Στην αρχή θα θυμάσαι τα πάντα καθαρά και θα κοιμάσαι δύσκολα, μα έπειτα θα έρθουν μέρες που το φως δε θα μπαίνει απλά δειλά από τις χαραμάδες. Να το θυμάσαι αυτό. Λίγα λεπτά σιωπής τώρα για όσους δάκρυζαν μια ζωή με πράγματα απλά, και όταν νύχτωσε πραγματικά είχε πια στραγγίξει η ψυχή τους. Νιώθω απόψε το λαιμό μου να γρατζουνάει. Θα φταίνε τα τσιγάρα ή οι φωνές. Για τα χείλη μου τα ξερά και τα νευρικά μου δάχτυλα δεν ξέρω τι φταίει. Οι άνδρες οι δειλοί και οι τολμηροί, οι ομόρρυθμοι, δεν έχει σημασία, πέρασαν όλοι. Οι γυναίκες που θύμιζαν θάλασσα όταν είχαν οργασμό και οι φίλοι με τα παράξενα ονόματα που ποτέ δεν είχα δε με συγχώρεσαν ακόμη. Είναι που νυχτώνει πια αργά και τα φρένα τσιρίζουν στις στροφές. Μα πιο τρομακτικό απόψε κι από τη σιωπή σου είναι όλοι αυτοί που στέκονται απέναντι μας, με τα μαύρα καπέλα τους και τα λοξά τους χαμόγελα. Κι ας μην έχουν όλοι κεφάλια αλόγων, κι ας μη μας κοιτάζουν όλοι με τόση αγάπη.
-
Έπειτα ήρθε η νύχτα και μας λεηλάτησε. Και δεν υπήρχε τίποτα απολύτως που θα μπορούσαμε να κάνουμε.
