Νομίζω ότι είμαι τόσο μακριά από όσα θα μπορούσα να σου εξηγήσω. Απαραίτητα εργαλεία ένα ξύλινο παντζούρι, καλοκαίρι και μια φέτα πεπόνι. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που θα έπρεπε να με ακολουθεί κάποιος και να παίζει άλτο σαξόφωνο. Το πρόβλημα είναι ότι ζούμε συνεχώς στο μέλλον και δε βλέπουμε αρκετό ήλιο. Σε κοιτάζω με ένα κάποιο δέος, δεν παραπονιέμαι συχνά για το χρώμα των σταφυλιών και μέσα στο
μυαλό σου είναι πιο
όμορφα από οποιοδήποτε σπίτι έχω βρεθεί.
#
Κοιμάμαι και δε θυμάμαι τα όνειρά μου, σήμερα χρησιμοποίησα μια πρόταση για πρώτη φορά και ήταν ωραία, το μακιγιάζ της πραγματικότητας ξέβαψε λίγο αλλά δεν πειράζει, ρισκάρω και κοιτάζω τα καράβια στη θάλασσα παρόλο που δεν πρέπει, ταΐζω τους γλάρους και νιώθω στο στόμα μου τη γεύση ενός φιλιού που μου έδωσες Κυριακή απόγευμα πριν φύγω, θυμάσαι;
#
Μου έχει μείνει η συνήθεια να αργώ στα ραντεβού και είμαι σίγουρος πως έχω πολλή μουσική μέσα μου. Ω, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν ήμουν αριστερόχειρας, αν είχα λίγο περισσότερη φαντασία ή αν έστω αναγνωρίζονταν κάποια βασικά δικαιώματα στα καπέλα. Κάτι στον τρόπο που τελειώνεις θυμίζει θάλασσα και τα πραγματικά σημαντικά πράγματα σε αυτή τη ζωή μας συμβαίνουν αναπάντεχα. Κάνω κι εγώ τις επιλογές μου όπως όλοι οι άνθρωποι και όλα τα πορτατίφ και πιστεύω ότι κανείς οφείλει να προσέχει περισσότερο όταν είναι χαρούμενος ή όταν έχει χείλη βαμμένα μπλε ή και τα δύο.
#
Θα μπορούσα να ζήσω άνετα με πολύ λιγότερα και πολύ περισσότερα πράγματα. Καμιά φορά με προβληματίζει το χάος στο μυαλό του γάτου μου αλλά έχει πλάκα να προσπαθείς να διακρίνεις πράγματα στον ορίζοντα την ώρα που δύει ο ήλιος. Τελευταία πίνω νερό σε μεγάλες γουλιές και με συναρπάζει η ιδιότητά σου να ταιριάζεις απόλυτα σε κάθε εποχή που τολμώ να σε φανταστώ.
#
Σήμερα ξύπνησα λίγο θυμωμένος με τους λύκους στο μυαλό μου επειδή δε δαγκώνουν δυνατά πια όπως συνήθιζαν. Ποτέ δε μετράω τα ρέστα και θα μπορούσε εύκολα κάποιος να με κλέψει, αλλά αντισταθμίζω αυτή μου την αφέλεια με μερικές εκκεντρικές επιλογές στο ντύσιμο, στη μουσική και τελευταία στους ανθρώπους. Όσο μεγαλώνει η μέρα νιώθω μια βαθιά κατανόηση για όσους φοβούνται τις ακρίδες, τα ύψη και τους ανθρώπους που δε γελούν τα μάτια τους.
#
(Να σου πω και κάτι τελευταίο και οριακά πουαντιγιστικό: είμαι σίγουρος πώς σε μια προηγούμενη ζωή σου ήσουν το πρώτο αφρόψαρο που έβγαλες φτερά και πέταξες έξω από το νερό, ίσως επειδή η λέξη μεγαλοπρέπεια σε απασχολούσε λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα ψάρια του βυθού)
