Το τέλος θα έρθει
μια Παρασκευή απόγευμα, καθώς θα στέκεσαι Φωκίωνος και Αγίου Διονυσίου γωνία, δίπλα
στις γραμμές, με φορτηγά να πηγαίνουν αργά προς τη δύση. Τα καλοκαίρια καμιά
φορά τελειώνουν όπως άρχισαν : ξαφνικά, τίποτα δεν στέκεται στ’ αλήθεια τριγύρω
ή μέσα μας και μόνο ο ήλιος επιμένει, εσύ πού με ανακάλυψες πες μου, πού έμαθες
να μιλάς την γλώσσα των δαχτύλων, όλοι πλένουν τα χέρια τους μα εγώ μόνο τα
μάτια μου θέλω να είναι καθαρά, αλλιώς ποιος ξέρει τι ζημιά μπορεί να
προκαλέσει το κοίταγμα πίσω από τον ώμο μια Τρίτη απόγευμα ή το τράβηγμα ενός
ακόμα φύλλου από μια τράπουλα.
Και
περπατήσαμε μαζί για τα επόμενα δέκα μέτρα ή τρία χρόνια, δεν θυμάμαι, όχι
μέχρι το αυτοκίνητο, όχι μέχρι να
τελειώσουν οι δρόμοι, λίγη ήταν η θάλασσα που πιάσαμε στα δάχτυλα και τη
χάνουμε κι αυτή, βότσαλα και άνεμος καυτός και ομπρέλες να πετούν, αστερίες στο
βυθό και κάτι που κρύβεται όταν πλησιάζω και μετά κόρνα και φωνές, το τρόλεϋ
δεν χωράει να στρίψει, τρεις γιαγιάδες μπροστά μου, οι δύο σχολιάζουν
χαμηλόφωνα, η τρίτη κοιτάει με μεγάλα μάτια πίσω από τα γυαλιά, τον οδηγό, τον
δρόμο, ποιος ξέρει, ίσως ακόμα και τη δική της αντανάκλαση στο τζάμι.
*
Τα αυτοκίνητα
πέρασαν , η σκόνη κατακάθισε στην άσφαλτο, στιγμές σαν κι αυτή υπάρχει ένα
συμπέρασμα πιο σίγουρο από τα άλλα : ένα λεπτό και σαράντα επτά δευτερόλεπτα λιγότερη
ζωή και για τους δυο μας, καμία έκπτωση, κανένας οίκτος για ένα συλλέκτη
χαμένων ευκαιριών με τόσο χρόνο στα χέρια του.
Η μέρα
τελείωσε, ακόμα δεν κατάλαβα γιατί κάποια δέντρα γέρνουν έτσι λυπημένα ή γιατί
κρατιούνται απελπισμένα από ένα τόσο δα κομμάτι χώμα, γιατί οι άνθρωποι
αποφεύγουν να κοιταχτούν στα μάτια, μα καμιά φορά πρέπει να είναι η μέρα σου
γεμάτη πεταλούδες για να μπορείς να
ευχηθείς σωστά ‘’καληνύχτα’’. Κάποιες φορές σπίτια ραγισμένα, ίσως αγαπημένα
και άνθρωποι χαμογελαστοί, ίσως πικραμένοι, κάνουν μια ευχή να κατοικηθούν
ξανά.
Τέσσερα
σκοτάδια, το ένα πιο βαθύ από τα άλλα, μη χτυπάς άλλο τα φτερά σου, το τέλος θα
έρθει μια Παρασκευή απόγευμα όταν στα δάχτυλά σου θα λιώνει ακόμα παγωτό.
