Τα ποδήλατα των ονείρων μας στο βυθό της θάλασσας
το αγκίστρι της επιθυμίας βαθιά στην καρδιά μας
.
.
.
.
Δεν σε ρώτησα
(δεν απάντησες)
μύρισε άνοιξη
το ψυγείο γέμισε μικρά σημειώματα
τα χέρια γέμισαν άνθη κερασιάς
τα μάτια μου λαχτάρα
το αμάξι ξεκίνησε
η πόρτα έκλεισε
το ποδήλατο βγήκε στον αφρό
ξημέρωσε
χάθηκε το γεγγάρι
(μην απαντήσεις)
(εκείνο το βράδυ-σε εκείνο το θάλαμο-σε εκείνες τις καρέκλες)
ναι
χάθηκε το φεγγάρι
αν ποτέ υπήρξε πραγματικά
και η χαρά κράτησε
όσο περίπου κρατάει ένα τσιγάρο.
.
.
.
