Στη δική μου αστάθεια ποντάρω, στην ανθρώπινη υπόσταση, όχι ότι έμαθα από τα λάθη μου, την πυξίδα ακόμη δεν έμαθα να τη διαβάζω και από τα φώτα που με τυφλώνουν δεν έβγαλα κανένα νόημα. Χωρίς κραυγές και υστερίες, ξαπλωμένος σε μαύρα σεντόνια ξενοδοχείων, θα ζήσω τις μέρες που μου αναλογούν και φεύγοντας θα αφήσω πίσω λίγες στάλες παράπονο και μερικά αποτσίγαρα στο τασάκι.
