Δεν είναι ουρανός αυτό που μας σκεπάζει
αυτό εδώ, δεν είναι το σπίτι μου
σπανίζουν οι άνθρωποι
τα όνειρά μας πιάνονται σε ηλεκτροφόρα σύρματα
Οι φίλοι κρατούν τις αποστάσεις
αυτή η πόλη με στενεύει στο λαιμό σα θηλιά
σπανίζουν οι άνθρωποι σου λέω
λέξη να μη πεις, σε καταλαβαίνω,
μόνο θυμήσου πως σε αγάπησα,
και πως μια μέρα θα πιάσει μια βροχή
παντοτινή.
