Και ξαφνικά : βροχή.

 
 
 
Έτσι ή κάπως διαφορετικά βρεθήκαμε μια μέρα μέσα σε ένα κτίριο
οι δείκτες δεν γύριζαν αριστερόστροφά μα δε βιάζονταν κιόλας
το κεφάλι στο βυθό και να ακούω το βότσαλα να χτυπούν
μεταξύ τους σε κάθε κύμα, όσο και να το σχεδιάζω πάντα
κάτι μου βγαίνει στραβό, αν ήταν κτίριο θα έπεφτε,
εκείνη δείχνει τόσο μακριά, χαμογελάω εγώ, χαμογελάει εκείνη,
χαμογελάμε όλοι μας, τόσο χαμόγελο χαμένο, και μήπως αφιέρωσες
ποτέ λίγο χρόνο να σκεφτείς πόσες πόρτες περιμένουν
με λαχτάρα να τις ανοίξει κάποιος; και μη μου λες εμένα
για μαρμάρινες σκάλες σε παλιές πολυκατοικίες και
για τα κιτρινισμένα σεμεδάκια της γιαγιάς γιατί το μόνο
που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι η ισορροπία του μυαλού
ανάμεσα σε φως και σε σκοτάδι, αν ήμουν στη θέση σου
δεν θα ποντάριζα απόψε στο φως, άφησα κάτω το μολύβι και
έπιασα να μετράω πράγματα μη μετρήσιμα μήπως και αποκτήσουν
κάποιο νόημα οι τελευταίες εκατοντάδες ώρες της ζωής μου, και
τελικά είναι οι φορές που απαντήσαμε όλα καλά, είναι οι υποσχέσεις
που αφήσαμε να πεθάνουν χωρίς να τους δώσουμε μια στάλα νερό που
δεν μας αφήνουν να βυθιστούμε μια για πάντα, μα πες μου
επιτέλους τι έκανες με τόσα απογεύματα που σου δόθηκαν, θα
μπορούσε κάποιος να με ρωτήσει και η μόνη απάντηση θα ήταν ένα
γλαστράκι που μαράθηκε κι αυτό, πόσο δύσκολα βγαίνει νόημα από
τα κάγκελα που εξέχουν από τη γη και πόσο εύκολα χάνεται κανείς
από τη μία γωνία του δρόμου ως την άλλη, μα ακόμα να καταλάβεις
για τι σου μιλάω ή πόσο δύσκολα βγαίνουν κάποιες φορές οι
λέξεις, έχω μάθει να εκτιμώ και την τελευταία περιστροφή του
φύλλου πριν πέσει στο χώμα, κάποτε θα ξημερωθούμε σε κάποιο
μαγαζί και ίσως να καταλάβουμε, ίσως όχι, ίσως πάλι να μας έρθει
η λύση τη στιγμή ακριβώς πριν ακουμπήσει το κεφάλι στο μαξιλάρι, μα
μετά θα στριφογυρίσει ο κόσμος λίγο πιο γρήγορα και το πρωί δεν θα
μας μείνει παρά μια άσχημη γεύση στο στόμα και ένα κομμάτι κρεβατιού
ακριβώς δίπλα μας, παγωμένο, αχρησιμοποίητο, συγνώμη που τα λέω
έτσι όλα αυτά μα βιάζομαι γιατί δεν ξέρω πόσο ακόμα θα σε
αναζητώ, πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτό το σύννεφο από πάνω μας γιατί
αν περάσει κι αυτό ποιός ξέρει που θα πρέπει να κοιτάξω μετά
για να μη κοιτάξω εσένα.