας σκεπαζει.

Ανάποδος σκύλος, ανάποδος σκύλος

Στην αρχή θα θυμάσαι τα πάντα καθαρά και θα κοιμάσαι δύσκολα, μα έπειτα θα έρθουν μέρες που το φως δε θα μπαίνει απλά δειλά από τις χαραμάδες. Να το θυμάσαι αυτό. Λίγα λεπτά σιωπής τώρα για όσους δάκρυζαν μια ζωή με πράγματα απλά, και όταν νύχτωσε πραγματικά είχε πια στραγγίξει η ψυχή τους. Νιώθω απόψε το λαιμό μου να γρατζουνάει. Θα φταίνε τα τσιγάρα ή οι φωνές. Για τα χείλη μου τα ξερά και τα νευρικά μου δάχτυλα δεν ξέρω τι φταίει. Οι άνδρες οι δειλοί και οι τολμηροί, οι ομόρρυθμοι, δεν έχει σημασία, πέρασαν όλοι. Οι γυναίκες που θύμιζαν θάλασσα όταν είχαν οργασμό και οι φίλοι με τα παράξενα ονόματα που ποτέ δεν είχα δε με συγχώρεσαν ακόμη. Είναι που νυχτώνει πια αργά και τα φρένα τσιρίζουν στις στροφές.  Μα πιο τρομακτικό απόψε κι από τη σιωπή σου είναι όλοι αυτοί που στέκονται απέναντι μας, με τα μαύρα καπέλα τους και τα λοξά τους χαμόγελα. Κι ας μην έχουν όλοι κεφάλια αλόγων, κι ας μη μας κοιτάζουν όλοι με τόση αγάπη. 

-

Έπειτα ήρθε η νύχτα και μας λεηλάτησε. Και δεν υπήρχε τίποτα απολύτως που θα μπορούσαμε να κάνουμε.

Sleepy eyes lazy moon

Έλα, βρες μου ένα φεγγάρι λευκό και μεγαλοπρεπές

η μεγάλη στρογγυλή ψυχή του να γυαλίζει στο λυκόφως

ακλόνητο στις απόψεις του, φοβισμένο, να τραβάει τα νερά 

προς το μέρος του όπως τραβάς εσύ εμένα όπως τραβάει η νύχτα 

τις σκέψεις όπως τραβάει η ζωή τα λάθη.

Lame excuse

Έχω να καθαρίσω το σπίτι δέκα μέρες. Κοιμάμαι βαθιά και ξυπνώ πολλές φορές διψώντας. Ονειρεύομαι ταξίδια ενώ στην καρδιά μου υπάρχουν ακόμα μέρη που δεν έχω επισκεφθεί. Ο καθένας μας ζητάει και παίρνει κάτι διαφορετικό από μια νύχτα, από ένα τσιγαρόχαρτο και από ένα ποτό. Τόση θλίψη με το ζόρι χωρούσε σε ένα βλέμμα. Στο τέλος ήθελα να σταθώ κι εγώ στην πόρτα και να καληνυχτίσω, αλλά δεν το έκανα. Εκείνο το βράδυ είχε πολύ υγρασία. Τα φυτά οργίαζαν, καταπράσινα. Πριν από τις λέξεις πως εξηγούσαμε τι μας πνίγει; Πες μου, όταν σε ξαναδώ, από τι να σε γνωρίσω πρώτα; Ξέρεις, με τυραννάει η ομορφιά του κόσμου. Για κάποιο λόγο με αποφεύγουν τα κουνούπια και τα όνειρα, και το νερό έχει μνήμη, ας λένε οι άνθρωποι ότι θέλουν. Πήρα το τρένο με τα γρατζουνισμένα παράθυρα. Δεν ξέρω που θα φτάσω, μα αυτός ο ήλιος κάτι μου θυμίζει. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω την απέθαντη αγένεια και τα κόκαλα των παλιών πολυκατοικιών και τους ανθρώπους να κρύβουν τα μάτια τους. Με προσβάλλουν τα όνειρα μου για απεραντοσύνη κ η φτηνή μου πραγματικότητα. Η ζωή έχει το ύπουλο πλησίασμα της γάτας, τη γοητεία της κίνησης του φιδιού και τη γεύση ενός φιλιού που δεν το έδωσες όπως και όταν ήθελες. 

Το πρωί που ξύπνησα είχα δυο τρύπες στο πλευρό μου, σαν κάποιος να με πιρούνησε και να πήγε να με φάει. 

Plan B

Κάθισα δίπλα σε μια μαυροφορεμένη γυναίκα στο τρένο

το βλέμμα της περνούσε μέσα από τα κορμιά μπροστά της

μέσα από τα τζάμια μέσα από τους τοίχους των πολυκατοικιών

ο οδηγός μουρμούρισε κάτι ακατάλυπτο από τα μεγάφωνα

και ξαφνικά κατάλαβα

γιατι ήταν μαυροφορεμένη και γιατί ήταν γυναίκα.

Το μπλε του οινοπνεύματος (με λίγο πράσινο)

Η καρδιά μου κάπου μάγκωσε και ξεφτίζει όπως κινούμαι, έφτιαξα για το κρύο μια ζακέτα από αόρατες φωνές, τα πόδια μου με πάνε προς ένα μέλλον όπου η γνώμη μου έχει σημασία για εσένα, μα νύσταξα κι ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα πλοίο-φάρος στα θολά νερά ενός μπαγιού.

~

Έβαλα πέτρες στις τσέπες του παλτού μου για να είναι ο χορός μου πιο αρμονικός, περνάω επίτηδες από πίσω σου και ψάχνω το βλέμμα σου στους καθρέφτες, περπατάω δίπλα σου σε άδειους δρόμους αποφεύγοντας χαμηλά κλαδιά και απόκοσμες σκέψεις, μα σε θέλω και νομίζω πως το καταλαβαίνεις αργά, σιωπηλά, ενώ μου μαθαίνεις με υπομονή τα πραγματικά ονόματα των χρωμάτων.

Με ένα κάποιο δέος

Νομίζω ότι είμαι τόσο μακριά από όσα θα μπορούσα να σου εξηγήσω. Απαραίτητα εργαλεία ένα ξύλινο παντζούρι, καλοκαίρι και μια φέτα πεπόνι. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που θα έπρεπε να με ακολουθεί κάποιος και να παίζει άλτο σαξόφωνο. Το πρόβλημα είναι ότι ζούμε συνεχώς στο μέλλον και δε βλέπουμε αρκετό ήλιο. Σε κοιτάζω με ένα κάποιο δέος, δεν παραπονιέμαι συχνά για το χρώμα των σταφυλιών και μέσα στο 

μυαλό σου είναι πιο 

όμορφα από οποιοδήποτε σπίτι έχω βρεθεί. 

#

Κοιμάμαι και δε θυμάμαι τα όνειρά μου, σήμερα χρησιμοποίησα μια πρόταση για πρώτη φορά και ήταν ωραία, το μακιγιάζ της πραγματικότητας ξέβαψε λίγο αλλά δεν πειράζει, ρισκάρω και κοιτάζω τα καράβια στη θάλασσα παρόλο που δεν πρέπει, ταΐζω τους γλάρους και νιώθω στο στόμα μου τη γεύση ενός φιλιού που μου έδωσες Κυριακή απόγευμα πριν φύγω, θυμάσαι;

#

Μου έχει μείνει η συνήθεια να αργώ στα ραντεβού και είμαι σίγουρος πως έχω πολλή μουσική μέσα μου. Ω, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν ήμουν αριστερόχειρας, αν είχα λίγο περισσότερη φαντασία ή αν έστω αναγνωρίζονταν κάποια βασικά δικαιώματα στα καπέλα. Κάτι στον τρόπο που τελειώνεις θυμίζει θάλασσα και τα πραγματικά σημαντικά πράγματα σε αυτή τη ζωή μας συμβαίνουν αναπάντεχα. Κάνω κι εγώ τις επιλογές μου όπως όλοι οι άνθρωποι και όλα τα πορτατίφ και πιστεύω ότι κανείς οφείλει να προσέχει περισσότερο όταν είναι χαρούμενος ή όταν έχει χείλη βαμμένα μπλε ή και τα δύο.  

#

Θα μπορούσα να ζήσω άνετα με πολύ λιγότερα και πολύ περισσότερα πράγματα. Καμιά φορά με προβληματίζει το χάος στο μυαλό του γάτου μου αλλά έχει πλάκα να προσπαθείς να διακρίνεις πράγματα στον ορίζοντα την ώρα που δύει ο ήλιος. Τελευταία πίνω νερό σε μεγάλες γουλιές και με συναρπάζει η ιδιότητά σου να ταιριάζεις απόλυτα σε κάθε εποχή που τολμώ να σε φανταστώ. 

#

Σήμερα ξύπνησα λίγο θυμωμένος με τους λύκους στο μυαλό μου επειδή δε δαγκώνουν δυνατά πια όπως συνήθιζαν. Ποτέ δε μετράω τα ρέστα και θα μπορούσε εύκολα κάποιος να με κλέψει, αλλά αντισταθμίζω αυτή μου την αφέλεια με μερικές εκκεντρικές επιλογές στο ντύσιμο, στη μουσική και τελευταία στους ανθρώπους. Όσο μεγαλώνει η μέρα νιώθω μια βαθιά κατανόηση για όσους φοβούνται τις ακρίδες, τα ύψη και τους ανθρώπους που δε γελούν τα μάτια τους. 

#

(Να σου πω και κάτι τελευταίο και οριακά πουαντιγιστικό: είμαι σίγουρος πώς σε μια προηγούμενη ζωή σου ήσουν το πρώτο αφρόψαρο που έβγαλες φτερά και πέταξες έξω από το νερό, ίσως επειδή η λέξη μεγαλοπρέπεια σε απασχολούσε λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα ψάρια του βυθού)

P e t r i c h o r

Tη νύχτα οι κεραίες της τηλεόρασης κατέρρευσαν αποκαμωμένες από 

την ολοήμερη προσπάθεια να αγγίξουν τον ουρανό, στους στύλους τα καλώδια τεντώνονται στα όρια τους από την ανυπομονησία, το 

σιγανό πηγαινέλα της θάλασσας στην ακτή το ακούς; το διαφορετικό τρίξιμο του κρεβατιού όταν δεν το μοιράζομαι μαζί σου, η μυστική τέχνη της χειραγώγησης του χρόνου, τα παραπονεμένα χέρια μου,  

τυραννική η άσφαλτος που μας χωρίζει, αβέβαια τα μηνύματα των 

πουλιών τις μέρες που δεν είσαι εδώ, μαθαίνω να αγαπώ βλέποντας 

πόσο εύκολα μελανιάζει το κορμί μου μακριά σου, κοιτώντας 

τα γυμνά δέντρα να αντέχουν στο βοριά και τον ουρανό να κλέβει 

τα μπαλόνια από τα χέρια των παιδιών.

+

έλα να κάνουμε μια επαλήθευση όσων γνωρίζω, όχι συντριβές λοιπόν 
μα χάδια κατανυκτικά, όχι αναμονή αλλά μεταμόρφωση, όχι βια 
παρά μόνο εκείνη των λέξεων όταν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, το άγγιγμα στα χείλη και οι ρώγες σου μέσα από το φανελάκι, 
η αέναη προσπάθεια να εγκατασταθώ μέσα σου, το τόξο της πλάτης 
σου, μου λείπεις μα κάθε μέρα περνάει και πιο δύσκολα και 
φοβάμαι μη συνηθίσεις την απόσταση την απουσία ή ακόμα το ειδικό βάρος που έχουν τα λεπτά όταν είσαι μόνη σου μέσα στο πλήθος

+

τις περισσότερες ημέρες καταλαβαίνω πως επιβιώνω ενώ θα 

έπρεπε να ζω, θα ξεκινήσω λοιπόν και η άνοιξη θα ακολουθήσει,  

έρχομαι, να συμμετάσχω ενεργά στην προσπάθεια σου, για κάτι αληθινό.

Θερμαϊκός

Έξω από την εμβέλεια των πλοίων σου / γυροφέρνω τον ώμο σου και σε μυρίζω διακριτικά / γέμισε η ψυχή μου δύστροπα ηλιοτρόπια και το στόμα μου παγάκια / έλα να κατηφορίσουμε σκάλες στριφογυριστές μέχρι το υπόγειο των οργασμών μας / άσε με να φοβηθώ λίγο τις λιβελλούλες αλλά σου υπόσχομαι όχι άσκοπα / τριγύριζα χρόνια σε στενά σοκάκια και πεθύμησαν τα μάτια μου μια φέτα ουρανό ρε γαμώτο γαλάζια σα μελανιά / θυμάσαι όμως / ξεκινήσαμε το διάλογο αυτό πριν καιρό με μια σαφή κατεύθυνση / κυνηγώντας το βόρειο σέλας και ψάχνοντας για απαντήσεις / ανάμεσα σε σωρούς από μέρες με χρώμα και γεύση σαν τα απόνερα της μπουγάδας / μα ξαφνικά ο άνεμος αποφάσισε να ανακατέψει τα μαλλιά σου και με έπεισε να αρχίσω να μετρώ το χρόνο μακριά σου σε χτυπήματα πλήκτρων / κι αυτά τα τρένα, που έρχονται, που φεύγουν / κάποτε πίστευα πως καταλάβαινα τη γλώσσα τους ή έπιανα έστω καμιά λέξη από το γάβγισμα εκείνου του σκύλου στο Δομοκό / έλα λοιπόν να πάμε πιο πέρα από τα όνειρα πιο κάτω από τον ύπνο πιο μαζί από το μέσα σου / να βρούμε μιαν άκρη ήσυχη / επιμελώς φωτισμένη / σαν το μυαλό ενός διπολικού γάτου / καμιά φορά εμφανίζονται άνθρωποι στις ζωές μας σαν αστέρια που πέφτουν / και ίσως η μόνη επιλογή που έχουμε εκείνη τη στιγμή είναι να κάνουμε τα χέρια μας χούφτες να τους πιάσουμε




Πόνεσα κι απόψε και μου λείπεις / μα δε φώναξα μη τρομάξω τις γραμμές στην παλάμη μου και γίνουν ακόμα πιο αλλόκοτες / μόνο δάγκωσα τα χείλη μου / αυτή θα είναι η υπογραφή μου / τις αργές μέρες και τις βαθιές νύχτες της απουσίας σου.

Δεν υπάρχουν κόκκινα τσιγάρα αγάπη μου

Απόψε που πολύ βασανίστηκα / και δε βρήκα εγκαίρως τι να κάνω με τον εαυτό μου / νιώθω το βάρος ενός εισιτηρίου διπλωμένου στην τσέπη μου / το έλεος ενός ροζ τσιγάρου / τη συντροφιά των γραμμάτων σου / λίγο σεβασμός χρειάζεται για όσα βράδια αιωρηθήκαμε χωριστά / μεθυσμένοι πάνω από ποτήρια / απόψε που κρύο δεν έχει / και γλιστρούν συμπονετικά οι σταγόνες στην πλάτη μου / ήθελα πολύ καιρό τώρα να σου πω πως / στο μπαλκόνι απέναντι ένα φως καίει ξεχασμένο / μέρα νύχτα για μήνες, αλλά ίσως όχι ξεχασμένο / ένας μικρός αυτοσχέδιος φάρος ένα σινιάλο / απόψε που περπατούν οι άνθρωποι ανυποψίαστοι χαμογελαστοί καλοντυμένοι / κι εγώ καταλαβαίνω τόσα λίγα / απόψε αν με δεις θα με γνωρίσεις με τόσο στεγνά χείλη; / όλοι από κάπου λείπουμε / εσύ λείπεις από το εδώ και το τώρα.

Ο μικροφοβιακός άνδρας

Άκου
Ο διάβολος παίζει το τραγούδι μας
έλα να μου δείξεις πως χορεύεται
μου άφησες λέξεις σου παντού
μικρά κίτρινα χνούδια στο γκρι παλτό μου αλλά
δεν ήπια αρκετά για να μεθύσω οπότε
ας μιλήσουμε για αποστάσεις
για υψηλές προσδοκίες και άλλες τέτοιες βλασφημίες
γέμισε η νύχτα ταξί και το μυαλό μου από το σημάδι εκείνο
στα χείλη σου, άδειο το δωμάτιο
ρωγμές στο ταβάνι και βρώμικοι διακόπτες γιατί
θέλω φως, όχι θέλω σκοτάδι
τίποτα στην τύχη λοιπόν απόψε και κανένα σχέδιο να πετυχαίνει
προσπαθώ να κάνω τον εαυτό μου συγκεκριμένο
σαν τις κουρτίνες στον άνεμο
τα όνειρα μου λιγότερο ευπαθή
να αντέχουν στο κρύο και στην έλλειψη σου
μα η αμηχανία στις γιορτές ανεβαίνει στο ταβάνι μαζί με
τον καπνό και όλοι ξαφνικά κοιτάμε τη φωτιά την ίδια στιγμή
δεν μου είναι απόλυτα σαφές τι λένε τα πουλιά όταν ερωτοτροπούν
ο φροϋντ θα έλεγε τα δικά του
νευρικές απολήξεις κάτω από το δέρμα και
κάθομαι σε ένα χαλί στην παγωμένη κουζίνα
καπνίζω ένα κακοστριμμένο τσιγάρο
πίνω γλυκό κρασί
τσιγάρα σβησμένα ψυχαναγκαστικά στο τασάκι
βαρίδια στα βλέφαρα και κλείνουν μα
το φως στο χωλ είναι κίτρινο
το Όνειρο περνάει με την ουρά όρθια να τρέμει
φυσάω τον καπνό μου προς τη λάμπα
είμαι σίγουρος αν προσπαθήσω αρκετά
στο τέλος θα σχηματίσω με τον καπνό τη μορφή σου.


Πες μου να χαρείς όταν σταματήσει ο κόσμος να γυρίζει
σημαίνει πως φτάνει.

Το Θεώρημα της Απουσίας

Στο κρεβάτι μου εκκρεμεί το κορμί σου
έτριξε το πατζούρι από την ανυπομονησία
όρθιο το φεγγάρι μας κοιτάζει με μια ζεν ηρεμία
λυγίζουν οι άνθρωποι όταν πίνουν 
σκυμμένος πάνω από μια κόλλα λευκή
θα δώσω το λόγο στη λαχτάρα μου
στους σιωπηλούς πνιγμένους οργασμούς
να βρουν εκείνοι λέξεις να τα βγάλουν πέρα
φούσκωσε μια θάλασσα στο στήθος μου και
δεν δακρύζω όπως πρώτα, μα είναι κιόλας μεσάνυχτα
και το δωμάτιο φωτίζει εδώ και ώρα από το κορμί μου
που φωσφορίζει ένα απαλό μπλε
όχι το μπλε του Ελύτη αγάπη μου
το μπλε μιας αυγής χωρίς εσένα.


Εσύ που το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα
πες μου πόσο κάνει ένα πρωινό επί την απουσία σου
δυο φιλιά ένας καφές δια το χρόνο που μας απομένει
μέχρι να σφυρίξει το τρένο 
τέσσερα τσιγάρα συν λιακάδα
μείον εσένα.