Το γράμμα : επιμύθιο.

Παγωμένο το νερό κυλάει στη πλάτη, το ταβάνι έχει ξεφλουδίσει σε δυο σημεία, την ησυχία σκίζει το κλάμα του Morrissey, στο δωμάτιο αιωρείται καπνός και η γαλήνη του να μη περιμένεις τίποτα και τίποτα να μη σε περιμένει, εδώ που λες είναι στιγμές που η μοναξιά βγάζει αφρούς από το στόμα και γρυλίζει απειλητικά, η σκούφια μου λοιπόν κρατάει από γενιές ολόκληρες αδίστακτων ονειροπόλων, σιγά ρε μεγάλε θα μου πεις, εμείς δεν έχουμε όνειρα δηλαδή, φυσικά και έχετε όνειρα, μα έχουν τα δικά σας μεγάλα δόντια και μάτια κόκκινα από την προσμονή; Όχι; Ωραία, συνεχίζουμε, εκεί λοιπόν που μιλούσαμε μια μέλισσα έκανε ότι μπορούσε για να μας σταματήσει, λες να βλέπουν το μέλλον, διόλου απίθανο, μπορεί αυτό που μαζεύουν με τα πόδια τους να μην είναι γύρη, να είναι ψήγματα αλήθειας από αυτά που θα γίνουν, γι’ αυτό και τόσοι άνθρωποι έχουν αλλεργία τελικά στην αλήθεια, συγνώμη στη γύρη, μετά όμως απλά έφυγε και συνεχίσαμε τη συζήτηση, μετά απλά έφυγα κι εγώ και συνέχισες τη ζωή σου.

Ωραία που θα ήταν να καθόμασταν λίγο στα σκαλοπάτια να βλέπαμε αυτή τη δύση. Kι ας πλήρωνα μετά όλα τα λάθη μου μαζεμένα, κι ας ερχόταν ένα τέλος ακριβώς σαν την ομορφιά σου: οριστικό.

Ξεχνούν τα ποτάμια ρε;

Γλιστρούν τα σκαλοπάτια από τα χρόνια, τόσο καθαρή η βιτρίνα που χτύπησα το κεφάλι μου ως συνήθως, ο σκύλος περιμένει να τον λύσουν για να τρέξει, οι πλατείες γεμάτες κόσμο το σούρουπο, η εθνική μονή λωρίδα, φωτάκια και έργα μια ζωή, το τσιγάρο σπιθίζει στο παράθυρο.

~

Τα φώτα των αυτοκινήτων με τυφλώνουν. Ωραίο το φαρμακείο, ωραία και η Γερμανία, η Φρανκφούρτη είναι δυο ώρες από το Παρίσι, τι αγχώνεσαι, οι φίλοι σκορπισμένοι και άντε να τους εξηγήσεις για την αγωνία και τη λαχτάρα και την απογοήτευση και το θυμό και την κατανόηση και για το θάνατο της ελπίδας που πίστευα πως θα ήταν απελευθερωτικός αλλά δεν ήταν, δεν έκανα καλά που ήρθα αλλά ήρθα, ακόμα κι αν ήταν μόνο για να πω συγνώμη.

~

Στο φλιτζάνι φάνηκε ένας καβαλάρης, o Μάνσον, μια πάπια και ένας βασιλιάς. Μετά φταίω εγώ που δεν βγάζω νόημα σε τίποτα πια. Μη μου μιλάς λοιπόν για χρόνια ευτυχισμένα, για τον Νταλί, τον Λούβρο και τη Μονμάρτη, για νηπιαγωγούς – κλόουν με καθαρά μάτια, για επιτηρήσεις, για λουλούδια που δεν φύτρωσαν ακόμη, για γιατρούς και για τη νοηματική και για το τέλος του δρόμου που πρέπει να κάνω δεξιά, θέλεις να σου πω που σε βγάζει αν κάνεις αριστερά;

~

Υ.Γ. Στην Κωνσταντίνα για το μάθημα ζωής, στον Ακατανόμαστο που έδωσε ρέστα παρόλο που έλειπε και στη Βλασία, που μίλησε λιγότερο μα είπε τα περισσότερα από όλους μας.

Ημερολόγιο Ονείρων Καταχώρηση Πρώτη

Μακρύ καλοκαίρι, έλιωσαν όλα μέσα μου, στέγνωσαν οι ελπίδες μου στον ήλιο και αλλάζω ένα χαμόγελο τη μέρα γιατί ιδρώνω έυκολα, έλα να πιούμε μια μπύρα, όλη μου η ζωή θα τα πούμε και καλημέρα, υπομονή σε όλα τα χρώματα για να διαλέξεις, κουράστηκα να καταλαβαίνω, καλά δε βλέπεις ότι μιλάω στο τηλέφωνο, νύσταξα αλλά φοβάμαι να κοιμηθώ, κι αν σε ονειρευτώ πάλι τι γίνεται, κλείνουν τα μάτια μου, εντάξει, έλα πες μου ένα παραμύθι αλλά αυτή τη φορά θέλω να κερδίσουν οι κακοί, εντάξει;