Οι Κυριακές τα μεσημέρια έχουν μια γεύση δηλητήριο, με τον πατέρα να μιλάει για ταξίδια εξωτικά και τη μητέρα να πλένει τα πιάτα αμίλητη, όλο το σπίτι να μυρίζει φαγητό και στο τζάκι να καίγονται οι άλλες ζωές, οι παράφορες, που δεν τολμήσαμε να ζήσουμε. Τηλέφωνα σε συγγενείς, ναι, η θεία πάει λίγο καλύτερα, να τον χαίρεστε, να σας ζήσει, τα δώρα, το γλυκό της μητέρας και η αγάπη στα μάτια της.
Τα απογεύματα της Κυριακής με το φως του ήλιου να τα δείχνει όλα σαν ταινία, με τους οδηγούς βαριεστημένα να περιμένουν στο φανάρι, στο ράδιο το σωστό τραγούδι τη λάθος ώρα και πριν στρίψεις την τελευταιά στροφή για το σπίτι, προλαβαίνεις να ανάψεις ένα ακόμη τσιγάρο.
Οι φίλοι οι παλιοί αλλά όχι οι παιδικοί που μεγάλωσαν κι αυτοί, πλέον μιλάνε για δουλειές και αυτοκίνητα και για καινούργια αφεντικά, εσύ στρίβεις το τσιγάρο σου και γνέφεις ναι με το κεφάλι όταν σε ρωτούν αν θέλεις δεύτερο ποτό.
Η θήκη σκίστηκε, τα σπίρτα σου τελειώνουν, τα παλιά τραγούδια ακούγονται ξανά αλλά μόλις που τα προσέχουν κι εκείνη δεν είναι εκεί, εκείνη είναι το φιλί που δεν έδωσες όταν έπρεπε, το ναι που δεν είπες όταν το ήθελες, το μείνε που σου είπε κι εσύ δεν το δέχτηκες, από καλοσύνη, από σεβασμό, από μαλακία, από έρωτα βαρύ, πηχτό σαν αίμα που μαζεύεται δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια, πνιγμένο στα δάκρυα.
Χριστούγεννα ξανά. Στην ίδια πόλη. Είμαστε άλλοι, ζούμε άλλων ανθρώπων τις ζωές, ένα παιχνίδι είναι όλα αυτά, δεν μας νοιάζει να πεθάνουμε, γιατί οι πραγματικοί μας εαυτοί ξεχάστηκαν ένα κρύο βράδυ σε κάποιο ήσυχο δωμάτιο νοσοκομείου
μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν
αμέτρητα χιλιόμετρα μακριά.
