Ο μικροφοβιακός άνδρας

Άκου
Ο διάβολος παίζει το τραγούδι μας
έλα να μου δείξεις πως χορεύεται
μου άφησες λέξεις σου παντού
μικρά κίτρινα χνούδια στο γκρι παλτό μου αλλά
δεν ήπια αρκετά για να μεθύσω οπότε
ας μιλήσουμε για αποστάσεις
για υψηλές προσδοκίες και άλλες τέτοιες βλασφημίες
γέμισε η νύχτα ταξί και το μυαλό μου από το σημάδι εκείνο
στα χείλη σου, άδειο το δωμάτιο
ρωγμές στο ταβάνι και βρώμικοι διακόπτες γιατί
θέλω φως, όχι θέλω σκοτάδι
τίποτα στην τύχη λοιπόν απόψε και κανένα σχέδιο να πετυχαίνει
προσπαθώ να κάνω τον εαυτό μου συγκεκριμένο
σαν τις κουρτίνες στον άνεμο
τα όνειρα μου λιγότερο ευπαθή
να αντέχουν στο κρύο και στην έλλειψη σου
μα η αμηχανία στις γιορτές ανεβαίνει στο ταβάνι μαζί με
τον καπνό και όλοι ξαφνικά κοιτάμε τη φωτιά την ίδια στιγμή
δεν μου είναι απόλυτα σαφές τι λένε τα πουλιά όταν ερωτοτροπούν
ο φροϋντ θα έλεγε τα δικά του
νευρικές απολήξεις κάτω από το δέρμα και
κάθομαι σε ένα χαλί στην παγωμένη κουζίνα
καπνίζω ένα κακοστριμμένο τσιγάρο
πίνω γλυκό κρασί
τσιγάρα σβησμένα ψυχαναγκαστικά στο τασάκι
βαρίδια στα βλέφαρα και κλείνουν μα
το φως στο χωλ είναι κίτρινο
το Όνειρο περνάει με την ουρά όρθια να τρέμει
φυσάω τον καπνό μου προς τη λάμπα
είμαι σίγουρος αν προσπαθήσω αρκετά
στο τέλος θα σχηματίσω με τον καπνό τη μορφή σου.


Πες μου να χαρείς όταν σταματήσει ο κόσμος να γυρίζει
σημαίνει πως φτάνει.