18720

Ξύπνησα νωρίς από το βόμβο μιας μηχανής

στρογγυλά γλυκά με γλάσο λεμονιού απλωμένα στο τραπέζι

έλα να δώσουμε χιλιάδες ψυχαναγκαστικά φιλιά

να σμίξουμε με σμήνη απείθαρχες πεταλούδες

είδα το μέλλον του έρωτα και είναι πλαστικό

το πρωινό ήταν γεμάτο μικρές πολύχρωμες επαναστάσεις 

χαρτονένια κουτιά γάλα και μεγάλες σε ηλικία

δεσποινίδες που έκαναν ελεύθερη πτώση με την

προσδοκία να προσγειωθούν στην αγκαλιά 

ενός ιππότη ή έστω ενός πυροτεχνουργού

έλα να διακόψουμε με αυθάδεια τα γενέθλια ενός σκύλου

να γελάσουμε με γλυκόπικρα αστεία και να 

ράψουμε φορέματα από το μετάξι παλιών αλεξίπτωτων

να σε αγγίξω με τέτοιο τρόπο που να κοκκινίσει

η ταπετσαρία, απόψε η νύχτα θα είναι φτιαγμένη 

ισομερώς από αλεύρι, κόκκινα στρατιωτάκια 

και αστέρια που θα πέφτουν μην έχοντας πια

τίποτα να χάσουν.

Φτάνει;

Πλήθυναν οι σαύρες στην αυλή μου και δάγκωσα τα χείλη μου με τρόπο ανεπανόρθωτο, έκανα ότι μπορούσα να σώσω τη ψυχή μου αλλά πως να παραβγούμε στην υπερβολή με μόνο δύο χέρια και μια θάλασσα ανατριχιασμένη, γέμισα λοιπόν όλο αυτοπεποίθηση το στόμα μου σαλιγκάρια και έπιασα να συλλαβίζω το όνομα σου σε όσες γλώσσες γνωρίζω, ένα μυστήριο αυτό το σώμα μου και το φεγγάρι που ανέτειλε χθες δεν μιλούσε καθόλου, κι εσύ καθρέφτη μη με πικραίνεις άλλο, δείξε μας για μια φορά όπως πραγματικά είμαστε, ένδοξοι και ανήσυχοι και με μια λαχτάρα στα χείλη, βάλε λοιπόν απόψε τα πιο όμορφα τακούνια σου κι έλα να χαράξουμε όσα μωσαϊκά μπορούμε μέχρι να ζαλιστούμε, οι άγγελοι, το είδες κι εσύ, κρέμασαν τα φτερά τους και γυρνούν στα τραπέζια χαιρετώντας τον κόσμο σιωπηλοί, ύστερα που θα νυχτώσει μη χαθείς, ο άνεμος το χειμώνα δεν δείχνει οίκτο και όπως και να στριμώξω τα παπλώματα μου απόψε δε πετυχαίνω το σχήμα του κορμιού σου.