20080831

Ένα για το δρόμο






Γυρίζεις ξανά στα μέρη που σε μεγάλωσαν

ερείπια των παιδικών σου χρόνων και της συνείδησής σου

όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί, στα κόκκινα απογεύματα

στις μπάλες και στα παιδικά παιχνίδια,

δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί, δεν βοηθούν,

άλλαξες

και γεμάτος πληγές στέκεις ξένος ανάμεσα σε ξένους.



Ο δύσκολος θάνατος, αυτός που έρχεται λίγο λίγο,

σε δόσεις χαμόγελων που χάνονται, σε χάδια

που φθείρονται, σε απογεύματα που ο ήλιος

τρεμοπαίζει στις άκρες των δαχτύλων σου, ώρες κόκκινες

που γίνεσαι διάφανος, να αφήσεις να περάσει από μέσα σου

λίγη από την ομορφιά του κόσμου.



Να ψάξεις να το βρεις, να ψάξεις να τη βρεις

να ψάξεις να σε βρεις

που, σε ποιό λιμάνι παράπεσαν τα χρόνια σου

και ποιός τα βρήκε να στα δώσει πίσω.


Το πρόσωπο σου φάνηκε για μια στιγμή

μάσκα σε γλέντι μεθυσμένων ψυχών

τα καλοκαίρια μίκρυναν και έχασαν το χρώμα τους

όλες οι βροχές του κόσμου δεν σε ξεπλένουν για όσα έκανες

και όσα θα κάνεις

τα ακούς ήδη στο πεζοδρόμιο να πλησιάζουν.


Ξημερώνει βιαστικά και άκομψα.




Οι καιροί ήταν πάντα οι ίδιοι Θοδωρή, ακούς;

Εμείς γινόμαστε πιο δύσκολοι.







Ο άνθρωπος που όλοι θα ήθελαν να είσαι

φοράει το μαύρο του αδιάβροχο, σε κοιτάζει πίσω

από το παράθυρο και πριν σε αφήσει για πάντα

στρίβει ένα για το δρόμο.