Το Θεώρημα της Απουσίας

Στο κρεβάτι μου εκκρεμεί το κορμί σου
έτριξε το πατζούρι από την ανυπομονησία
όρθιο το φεγγάρι μας κοιτάζει με μια ζεν ηρεμία
λυγίζουν οι άνθρωποι όταν πίνουν 
σκυμμένος πάνω από μια κόλλα λευκή
θα δώσω το λόγο στη λαχτάρα μου
στους σιωπηλούς πνιγμένους οργασμούς
να βρουν εκείνοι λέξεις να τα βγάλουν πέρα
φούσκωσε μια θάλασσα στο στήθος μου και
δεν δακρύζω όπως πρώτα, μα είναι κιόλας μεσάνυχτα
και το δωμάτιο φωτίζει εδώ και ώρα από το κορμί μου
που φωσφορίζει ένα απαλό μπλε
όχι το μπλε του Ελύτη αγάπη μου
το μπλε μιας αυγής χωρίς εσένα.


Εσύ που το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα
πες μου πόσο κάνει ένα πρωινό επί την απουσία σου
δυο φιλιά ένας καφές δια το χρόνο που μας απομένει
μέχρι να σφυρίξει το τρένο 
τέσσερα τσιγάρα συν λιακάδα
μείον εσένα.