Τεσσερις ανθρωποι, ο ενας περισσευει
ακαθοριστα τα βηματα που μας εφεραν κοντα
αορατες οι κλωστες που μας ενωνουν
γεμισε το στομα μου νερο και θελει το χερι μου να τρεξει
χαμηλα στην πλατη σου
ο ηλιος με καιει με μια καποια δυσπιστια και η θαλασσα
με τραβαει στο βυθο με επιφυλαξη
περισσεψε η υπομονη μου και εχω να δωσω και σε σενα
αλληγορικες οι καλημερες μου αυτο το καλοκαιρι
και σκυβω το κεφαλι σιωπηλα μπροστα
στη μεγαλοπρεπεια της απουσιας σου
ατιθασοι οργασμοι, παραμελημενα εκατοστα στο σωμα μας
αχαρτογραφητες περιοχες στη καρδια μας
μια μελανια στο ποδι που δε θα μπορεις να θυμηθεις
το πρωι πως την απεκτησες
οπως δε μπορω να θυμηθω αποψε εγω
γιατι δακρυσα στον υπνο μου.
Το σεντονι επεσε με ενα θροισμα
ας ειναι λοιπον ελαφρια η σιωπη που μας σκεπαζει.
