Παγωμένο το νερό κυλάει στη πλάτη, το ταβάνι έχει ξεφλουδίσει σε δυο σημεία, την ησυχία σκίζει το κλάμα του Morrissey, στο δωμάτιο αιωρείται καπνός και η γαλήνη του να μη περιμένεις τίποτα και τίποτα να μη σε περιμένει, εδώ που λες είναι στιγμές που η μοναξιά βγάζει αφρούς από το στόμα και γρυλίζει απειλητικά, η σκούφια μου λοιπόν κρατάει από γενιές ολόκληρες αδίστακτων ονειροπόλων, σιγά ρε μεγάλε θα μου πεις, εμείς δεν έχουμε όνειρα δηλαδή, φυσικά και έχετε όνειρα, μα έχουν τα δικά σας μεγάλα δόντια και μάτια κόκκινα από την προσμονή; Όχι; Ωραία, συνεχίζουμε, εκεί λοιπόν που μιλούσαμε μια μέλισσα έκανε ότι μπορούσε για να μας σταματήσει, λες να βλέπουν το μέλλον, διόλου απίθανο, μπορεί αυτό που μαζεύουν με τα πόδια τους να μην είναι γύρη, να είναι ψήγματα αλήθειας από αυτά που θα γίνουν, γι’ αυτό και τόσοι άνθρωποι έχουν αλλεργία τελικά στην αλήθεια, συγνώμη στη γύρη, μετά όμως απλά έφυγε και συνεχίσαμε τη συζήτηση, μετά απλά έφυγα κι εγώ και συνέχισες τη ζωή σου.
Ωραία που θα ήταν να καθόμασταν λίγο στα σκαλοπάτια να βλέπαμε αυτή τη δύση. Kι ας πλήρωνα μετά όλα τα λάθη μου μαζεμένα, κι ας ερχόταν ένα τέλος ακριβώς σαν την ομορφιά σου: οριστικό.
