Και ξαφνικά : βροχή.

 
 
 
Έτσι ή κάπως διαφορετικά βρεθήκαμε μια μέρα μέσα σε ένα κτίριο
οι δείκτες δεν γύριζαν αριστερόστροφά μα δε βιάζονταν κιόλας
το κεφάλι στο βυθό και να ακούω το βότσαλα να χτυπούν
μεταξύ τους σε κάθε κύμα, όσο και να το σχεδιάζω πάντα
κάτι μου βγαίνει στραβό, αν ήταν κτίριο θα έπεφτε,
εκείνη δείχνει τόσο μακριά, χαμογελάω εγώ, χαμογελάει εκείνη,
χαμογελάμε όλοι μας, τόσο χαμόγελο χαμένο, και μήπως αφιέρωσες
ποτέ λίγο χρόνο να σκεφτείς πόσες πόρτες περιμένουν
με λαχτάρα να τις ανοίξει κάποιος; και μη μου λες εμένα
για μαρμάρινες σκάλες σε παλιές πολυκατοικίες και
για τα κιτρινισμένα σεμεδάκια της γιαγιάς γιατί το μόνο
που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι η ισορροπία του μυαλού
ανάμεσα σε φως και σε σκοτάδι, αν ήμουν στη θέση σου
δεν θα ποντάριζα απόψε στο φως, άφησα κάτω το μολύβι και
έπιασα να μετράω πράγματα μη μετρήσιμα μήπως και αποκτήσουν
κάποιο νόημα οι τελευταίες εκατοντάδες ώρες της ζωής μου, και
τελικά είναι οι φορές που απαντήσαμε όλα καλά, είναι οι υποσχέσεις
που αφήσαμε να πεθάνουν χωρίς να τους δώσουμε μια στάλα νερό που
δεν μας αφήνουν να βυθιστούμε μια για πάντα, μα πες μου
επιτέλους τι έκανες με τόσα απογεύματα που σου δόθηκαν, θα
μπορούσε κάποιος να με ρωτήσει και η μόνη απάντηση θα ήταν ένα
γλαστράκι που μαράθηκε κι αυτό, πόσο δύσκολα βγαίνει νόημα από
τα κάγκελα που εξέχουν από τη γη και πόσο εύκολα χάνεται κανείς
από τη μία γωνία του δρόμου ως την άλλη, μα ακόμα να καταλάβεις
για τι σου μιλάω ή πόσο δύσκολα βγαίνουν κάποιες φορές οι
λέξεις, έχω μάθει να εκτιμώ και την τελευταία περιστροφή του
φύλλου πριν πέσει στο χώμα, κάποτε θα ξημερωθούμε σε κάποιο
μαγαζί και ίσως να καταλάβουμε, ίσως όχι, ίσως πάλι να μας έρθει
η λύση τη στιγμή ακριβώς πριν ακουμπήσει το κεφάλι στο μαξιλάρι, μα
μετά θα στριφογυρίσει ο κόσμος λίγο πιο γρήγορα και το πρωί δεν θα
μας μείνει παρά μια άσχημη γεύση στο στόμα και ένα κομμάτι κρεβατιού
ακριβώς δίπλα μας, παγωμένο, αχρησιμοποίητο, συγνώμη που τα λέω
έτσι όλα αυτά μα βιάζομαι γιατί δεν ξέρω πόσο ακόμα θα σε
αναζητώ, πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτό το σύννεφο από πάνω μας γιατί
αν περάσει κι αυτό ποιός ξέρει που θα πρέπει να κοιτάξω μετά
για να μη κοιτάξω εσένα.
 
 
 

 

Πύρρειος νίκη

Ξύπνησα το πρωί και σκέφτηκα ότι κάποιες φορές η προσμονή μεγαλώνει τις προσδοκίες μας, τελικά το μόνο που θέλω να κάνω σήμερα είναι να ξαπλώσω μπρούμυτα κάτω από τον ήλιο, το ξέρεις ότι σε τελική ανάλυση είμαστε μόνο σάρκα και κόκκαλα και επιθυμίες, μπορεί να δείχνουμε μια μικρή αδυναμία στις περίεργες καταστάσεις αλλά κάποια στιγμή θα μαζεψουμε τα κατάλληλα υλικά και τότε να δεις τι θα φτιάξουμε, όχι με σύρμα, όχι με πηλό, αλλά με κάτι που πάλλεται και φωτίζει, ελπίζω να μην περάσει κι αυτή η μέρα ανεκμετάλλευτη, όχι τουλάχιστον χωρίς να κάνουμε τα κατάλληλα σημάδια με τα χέρια μας, ήταν περίεργο να συζητάς κάτι απλό μαζί της, καθώς έπεφτε όμως κατάλαβα ότι εμπλεκόμουν στην πτώση της, κατάλαβα ότι το δέρμα της ήταν ένα μόνο από τα κομμάτια εκείνου του θησαυρού που τόσοι έχασαν την ψυχή τους να τον αναζητούν, εκείνο που με τράβηξε δεν ήταν το φως, δεν ήταν η κίνηση, ήταν η υπόσχεση για κάτι που δεν μπορείς να το έχεις, μα κι ας ανακάμπταμε στιγμιαία, στο τέλος χάσαμε τα πάντα και μας έμειναν μόνο μερικές γαλάζιες μελανιές στους μηρούς και δυο δόντια κάτω από το μαξιλάρι, να μάθουμε επιτέλους ποιός θα φύγει τελευταίος από το δωμάτιο και γιατί κάποια κεριά καίγονται πιο γρήγορα από τα σώματά μας.

*

Εκείνο το απόγευμα ήταν που κατάλαβα τελικά πως αν μπορούσε κάποιος να σταματήσει τη θάλασσα θα κέρδιζε τα μάτια της, καταλαβαίνεις τώρα τι θα χρειαζόταν για να κερδίσει το στήθος της, μα αυτή η βόλτα πρέπει να συνεχιστεί είτε περπατήσει διπλα μας ο Ρεμπώ είτε όχι, μερικές φορές το καλοκαίρι η νύχτα έχει άλλη δυναμική και κάποιες λέξεις μπορούν να αιωρούνται για ώρες, θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για τα μαλλιά σου, για παλιά μπλουζάκια ξεχασμένα στην ντουλάπα ή ακόμα για ταξίδια που δεν πήγαμε ποτέ, απόψε όμως δεν υπάρχει χώρος για άλλα λάθη ούτε για άλλα φεγγάρια στον ουρανό, ας ρωτήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας αν πραγματικά μας νοιάζει, αν όχι ας αφήσουμε όλα μας τα όνειρα πάνω στο κρεβάτι, τσαλακωμένα, να μυρίζουν ιδρώτα και κολώνια, και αν κανείς δεν τα αναζητήσει δεν πειράζει, πολλές φορές τα χρόνια φαίνονται μικρά και τα καλοκαίρια μεγάλα, οι ανάσες στο βυθό μεγαλύτερες και οι στιγμές πολύ κοντά σου ή πολύ μακριά σου μικρές, μικρές, τόσο μικρές που πονάνε.