Ξύπνησα το πρωί και σκέφτηκα ότι κάποιες φορές η προσμονή μεγαλώνει τις προσδοκίες μας, τελικά το μόνο που θέλω να κάνω σήμερα είναι να ξαπλώσω μπρούμυτα κάτω από τον ήλιο, το ξέρεις ότι σε τελική ανάλυση είμαστε μόνο σάρκα και κόκκαλα και επιθυμίες, μπορεί να δείχνουμε μια μικρή αδυναμία στις περίεργες καταστάσεις αλλά κάποια στιγμή θα μαζεψουμε τα κατάλληλα υλικά και τότε να δεις τι θα φτιάξουμε, όχι με σύρμα, όχι με πηλό, αλλά με κάτι που πάλλεται και φωτίζει, ελπίζω να μην περάσει κι αυτή η μέρα ανεκμετάλλευτη, όχι τουλάχιστον χωρίς να κάνουμε τα κατάλληλα σημάδια με τα χέρια μας, ήταν περίεργο να συζητάς κάτι απλό μαζί της, καθώς έπεφτε όμως κατάλαβα ότι εμπλεκόμουν στην πτώση της, κατάλαβα ότι το δέρμα της ήταν ένα μόνο από τα κομμάτια εκείνου του θησαυρού που τόσοι έχασαν την ψυχή τους να τον αναζητούν, εκείνο που με τράβηξε δεν ήταν το φως, δεν ήταν η κίνηση, ήταν η υπόσχεση για κάτι που δεν μπορείς να το έχεις, μα κι ας ανακάμπταμε στιγμιαία, στο τέλος χάσαμε τα πάντα και μας έμειναν μόνο μερικές γαλάζιες μελανιές στους μηρούς και δυο δόντια κάτω από το μαξιλάρι, να μάθουμε επιτέλους ποιός θα φύγει τελευταίος από το δωμάτιο και γιατί κάποια κεριά καίγονται πιο γρήγορα από τα σώματά μας.
*
Εκείνο το απόγευμα ήταν που κατάλαβα τελικά πως αν μπορούσε κάποιος να σταματήσει τη θάλασσα θα κέρδιζε τα μάτια της, καταλαβαίνεις τώρα τι θα χρειαζόταν για να κερδίσει το στήθος της, μα αυτή η βόλτα πρέπει να συνεχιστεί είτε περπατήσει διπλα μας ο Ρεμπώ είτε όχι, μερικές φορές το καλοκαίρι η νύχτα έχει άλλη δυναμική και κάποιες λέξεις μπορούν να αιωρούνται για ώρες, θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για τα μαλλιά σου, για παλιά μπλουζάκια ξεχασμένα στην ντουλάπα ή ακόμα για ταξίδια που δεν πήγαμε ποτέ, απόψε όμως δεν υπάρχει χώρος για άλλα λάθη ούτε για άλλα φεγγάρια στον ουρανό, ας ρωτήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας αν πραγματικά μας νοιάζει, αν όχι ας αφήσουμε όλα μας τα όνειρα πάνω στο κρεβάτι, τσαλακωμένα, να μυρίζουν ιδρώτα και κολώνια, και αν κανείς δεν τα αναζητήσει δεν πειράζει, πολλές φορές τα χρόνια φαίνονται μικρά και τα καλοκαίρια μεγάλα, οι ανάσες στο βυθό μεγαλύτερες και οι στιγμές πολύ κοντά σου ή πολύ μακριά σου μικρές, μικρές, τόσο μικρές που πονάνε.
