20121130

Τέσσερις τρόποι να κάνεις λάθος


 
 
 
 
Κάποτε θα έρθει ένα πρωινό
όχι σαν όλα τα άλλα
θα βγεις στο δρόμο για τη δουλειά
οι γλάροι θα κρώζουν χαμηλά
πάνω από τα παλιά μηχανουργεία
η όξινη μυρωδια της ηλεκτροκόλλησης
τα βρεγμένα φύλλα στην άσφαλτο
παντού τσιμέντο και άνδρες με φόρμες
και τσιγάρα στο στόμα
ένας σκύλος θα γαβγίζει σε όλους
δεμένος στην αλυσίδα του για πάντα
η κυρία αντωνία θα σου φτιάχνει τον καφέ
πίσω από τα θολά βρώμικα τζάμια
άδειες καρέκλες και μεγάλες μηχανές
και δύο παλιά λαχεία ξεχασμένα

------------------------------------------------------------
κάποτε θα έρθει ένα πρωινό
όχι σαν όλα τα άλλα
αν ήσουν εδώ θα φούντωνε τα μαλλιά σου
η υγρασία και ίσως ήσουν η μόνη
που θα χαμογελούσες σε ένα μέρος σαν κι αυτό
θα ακολουθούσαμε τις γραμμές των τρένων
αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτό δεν έχει ποτέ
καλή κατάληξη, σαν τις παιδικές ηλικίες
και σαν τα χάρτινα καραβάκια που αφήναμε
μικροί σε λιμνούλες από νερό.

------------------------------------------------------------
κάποτε θα έρθει ένα πρωινό
όχι σαν όλα τα άλλα
θα καταλάβεις τι συμβαίνει στ' αλήθεια
με τα μάτια της, θα ξέρεις τι έπρεπε να απαντήσεις
εκείνο το απόγευμα στο Καφέ Καζάρμα
και θα μπορέσεις επιτέλους να εκτιμήσεις
όλα τα ποτέ και όλα τα πάντα
και, ίσως, όλα τα καθόλου αυτού του κόσμου.

 
 
 
 




20121106

Φτωχό φεγγάρι

 
 
 
 
 
Φτωχό φεγγάρι, η αλήθεια είναι μόνο η αρχή, η αγάπη το τέλος,
συμφωνήσαμε ότι απόψε ήταν καλά, αλλά το χέρι μου
έτρεμε ελαφρά όταν σήκωνα το ποτήρι
πάνω από τα κεφάλια μας καπνός και ψίθυροι
υπάρχει αρκετή θλίψη στον κόσμο για όλους
υπάρχει αρκετή θάλασσα να μας πνίξει όλους
οι μύγες γνωρίζουν περισσότερα από εμάς
δεν ήξερα τι να πω μέχρι που άρχισα να προσέχω
τα περίεργα καπέλα των ξένων στο δρόμο
το μόνο που σου ζητάω είναι να κάνεις ησυχία
και ότι μου χαρίζεις να έχει μέσα λίγο μωβ
δεν είσαι ότι πίστευα ότι είμαι
αργησα να καταλάβω, κάποτε αποφάσιζα εγώ για μένα
τώρα ξέρω, αυτό που χωρίζει δυο ανθρώπους
είναι πάντα η κατανόηση και οι αλλόκοτες γωνίες των δρόμων.
 
 
Φτωχό φεγγάρι, κάποια πράγματα δεν φτιάχνουν με λόγια
κάποιες σκάλες δεν βγάζουν πουθενά και κάποιοι άνθρωποι
δεν σταματούν ποτέ να πέφτουν.
 
 
 
 
 
 

20121101

Tο κορίτσι με το κόκκινο χαμόγελο





Μικραίνει ο κόσμος κάθε βράδυ (αλλά οι δρόμοι οδηγούν παντού)
εκείνη νιώθει αυτή την αλήθεια στα κόκκαλά της (όπως το κρύο και τους κακούς ανθρώπους)
πριν βγει να συναντήσει το υπόλοιπο της ζωής της βεβαιώνεται ότι έχει (στη τσέπη της)
τα τέσσερα κομμάτια ουρανό (που της στοίχισαν τόσο πολύ να αποκτήσει).