20090129

Σημειώσεις σε μια χαρτοπετσέτα στο The Bad Karma Cafe




Σήμερα θα γράψω κάτι χαρούμενο. Κάτι χαρούμενο. Κι ας μην ενδιαφέρει κανέναν. Ούτε εμένα. Σημασία έχει να γράψω κάτι χαρουμενο. Ποτέ κανείς δεν διαβάζει αυτά που γράφονται γι' αυτόν. Κι αν τα διαβάσει σπάνια τα καταλαβαίνει. Κι αν τα καταλάβει, ποτέ δεν κάνει κάτι γι' αυτό. Οπότε θα γράψω κάτι χαρούμενο για την πάρτη μου.

Το δουλεύω ακόμα.

Ξυπνάω και θέλω να κοιμηθώ κι άλλο. Ξαπλώνω και δεν κλείνει το μάτι. Φτιάχνω καφέ και απομένω να τον κοιτάζω. Μαγειρεύω και μετά τα πετάω. Αγοράζω ένα βιβλίο, ένα δίσκο, και μαζεύουν σκόνη. Όταν ανοίγω την τηλεόραση, αλλάζω συνέχεια κανάλια. Ξεκινάω να πω κάτι σημαντικό και καταλήγω να πω μαλακίες, όπως για παράδειγμα τώρα. Τι ανάποδος άνθρωπος. 

Όταν λέω μαλακίες με προσέχουν περισσότερο οι άνθρωποι. Το ίδιο και όταν φωναζω. Όταν μιλάω χαμηλόφωνα κανείς δεν δίνει σημασία. Δεν προσέχουμε κάποιον παρά μόνο όταν φτάσει στα άκρα. Ένας φίλος μου είπε χθες  - θέλω να κλάψω και δεν μπορώ. Κι εγώ σκέφτηκα ότι κάπως έτσι είναι να φτάνεις στα άκρα. Να μαζεύεις δάκρυα και κάποια στιγμή να κλαις ή να πνίγεσαι. Είναι και τα δύο λυτρωτικά. 



Αυτό το κείμενο δεν είναι για σας. Δεν είναι για μένα. Είναι περισσότερο για τα άπλυτα πιάτα στην κουζίνα μου. Για τα ρούχα μου στο πάτωμα. Για τα καλώδια που έχουν γεμίσει το σπίτι. Για το γάτο μου που με κουτουλάει για να μου δείξει ότι μ' αγαπάει. Είναι για τους φίλους που βολεύτηκαν και φοβάμαι πια να τους μιλήσω όπως τους μιλούσα παλιά. Είναι για τους φίλους που δεν βολεύτηκαν και παραμένουν ρεμάλια σαν κι εμένα, αλλά έχω να τους δω καιρό και κάθε μέρα που περνάει είναι και πιο δύσκολο να σηκώσω το τηλέφωνο. Είναι για τους φίλους που κάποτε ήταν φίλοι αλλά πλέον δεν είναι, γιατί τους συναντώ και απλά κουνάμε το κεφάλι - δεν κάνουν έτσι οι φίλοι, σωστά; (ή μήπως έτσι κάνουν). Είναι για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά χωρίς κανένα λόγο. Είναι γιατί δεν αντέχω να βλέπω όσα έχω γράψει πιο παλιά για πολύ καιρό. 



Είναι τα φώτα που μας κρύβουν πιο καλά. Είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που αισθανόμαστε πιο μόνοι. Είναι που χαμογελάμε για να δείξουμε πόσο απελπισμένοι είμαστε. Είναι που πηδιόμαστε σαν ζώα γιατί φοβόμαστε να κάνουμε έρωτα. Είναι η σιωπή που φοβόμαστε γι' αυτό γεμίζουμε το χώρο φωνές, γέλια, μουσική. Είναι που δεν εκτιμούμε κάτι παρά μόνο όταν το χάσουμε. Είναι που κάποιες φορές νομίζεις ότι χαιδεύεις ένα σώμα αλλά είναι η μοναξιά που αγγίζεις γιατί είναι ψηλαφιστή. Είναι η μύτη μας που ανοίγει για να φεύγει το τρελό το αίμα


Είναι όλα αυτά τα σκουπίδια που γράφω. Γιατί απλά είναι ευκολότερο να γράφεις για κάτι.

Αντί να το κάνεις. 





Υ.Γ. Μόνο Για Σένα: Συγχώρα με που μερικές φορές χάνομαι. Δεν είναι πως σε ξεχνώ. Είναι που θυμάμαι. Πως πρέπει κι εγώ να ζήσω για λίγο. Κάπως