Έξω από την εμβέλεια των πλοίων σου / γυροφέρνω τον ώμο σου και σε μυρίζω διακριτικά / γέμισε η ψυχή μου δύστροπα ηλιοτρόπια και το στόμα μου παγάκια / έλα να κατηφορίσουμε σκάλες στριφογυριστές μέχρι το υπόγειο των οργασμών μας / άσε με να φοβηθώ λίγο τις λιβελλούλες αλλά σου υπόσχομαι όχι άσκοπα / τριγύριζα χρόνια σε στενά σοκάκια και πεθύμησαν τα μάτια μου μια φέτα ουρανό ρε γαμώτο γαλάζια σα μελανιά / θυμάσαι όμως / ξεκινήσαμε το διάλογο αυτό πριν καιρό με μια σαφή κατεύθυνση / κυνηγώντας το βόρειο σέλας και ψάχνοντας για απαντήσεις / ανάμεσα σε σωρούς από μέρες με χρώμα και γεύση σαν τα απόνερα της μπουγάδας / μα ξαφνικά ο άνεμος αποφάσισε να ανακατέψει τα μαλλιά σου και με έπεισε να αρχίσω να μετρώ το χρόνο μακριά σου σε χτυπήματα πλήκτρων / κι αυτά τα τρένα, που έρχονται, που φεύγουν / κάποτε πίστευα πως καταλάβαινα τη γλώσσα τους ή έπιανα έστω καμιά λέξη από το γάβγισμα εκείνου του σκύλου στο Δομοκό / έλα λοιπόν να πάμε πιο πέρα από τα όνειρα πιο κάτω από τον ύπνο πιο μαζί από το μέσα σου / να βρούμε μιαν άκρη ήσυχη / επιμελώς φωτισμένη / σαν το μυαλό ενός διπολικού γάτου / καμιά φορά εμφανίζονται άνθρωποι στις ζωές μας σαν αστέρια που πέφτουν / και ίσως η μόνη επιλογή που έχουμε εκείνη τη στιγμή είναι να κάνουμε τα χέρια μας χούφτες να τους πιάσουμε
Πόνεσα κι απόψε και μου λείπεις / μα δε φώναξα μη τρομάξω τις γραμμές στην παλάμη μου και γίνουν ακόμα πιο αλλόκοτες / μόνο δάγκωσα τα χείλη μου / αυτή θα είναι η υπογραφή μου / τις αργές μέρες και τις βαθιές νύχτες της απουσίας σου.
