Glory days

Να θυμηθώ, η αγάπη δεν είναι πολύχρωμη αλλά μπορείς να της δέσεις τα χέρια και τα μάτια κι εκείνη να στάζει, να θυμηθώ, τις ασημένιες κλωστές από σάλιο στο κορμί σου εκείνη τη νύχτα, να θυμηθώ, κάποτε θα φυτρώσει κάτι όμορφο από τους ήχους που βγάζεις νυσταγμένη, να θυμηθώ, είναι μερικά γράμματα που ποτέ δε θα τα πάρεις γιατί ποτέ δε θα βρω λέξεις να τα γράψω, να θυμηθώ, καμιά φορά ντρέπομαι για τις τρύπες στη καρδιά μου μα πως να με καταλάβεις  χωρίς να με γυρίσεις το μέσα έξω, να θυμηθώ, είναι ένα μέρος στο μυαλό μου που ξέχασαν να βομβαρδίσουν και το φυλάω για εσένα, να θυμηθώ, δεν είμαι χαλασμένος κι ας δείχνω συνέχεια προς τα εσένα, να θυμηθώ, απόψε που μας χτυπάει ηλεκτρισμός κάθε που φιλιόμαστε ας τυλίξουμε ότι πολυτιμότερο έχουμε σε κουβέρτες κι ας το φυλάξουμε, να θυμηθώ, όλο σκοντάφτω σε παράξενα πράγματα μέσα μου, αποικίες ολόκληρες από ανένδοτα αντίο, ξεκληρισμένες οικογένειες από πεσμένα φύλλα, χιλιάδες φωτογραφίες που έβγαλα με τα μάτια μου, να θυμηθώ όμως, να κρατήσω τα πιο παράξενα που θα βρω για εσένα.



Στο τέλος σκέφτηκα να μη μεγαλώσω άλλο αλλά μετά θυμήθηκα τι σου υποσχέθηκα, εντάξει λοιπόν, ετοιμάσου, θα βγούμε γυμνοί στην πιο ογκώδη λιακάδα που μπορείς να φανταστείς.

Το δέρμα το ανάποδο

Γυαλίζουν τα χείλη σου όταν πιεις νερό πριν ξαπλώσεις, τα μπλε σου νύχια φαίνονται μαύρα στο σκοτάδι, τρίζει το ξύλινο πάτωμα όπως πλησιάζεις, στην ανάσα σου μυρίζω τσάι και μια λαχτάρα να βγουν τα όνειρα αληθινά, άδικα χτυπούν τα πουλιά τα φτερά τους αφού από όλους τους αστερισμούς ξεχωρίζω μόνο τη μικρή άρκτο, πονάει ο ώμος μου γι' αυτό ξαπλώνω τελευταία από δεξιά, μη φοβάσαι κι ας μην έχουμε κανένα φως ανοιχτό, μπερδεμένες σκέψεις, δεν δίνω τριάντα ευρώ για ένα βιβλίο, δεν πλήρωσα το τηλέφωνο, δεν σου δίνω την αγάπη μου σωστά, δεν θέλω να φύγεις ούτε για μια νύχτα, ίσως έπρεπε να περιμένω να γεμίσει το δωμάτιο πεταλούδες πριν σε αγκαλιάσω, μα ποτέ δεν είναι αργά να παραδοθείς άνευ όρων, έτσι είναι ο ουρανός απόψε, τι να κάνουμε, δίχως αστέρια, δίχως τίποτα, δίχως καν πέτρες στις τσέπες του. Σταματάω. Τα σύννεφα δεν είναι από βαμβάκι, δεν μπορείς να ξαπλώσεις πάνω τους και όσο κι αν νοσταλγείς η λάμπα του δρόμου δεν είναι το φεγγάρι. Πριν κοιμηθώ έρχεται το φως του δρόμου σε λεπτές γραμμές, σιώπησαν τα μηχανάκια, με τυλίγουν τα μαλλιά σου, βυθίζομαι αργά, άργησα μα κατάλαβα, περισσεύω από παντού εκτός από μέσα σου, στέγνωσαν τα μάτια και τα  χείλη μου μα δεν κουνιέμαι από δίπλα σου, μου πήρε τόση ώρα να βολευτώ, δεν κουνιέμαι από δίπλα σου, μου πήρε τόσα χρόνια να σε βρω, όχι, δεν κουνιέμαι από δίπλα σου, ακούς;







Υ.Γ. Ναι, φυσικά μπορούμε να φοράμε καπέλα.