Το ημερολόγιο των μικρών τραυμάτων

Μεσημέρι και τα πλήθη των ανθρώπων βουίζουν ασταμάτητα,
καλοντυμένοι, υπάκουοι, φλύαροι, μη καπνίζοντες, πού είναι η έξοδος,
τράπεζες συναισθημάτων, ζωές ανασφαλείς να γλιστρούν στο πεζοδρόμιο,
η ζωή μας ένα διήγημα που δεν έγραψε ακόμα η Υοκο Ogawa,
δεν καταλαβαίνουμε τα καινούργια τραγούδια και κάθε απομίμηση ευτυχίας

μας αρρωσταίνει.

Βολικοί άνθρωποι, λιγομίλητοι, δεν λέμε όχι μα σπάνια λέμε και ναι,
ήπιαμε τα ποτά μας, αγαπήσαμε και μας αγάπησαν, βγάλαμε φωτογραφίες και αφήσαμε μερικά χαρτιά με λέξεις κακογραμμένες, εξακολουθούμε να ξαφνιαζόμαστε από την απρόσμενη ομορφιά και να μπερδεύουμε τα λόγια μας, προσπαθήσαμε να μεγαλώσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε, αγαπήσαμε τη βροχή

μα μισήσαμε τις ομπρέλλες, ξεχάσαμε ανοιχτά τα φώτα στη ψυχή μας

και πριν το καταλάβουμε, έφτασε κιόλας Κυριακή απόγευμα

μιας άλλης ζωής. Της επόμενης διαθέσιμης.