H Πτώση

 

 

 

Αήττητες σημασίες, το ένα και μοναδικό μου βασίλειο

η γοητεία μιας ενδεχόμενης συντριβής

η κατανόηση των αριθμών στο ρολόι

των περίεργων σπασμών των ποδιών μας.

Ροζ γλυκίσματα στις βιτρίνες, μια αλληλουχία μικρών

ανόητων φοβιών και ταυτόχρονων οργασμών.

 ~

Ας ανάψουμε ένα τσιγάρο, αυτό που θέλω στ’ αλήθεια να σου πω είναι

μπορείς να σωθείς εσύ τουλάχιστον, γιατί

οι καρδιές μας δεν είναι το άθροισμα όσων επιθυμούμε

τα ψέματα δεν είναι το σύνολο όσων προσπαθούμε να γλιτώσουμε.

Κάθε αυγή μια βαθιά ανάσα, κάθε αποτυχία μου ένα δώρο

Για εμένα, από εμένα.

 

 

 

 

Θεομηνία

 

 

 

Το μόνο που γνωρίζω είναι πως μια πέτρα

μπορεί να απλώσει τα μαύρα της φτερά και η σκιά τους

να μην είναι αρκετή για να καλύψει όλες τις λίμνες

και τα δάση του μυαλού σου

οι μωβ και κίτρινες μελανιές της

η ανάγκη της για νερό

η ολοκόκκινη δόξα της

δεν θα έρθει μάταια

κάποτε θα συμπληρωθούν οι προϋποθέσεις

θα αντικρίσουμε την αλήθεια υπό ένα συγκεκριμένο φως

μόνοι καταμεσής στο σταθμό

δεν θα θέλουμε μα θα πρέπει

να αγνοήσουμε το πλήθος που θα μας σπρώχνει

προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ή ίσως προς

τη νύχτα εκείνη με τις φωτιές.

 

~

 

Όλο το βράδυ ανέπνεαν οι πεταλούδες στο λαιμό μας

μέσα στο παλιό συρτάρι η ηχώ μιας θάλασσας μακρινής

Πλανήτες ολόκληροι από ζάχαρη, ζώα με στρογγυλές ψυχές

μη μιλάς άλλο, μόνο ψιθύρισέ μου σαν θα φεύγεις

τ’ όνομά σου στη γλώσσα των χελιδονιών

μη πάει χαμένο τόσο σεληνόφως.

 

 

 

 

 

Ο μπαμπάς βαριέται εύκολα

 
 

 

Χαμογελώντας, έβγαλε το καπέλο του και μέτρησε ένα ένα τα λεπτά

μέχρι τις έξι, έπειτα, μάλλον επειδή ήθελε να είναι τυπικός

χάθηκε απλά, χωρίς φωτιές και παφλασμούς. Μερικοί τον έψαξαν στο φως,

κάποιοι τον γύρεψαν χωρίς τύχη στα σκοτεινά.

 

Στο σπίτι του μόνον ένας λιτός σημαιοστολισμός και αγκάθια ένα σωρό

από φυτά αλλόκοτα, πολύχρωμα.  Άδειοι οι τοίχοι, τα παράθυρα γυμνά

από στολίδια, τίποτα στα ράφια, μόνο πάνω στα παλιά

σανίδια γραμμένο βιαστικά  ‘’ το τέλος δεν φαίνεται από εδώ’’.

 
 
 
 
 
 

Η μνήμη του νερού και άλλες καχύποπτες θεωρίες

 

Αυτό που βλέπεις μπροστά σου είναι ένα συναρπαστικό μέλλον και ένα ψυγείο με γάλα που έχει λήξει. Πες μου γιατί είσαι εδώ, σ’ αυτό το δωμάτιο, σ’ αυτό το σώμα. Πες μου γιατί οι ημέρες περνούν χωρίς την υπόσχεση μιας καταστροφής, ή έστω μιας μικρής περιστασιακής ανατριχίλας στο δέρμα. Συνέχισε να χαμογελάς σε αγνώστους, να υπόσχεσαι τρένα γεμάτα συγκινήσεις, βροχές χωρίς ομπρέλες. Άννα, σταμάτα να προσπαθείς να θυμηθείς, δεν έχει έρθει ακόμα μια όμορφη Δευτέρα, δεν έχει υπάρξει ψέμα χωρίς λίγη αλήθεια μέσα του, απλά κάποιοι άνθρωποι ματώνουν πιο εύκολα το καλοκαίρι και κάποια παιχνίδια χάνονται καμιά φορά χωρίς λόγο. Γι’ αυτό τα όνειρά μας δεν είναι παρά αναμνήσεις από μια άλλη, παράλληλη ζωή, γι’ αυτό ο θάνατός μας μπορεί να φανεί σε μερικούς λίγο αστείος.

 

Ας συνεχίσουμε λοιπόν, τα λάθη δεν θα γίνουν μόνα τους.

  

 

Εκκρεμεί να ζήσουμε μια ζωή κύριοι.