13%vol

Δεν είναι ουρανός αυτό που μας σκεπάζει
αυτό εδώ, δεν είναι το σπίτι μου
σπανίζουν οι άνθρωποι
τα όνειρά μας πιάνονται σε ηλεκτροφόρα σύρματα
Οι φίλοι κρατούν τις αποστάσεις
αυτή η πόλη με στενεύει στο λαιμό σα θηλιά
σπανίζουν οι άνθρωποι σου λέω
λέξη να μη πεις, σε καταλαβαίνω,
μόνο θυμήσου πως σε αγάπησα,
και πως μια μέρα θα πιάσει μια βροχή
παντοτινή.

Lux Aeterna

''Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα κάπου προς τον παλιό σταθμό.

Φυσούσε από το πρωί κι η θάλασσα ήταν

έρημη στα καφενεία και στα τραμ της αφετηρίας
Κοιτούσα τα χέρια του που έσφιγγαν ήρεμα, με κρυφή συγκατάθεση,

τα δικά μου. Μες στο σακίδιο ήταν όλος ο κόσμος του - πουλόβερ,

βιβλία, γράμματα... Επρεπε να 'ρχονταν τα πράγματα αλλιώς,

μα το θελήσαμε τάχα
Αχρωμο φως, μια Κυριακή φθινοπωριάτικη, καμιά ελπίδα.

Μικρά ταξίδια στις ακτές, όλα χαλάσανε. Θεέ μου,τόση ερημιά
Εβρεχε στην επιστροφή και ο αυτοκινητόδρομος γέμισε

φωτεινά σήματα, πικρά ολομόναχα φώτα''

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου - Αποχαιρετισμός