Μεταχιούμορ

Δυο καφέδες κι ακόμα να ξυπνήσω, όχι δε φταίει καμία θλίψη, πόσο μάλλον αυτή η αναίτια της εξοχής, μου ταιριάζει η ασφάλεια των σιδηροδρόμων και η ειλικρίνεια των καθρεφτών, μα πέφτει κάθετα το φως στα μάτια σου κάποιες φορές κι τότε όλα φαίνονται λίγο πιο ψηφιακά, τα βράδια σκορπίζουν τα μαλλιά σου στο μαξιλάρι και οι σκέψεις μου στο δωμάτιο κι από τη λευκή επικράτεια του κορμιού σου ξεκινάω ταξίδια δίχως πολλές κουβέντες, δύσκολο να βρω ποιο τραγούδι σου ταιριάζει, μια σιωπή και μια παράσιτα στο ράδιο και μάταια περιμένω το λεωφορείο να φανεί, Σάββατο βλέπεις σήμερα και τα λόγια μου δύσκολα βρίσκουν καρδιές να ερμηνευτούν.


Θα ήθελα να σου μιλήσω για δρόμους κακοφωτισμένους, για απίθανες γεύσεις παγωτών και για μικροσκοπικές παραλίες, για την απόλαυση να αποκεφαλίζεις επιθυμίες και για τη ντροπή που όταν έρχεται έρχεται σε κύματα, ποτέ δε θα με καταλάβουν αυτοί οι δρόμοι που παίρνω καθημερινά και όλα τα ξένα πρόσωπα που συναντώ θα φωτιστούν μια μέρα δίχως ήλιο, μια μέρα με βροχή, έλα λοιπόν να ανεβούμε τα τέσσερα πατώματα μέχρι την ευτυχία μας, να ονειρευτούμε παλάμες ροζιασμένες και σκάλες στριφογυριστές στο Βατικανό, τίποτα δε μπορεί να συγκρατήσει το μυαλό όταν πάρει μπρος και τον οργασμο όταν ερθει την κατάλληλη στιγμή.





Υ.Γ: Aren't we all lost in the sea?
Open the gates, will we flow like water?